1
10
56
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/973/19850218_CSXXI_BD.pdf
8d57667fe4247ca6c99b40fb6ec1eb83
PDF Text
Text
l
Voy a tratar de comunicarles un extracto de la experiencia
de seis años de gobierno en el Ayuntamiento de Barcelona y también de reflexiones que tienen su orígen en una larga historia
política.
La esencia del mensaje de esta noche es la prqpqest~ q~¡ . .,.
sector local, de las Corporaciones locales y en especial ge +.op
ayuntamientos, como el sector gestor por excelencia del sector
público, para entendernos del Estado en sentido amplio.
También pretendo hacerles llegar la pasión con la que .~e está viviendo desde Barcelona la historia política de ~ste país.
Quiero defender el autogobierne en un sen~ido :1nuy preciso
y hacerles llegar lo que · creo que es un deseo m:uy sincero de par
ticipar en el proyecto político espafiol en un m9me-,ito §~ce-pcio...,..,..
na!.
Como miembro de una de las comunidades dondi:a la coneie ~cia
de país está más desarrollada, como Alcalde de ;;u capital, com9
catalán y catalanista convencido que soy, debo +eeorQ.ar .c;:rue las
torpezas de la administraci6n central han 'be'Cho ~uch.o por fomentar una percepción del Estado como algo a j eno e intruso.
Los que ahora . estamos al frente de al~ll_n centro de p94er te
nemos la responsabilidad de ganarnos la c.o nfian'Za del ·pl,leblo C?nlas instituciones que dirigimos. Puedo asegurar que d~sde los """
ayuntamientos hemos hecho mucho en ese sentido.
EL SECTOR LOCAL, LOS AYUNTAMIENTOS, PROTAGONISTAS PE
PUBLICA.
-~.'~~ STION
Déjenme que les ponga un .ejemp'l·o ., quizás ex't-;r~~p , .de _1,-0 que
quiero decir cuando defiendo al sector local como ,EJ.e _pj;.o.r cg,~ sto;r
dentro del Estado. Suele decirse en este momento ql,le ;rr@s que la
creación de puestos de trabajo deberi.a preocuparn9s .J·a ~creaciól'.l
de empleadores, de empresarios. O se dice - qu~ .lo •s-egµ-~d o (70.000
empresarios) es precondici6n de l:o primero ·caoo.ooo e~pleos).
España, se insiste, necesita de un aho.r ·:c:o que -.s e ,convj__er:ta
en inversión. Teng.o la convicción de que ·e ste m~can ;i.11mo -:t;.an ortodoxo puede funcionar de una manera -mucho 'más ,efic:i ent,e :.s:i se produce un impulso descentralizado.
Quiero, en 'definí tiva, llamar:les ..la :.at--enc·i6n ?<:>-.Pr-e ~~).. hecho
de que tenemos ya 9. 000 ahorradore-s--invers-o res, los -~yµntamientos
españoles, que son capaces de generar un -cambio _de expectativas
económicas más importantes que e:l impulso -ap~logo ,que se pqdría
provocar centralizadamente con un aumento de 1a circulaci6n ·monetaria desde el Banco de España.
·
No es necesariamente verdad que los 9. 000 ayuntami.entqs .españoles respondan con fidelidad a ·1a cara.c te:r izaci6n de .gr:g:anismo ahorrador-inversor que acabo de describir. Es cierto. No -
�2.
todos esos entes locales han tenido o tienen una actividad arriesgada y eficiente, empresarial en suma.
Pero quiero subrayar que, en las circunstancias políticas actuales, la inhibición no es la norma. Antes al contra
rio. No hace falta más que comprobar la alta rnortalída~ política que se registra entre los Alcaldes de las poblaciones
donde se producen fenómenos de ineficacia. Es una mortalidad
que me atrevería a calificar de tan alta corno la que se regi~
tra en el sector privado de este país.
Esta es una realidad que ha sido presentada como escanda
losa pero lo cierto es que ha confirmado la productividad del
sistema democrático local cómo sistema adecuado para la producción de unos servicios adaptados a la demanda.
En consecuencia, no es admisible un cierto simplismo coyuntural que sitúa el déf ici t corno única referencia y que se
apoya en la superada visión de los Ayuntamientos como gastadores irresponsables. Esta visión es, corno mínimo, insuficien
te.
Mi propuesta del sector local, corno sector gestor por excelencia, tiene que matizarse para incluir consideraciones sobre el tamaño óptimo de las unidades locales: Ayuntamientos ~
grandes y medianos, comarcas y áreas metropolitanas son las di
rnensiones relevantes. Distritos y ayuntamientos pequeños se-~
rían las unidades políticas de· participación· y descentraliza-·
ción territorial.
Dicho esto, los alcaldes han estado más cerca del arqueti
po Schumpeteriano de empresario que muchos de los que profesañ .
corno empresarios. Han corrido más riesgos, incluso en su nivel
de ingresos y en su propi~· vida personal.
Las corporaciones 1ócales comparten algunas de las caractérísticas de las empresas. Es significativo, por ejemplo, que _,
cuando en un universo de economía centralizada ·se quiere esta_.·
blecer un acercarnien·t:o al sistema de mercado se recurre a los .::·
Ayuntamientos. Es lo que se ha producido en Hungría donde, po'r
primera vez, los ciudadanos pueden comprar un papel que da inte:
reses. ¿Quién emite · el papel? · Precisamente los Ayuntamientos:.
Si en un· gran salto nós acercarnos al mercado japonés encon
trarernos otro ilustrativo ejemplo del carácter empresarial de -=
las Corpor.aciones locales. En la lista de emisiones patrocina-·
das por una de las más importantes "security houses" del Japón
hay más de s, de 4 y de 5 ciudades que acuden al mercado de bo~ ·
nos en yens. Más que Estados.
o:e alguna forma ros carnpesi'nos faponeses que ahorran sobre ·
e:Epre:cio protegido del arroz y que han tenido hasta hace poco
muy escasas posibilidades domésticas de inversión ven claro que
invertir en ciudades, sobre todo en Europa, es un riesgo tan só ·
lidcr, . corno rnínirno1 como invertir en papel del Estado. Evidente
mente con el . aval . del Est'ado, pero también sin ese aval.
Puedo anunciarles que Barcelona acudirá al mercado privado:
japonés de bonos, no · todavía al mercado "samurai" o mercado- privilegiado de bonos públicos, en el próximo mes de abr·rl, · en una
cantidad módica, es cierto, a un interés muy convincente, (7,5%},
�3.
y a un riesgo de cambio asumible y sin aval.
Esta pequeña emisión, que se destina a la diversificación
de la deuda exterior, ha de servir también de presentación, pa
ra una posible participación más importante del Japón en la f i
nanciación de los JJ.00. de 1992.
También en el terreno de la informatización la capacidad
de reacción de los ayuntamientos, del sector local es, en lineas generales muy próxima a la que se predica de las empresas.
El Ayuntamiento de Barcelona· fué un pionero en este campo pero
el afán innovador se ha extendido a los municipios pequeños, en muchos de los cuales se ha evidenciado una actitud sorprendentemente abierta. Les contaré tan solo el caso de un ayunta
miento pequeño, el de Monóvar, con el .que he tenido algún con=
tacto por razones de procedencia familiar.
En Monóvar se adquirió un pequeño ordenador sobre el que
muy pronto cay6 toda la imaginación y el entusiasmo del hijo
del farmacéutico local. El programa preparado por este muchacho ha permitido informatizar prácticamente toda la gestión mu
nicipal, con inclusión de las actas de la Comisión municipal =
permanente. De hecho, la calidad del programa es tan notable
que la compañía proveedora del ordenador ha comprado el sofware de Monóvar para comercializarlo entre los ayuntamientos.
Monóvar ya cobra royalties por el invento.
Se han hecho algunas críticas inteligentes de la situación
actual que, en síntesis, atribuyen a la falta de ilusión,al abu
rrimiento generalizado de la coyuntura, la ausencia de las in-versiones que podrían invertir el signo de las perspectivas eco
nómicas. Es un diagnóstico razonable pero quiero advertir con=
tra la cura de caballo que desde algunos sectores se propugna como método para recuperar la ilusión perdida. No creo que una
terapia de choque a base de nuevas presiones sobre la legislación laboral sea lo que este país necesita o puede permitirse.
Tengo el convencimiento de que las condiciones ya son las
adecuadas para la invers·ión. Lo que hace falta es la aparición
de los "rompedores de uniformidad" de que hablaba el profesor García Durán en un reciente artículo. En mi opinión, los ayuntamientos pueden contribuir con normalidad y eficiencia a ese rol de ruptura y estímulo.
Dice J. García Durán que los sistemas se desestabilizan a
la baja cuando en vez de una distribución aleatoria de previsio
nes optimistas y pesimistas entre los inversores se da una pola
rización de previsiones pesimistas más all§. de lo gue es realista a largo plazo .
Probablemente en España estamos en este momento. Un momento en el que se necesitan sujetos sustentadores de expectativas
más realistas, es decir, más optimistas. Esta es la mejor alter
nativa a un cierto doctrinarismo liberal que a veces se nos pre=
dica.
Y que conste que les está hablando una persona que se senti
ría halagada de verse incluida en la tradición liberal, en el me
jor sentido de la palabra, incluso por razones familiares.
�4.
Voy a adelantarles un problema no resuelto en el que creo
que los Ayuntamientos -entiendan siempre el sector local en su
dimensión óptima- pueden y van a jugar, sin duda, un papel pr~
tagonista.
España debe afrontar una revolución cultural pendiente, si me permiten la licencia en el campo de la práctica masiva del deporte. Esto está conectado con lo anterior y va al fondo de uno de los puntos ciegos de nuestra mirada colectiva durante décadas. Incluso la España más ilustrada ha sido con~is
tentemente refractaria a incluir con decisión la práctica deldeporte entre sus objetivos prioritarios. Desde la izquierda
y la derecha más cultas se ha practicado un desdén militante.
Reconozcámoslo.
He hablado de ello en diversas ocasiones con el Ministro
de Cultura y con las autoridades autonómicas y no he encontrado reservas de principio a una campaña correctora.
Sólo una reserva, peligrosa por · otra parte. La que se de
riva del carácter enormemente rentable que políticamente hablan
do tiene o puede tener el deporte considerado como un campo demanipulación. Ahí si que es necesario un espíritu constituyente, una tregua en profundidad.
Una política de promoción del deporte de base, apoyada por
la federación de municipios, las grandes ciudades y los departa
mentes ministeriales y autonómicos concentkios es perfectamenteposible y daría resultados en el · horizonte de ocho años. Incidiria además, lateralmente, pero en forma significativa en algu
nos de los problemas no resueltos como por ejemplo,- el de la se
guridad. El deporte es el menos peligroso de ltis juegos y el más convencional.
Cualquier Alcalde de España se apuntaría a esta bandera.
Y se apuntarán todos. El debate está abierto y precisamente
en un momento especialmente apropiado, en el que preside el de
porte mundial un barcelonés.
Eso sí: es preciso que el Ministerio de Hacienda ponga un
paréntesis en su correcta aversión por los ingresos finalistas
o dé el rodeo que crea conveniente y destine al deporte el rendimiento del loto, u otro sistema semejante, que ya en Italia,
en Francia (sistema mixto) y en otros países está proporcionan
do financiación a la práctica masiva del deporte y a la prepa~
ración de deportistas de alta competición. Y fíjense bien que
hablo de práctica deportiva.
Nadie mejor que los ayuntamientos y en su caso las diputaciones para liderar este proceso que el Estado, debe en parte
financiar y las Autonomías sólo orientar.
QUE ES EL AYUNTAMIENTO DE BARCELONA.
Pero vayamos ya a la descripción de lo que es un Ayuntamien
to como el de Barcelona y lo que es el sector local de España.
Barcelona ciudad, el término municipal de Barcelona, no com
prende toda la ciudad real. La ciudad real es una aglomeración-
�s.
metropolitana de la que Barcelona-ciudad es sólo el centro, que
equivaldría al centro de Madrid. Las cifras siguientes, referi
das al último censo, dan una idea de lo que digo:
Madrid
Barcelona
C.M.B.
Habitantes
Km2.
3.158.818
1.752.627
3.096.831
607
97
477
En el caso de Madrid la aglomeración ha sido consolidada
en un solo municipio. En Barcelona, en cambio, hay 27 municipios para una población parecida a la de Madrid sobre una superficie de algo más de las dos terceras partes. La realidad
metropolitana no fué reconocida legalmente hasta 1974, con la
creación de la Corporación Metropolitana, en parte herédena : de
la antigua Comisión de Urbanismo y Servicios Comunes de los 27
municipios, pero que obtuvo carácter de entidad local municipal.
Los miembros de la Corporación son concejales de los ayuntamientos que la componen. El presidente, elegido por votación
entre los miembros, es ahora el Alcalde de Barcelona.
Uno de mis principales objetivos es fortalecer el papel de
la CMB como institución de servicios que representa a la ciudad
de Barcelona real y que este papel sea reconocido en toda España. Un paso notable, en este sentido, ha sido la inclusión de
la CMB en el Fondo de Cooperación Municipal como un municipio más.
La CMB es una pieza fundamental para abordar algunos proble
mas que, aunque afectan sobre todo a Barcelona, a Cataluña, sonen realidad problemas de Estado: el transporte urbano, el saneamiento de las costas, las aguas residuales, la eliminación de ba
suras, la contaminación atmósférica y la promoción industrial yterciaria.
En la CMB vive la mitad de la población de Cataluña y el 8,2%
de la de España.
El buen funcionamiento de España, su desarrollo económico,
dependen en buena medida del perfecto funcionamiento de la aglomeración barcelonesa, de su prosperidad y de su eficiencia.
El Ayuntamiento de Barcelona es un conglomerado de áreas y
de empresas cuyo giro anual se aproxima a los 120.000 millones de pesetas. Produce desde servicios de software hasta alcantarillas y teatro infantil y representa más del 5 por ciento del producto interior bruto de la ciudad. Es, sin duda alguna, la primera "empresa" de Cataluña y la que genera más efectos colate
rales en todas direcciones.
Tiene más de 11.000 funcionarios y de 2.000 contratados laborales.
Si añadimos la plantilla de los órganos autónomos de
gestión y la de las empresas municipales, llegamos a cifras que
oscilan alrededor de los 24.000 puestos de trabajo.
�6.
El Ayuntamiento de Barcelona ofrece una gama de servicios
muy amplia, que además de incluir los típicos de infraestructura y ordenación de la ciudad, de circulación y de protecci6n ciudadana, etc., abarca una gran diversidad de servicios sanita
rios, sociales y culturales.
Pero a mí me interesa señalar hoy que, por sus especiales
características, Barcelona es un buen avance y una buena muestra de lo que el sector local en general puede llegar a hacer,
si cuenta con la voluntad política adecuada.
Los últimos seis años de gestión han permitido realizar un
saneamiento financiero y una reforma administrativa que, representan un · punto de referencia para el resto de las administracio
nes públicas.
En los meses siguientes a las elecciones del 79 se comprob6
que era difícil aislar los problemas y tratarlos siguiendo un or
den de prioridades. En el caso de Barcelona se inventariaron -hasta 230 servicios específicos y muy diferentes entre sí -desde
guardia urbana y bomberos a hospitales y guarderías- la mayoría
de los cuales carecían de una escala jerarquizada d8 objetivos.
Por otra parte, la situaci6n financiera se caracterizaba por un enorme déficit, producto de una estructura local inflexible y anticuada y de los hábitos adquiridos en los años 60 en los que el crecimiento acelerado permitía pagar los déficits de
un afio con el aumento de los ingresos de los siguientes.
Además, la carencia de autogobierne y la falta de reconocimiento de la realidad catalana desde el gobierno central obligaba al Ayuntamiento de Barcelona a asumir los servicios típicos
de una capital. El Ayuntamiento de Barcelona mantiene 24 museos,
5 hospitales, 11 centros de EGB, por poner los ejemplos más llamativos de servicios que en las otras comunidades presta el Est&
do o, más recientemente la institución autonómica.
Pero es que además de ser capital de Cataluña, Barcelona es
también una capital de España. Este es uno de los puntos que ~
quiero subrayar ante ustedes. Esto es a la vez el reconocimiento
de una realidad y la manifestación de una voluntad a la que lo$ ~
barceloneses más perspicaces no piensan renunciar.
¿Quién se atreve a negar el carácter internacional del Museo
Picasso? ¿Quién no reconoce la importancia que para toda España
tiene la sección románica del Museo de Arte de Cataluña? ¿Cuál
es el teatro de la ópera de España, sino el Liceo? ¿Cuál es el
mayor centro de producción editorial en lengua castellana del mun
do? ¿Cuál es la concentración ferial más prestigiosa y consolida
da de este país? ¿Se ha pensado desde el Gobierno en los efectos
que puede tener el apoyo a un recinto ferial competitivo de las mismas dimensiones?
( ... ).
Les expondré, si puedo brevemente, el proceso de mejora de
gestión que iniciamos en el Ayuntamiento de la mano del Alcalde
Serra y contando con un equipo de trabajo, a mi juicio, de pri.m~
ra calidad.
to.
En primer lugar nos centramos en mejorar el control del gas
Uno de los principales problemas internos era el de una pla~
�tilla incontrolable. Pues bien, en menos de un año hicimos un
censo de personal al servicio del Ayuntamiento; ampliamos y uni
f icamos los horarios implantando un control de asistencia infor
matizado, es decir, hicimos que los funcionarios '~icharan", in=
cluso los médicos; recalificamos al personal, fijando a cada uno la categoría que correspondía al trabajo real que desempeña
ba; simplificamos la plantilla, reduciendo el número de catego=
rías de 260 a 71. Reconocimos a las organizaciones sindicales
y firmamos con ellos un convenio. En fin, toda una serie de me
didas que se empezaron a aplicar en la Administración Central =
tres años más tarde.
En suma, los resultados de este proceso han sido una mayor
tecnificación de la administración sin aumentar el coste en tér
minos reales.
Los frutos de estas medidas, desde la perspectiva actual,
quedan reflejados en algunos datos significativos.
Koy tenernos 1000 funcionarios menos que en 1979. En las empresas municipales, incluyendo autobuses y metro, hemos pasado de 11.200 a 8900 empleados.
A la vista de estos datos algunos se preguntarán como es
posible hablar de los Ayuntamientos como creadores de empleo y
a la vez hacer alarde de congelación de plantillas. No hay tal
contradicción. Se ha congelado el número absoluto de funcionarios y trabajadores del Ayuntamiento y sus empresas, pero esta
congelación esconde una intensa renovación.
Se han incentivado
las jubilaciones anticipadas y a la vez se han cubierto las plazas creadas con la entrada de personal más joven y mejor cualificado.
Y esto, señores, es crear empleo.
Y quiero aprovechar este comentario para man~f e~tar mis re ~
servas ante la propues:ta de creación de empleo publico que se desprende del AES.
Si con los: 50.000 puestos de trabajo que ha
prometido crear la Administración pudiéramos contratar las dos
asistentes sociales que necesitamos para el Barrio del Bes6s,
por ejemplo, o aquel monitor que desde hace 3 años me reclama el ~rea de Deportes y no puedo darle, entonces el plan del AES
si que mejoraría radical y revolucionariarnente la productividad
del sector público y estimularía la creación de empleo en el país . Pero mucho me temo que la realidad no sea ésta.
Hoy los sondeos de opinión realizados en Barcelona sobre la
evolución de los servicios municipales (el último lo encargué en noviembre) han evidenciado la existencia de una valoración ciu
dadana positiva.
Otros puntos han sido objeto de valoraciones menos positivas.
Me referiré a ellos más. adelante, en calidad de problemas no resueltos.
Lo que probablemente no saben los barceloneses es que el aumento en la cantidad y la mejora en la calidad que han experime~
tado la mayor parte de los servicios municipales se ha producido
sin que hayan aumentado los recursos consumidos por el Ayuntarnie~
to.
Dicho de otro modo, los gastos ordinarios totales fueron en
1980 de 79.067 millones de pesetas actuales, prácticamente la -
�8.
,misma cifra que el total del presupuesto ordinario de 1985 (72.501). En el mismo período los presupuesto de la Administración general del Estado han pasado de 4.173.697 millones
en pesetas constantes a 7.060.407, es decir, se han multiplicado por 1,7. Para no citar el caso de las comunidades autónomas, ni el de muchos ayuntamientos.
¿Qué ha pasado pues? En este terreno, como en otros muchos, los milagros escasean y la respuesta es, por fuerza, de
manual. Sencillamente se ha aumentado la productividad de los
recursos.
Además, la disminución que, en términos reales,ha experimentado la carga financiera en este período, ha permitido la regularización de algunas transferencias que no eran objeto de" contabilización presupuestaria como en el caso, parcial aún, de los transportes públicos.
Ello...húbiera áidó imposible sin la asunción por el Estado :de la liquidación de las deudas hasta 31 de diciembre de 1982.
Que quede claro.
Permítanme que les cite algunos ejemplos. En la planta incineradora de basuras y productora de energía eléctrica, el cos
te por Tm. eliminadas ha pasado de 2647 ptas./Tm. en 1980 a 1339 ptas./Tm. en 1984. Aquí, además de mejora de la productividad ha habido un reajuste de precios en la energía producida,
puesto que los anteriores eran de hecho una subvención a las
-compañís'elétric.
En los hospitales municipales de Barcelona, los costes por
cada UBA, únidad básica de asistencia, en 1984. fueron de 15.691.
ptas. por UBA y día en el Hospital del Mar y 16.060 ptas. en el
Hospital de la Esperanza. En los hospitales de la S.S. este coste es desconocido. La subvenciín que hemos recibido ha sido
de 10.472 ptas. por UBA y día. En otros centros la subvención
ha sido de 20.000, en S. Pablo y el Clínico y de 15.000 en centros privados.
Hasta aquí los hechos. A continuación, las interpretaciones y, si es posible, las recomendaciones, que al menes a esta
pretensión responde el título de la conferencia.
Vamos primero pues, con las interpretaciones de ese fuerte
aumento de la productividad administrativa. En mi opinión, las
causas del fenómeno, como las de casi todo en la vida, son múltiples. Pero creo qué, a los efectos que aquí interesa resaltar, pueden resumirse en dos grupos significativos.
El primero, que creo común a la mayoría de los ayuntamientos,
'consiste en haber sabido aprovechar adecuadamente los estímulos
-productivos que la democratización de la vida municipal comporta: la transparencia en relación a las condiciones de trabajo,
a los horarios, a las retribuciones, a las incompatibilidades.
La negociación colectiva. La critica y la participación ciudadana, que en nuestro caso se han visto muy facilitadas por el proceso de descentralización territorial.
Este conjunto de factores constituyen estímulos muy poderosos para aumentar la eficacia y la eficiencia de la máquina munucipal que, nunca debe olvidarse, funciona en un escaparate. .
�9.
Creo que esta característica es sobradamente conocida y
por ello no voy a extenderme sobre ella. No hay que olvidar,
no obstante, que constituye la justificación de fondo de la
eficiencia productiva del gasto público local en relaci6n al
de otros sectores de la administración.
En segundo lugar y aquí quisiera ser voluntariamente inmodesto, el Ayuntamiento de Barcelona-oes probablemente la adml:
nistración pública que más ha contribuído, . tanto en el terreno de los planteamientos como en el de los hechos, a poner en
crisis el modelo de organización y gestión burocrático que ate
naza a nuestras administraciones públicas.
Hace pocos días, el profesor García de Enterria a quien le encargamos la defensa del caso, nos comunicó que la Audiencia Territorial de Barcelona había fallado a favor del Ayuntamiento en el recurso interpuesto por éste contra la decisión de un anterior Gobernador Civil de suspender un acuerdo del Ayuntamiento de Barcelona. El acuerdo suspendido, de 1981, cu
ya eficacia queda reconocida ahora, en 1985, por la Audienciacontra las figuras de controlador del gasto y coordinador de
Régimen Interior.
EL SECTOR LOCAL
Pero déjenme entrar en lo que es quizás el meollo de mi ex
posicion, o en todo caso el sentimiento que creo más importante
comunicarles hoy. El subsector local de la Administración Pública española, con más de . un billón de pesetas de operaciones
sobre un total de ocho billones de pesetas, representa una parte no despreciable del conjunto del sector público. Junto con
el sector autonómico que sobrepasa también el billón alcanza,
según datos de la Dirección General de Coordinación de Hacien- ~
das Territoriales, el 29 por ciento del gasto público consoli~
dado sin seguridad social, mientras que en Italia y el Reino Unido este nivel es del 17 y del 26 por ciento, respectivame.n te.
Esto quiere decir que estamos en niveles de descentraliza- ·
ción territorial del gasto más plausibles de lo que comúnmente
queremos admitir. Admitámoslo.
Sin embargo, estamos lejos no sólo de los objetivos que el
informe de expertos del año 1980 fijaba como deseables para el
proceso descentralizador español (recuerden ustedes: 50-25-25)
sino lejos realmente, después de analizada la experiencia de estos años, de lo que la realidad permite ya hoy.
Sobre todo el subsector local. Este sí que es la cenicienta de los subsectores locales europeos en cuanto a participación
en el gasto consolidado, al no superar el 15 por ciento del sector público sin seguridad social.
Hay que enfocar correctamente es.ta situación. Y hay que hacerlo, yo creo, ahora mismo, es decir en el momento en que se
plantea la revisión del sistema de financiación autonómica, una
vez acabado el período de transición definido por la LOFCA y al
gunos estatutos como el de Cataluña.
Y aquí quiero decir que estoy de acuerdo con las cuatro objeciones que el presidente Pujol plantea al sistema de financia-
�10.
ción vigente. El criterio del coste efectivo no tiene en cuen
ta que en Cataluña, servicios como la Sanidad o la Enseñanza tienen una cobertura pública menor que en el resto de España.
La relación pública privada en Cataluña es 40-60%, mientras que en el resto de España, 60-40%. Los impuestos cedidos, por
otra parte, no son un buen sistema, puesto que desincentivan la productividad fiscal. El Fondo de compensación interterritorial es poco justo, puesto que no tiene en cuenta el volumen
real de las competencias que presta cada comunidad. Y, por último, la inversión de reposición no habría de contabilizarse aparte de la nueva.
Me gustaría hacer una breve referencia · a la propuesta Obiols-Armet de revisión financiera. Esta propuesta distingue
tres fuentes de ingresos. La primera debería basarse en la atribución a las comunidades autónomas del rendimiento de una
parte de los impuestos generales que se recaudan dentro de su
territorio. La segunda fuente de ingresos debería ser la participación de las Comunidades en un fondo de igualación de carácter general, y la tercera un fondo de desarrollo que preven
dría del FCI perfeccionado y desarrollado.
Hay que ser conscientes de que toda esta transición, esta
revisión y estos objetivos plausibles se plantean en un marco
de dificultad que no voy a ocultar: déficit del sector público
en torno al 5 por ciento del producto bruto.
Creo que estos problemas no carecen de soluciones. Soluciones difíciles pero, en definitiva, posibles. No veo en el
horizonte de los próximos cuatro o cinco años otra posibilidad
de avanzar hacia el objetivo del 25 por cientp de participación
del subsector local en el sector público y se hacerlo sin mermar los recursos de las autonomías que recurrir a medidas fiscales hoy no contempladas por la legislación vigente o, quizás,
poco desarrolladas.
Mi reflexión se encaminaría, por lo tanto, hacia el diseño de las posibles medidas fiscales que, en el marco dr un aumento del presupuesto bruto de las comunidades autónomas permi
tiera, vía redistribución y a través de la creación de fondosde cooperación municipal en las autonomías, un aumento de la capacidad neta de gasto del subsector local.
Es muy posible que la mejor solución se encuentre en la
consolidación de un fenómeno que está surgiendo, no sin errores de implantación, de un principio de fiscalidad en el nivel
de las administraciones autonómicas.
El Alcalde de Barcelona está dispuesto a defender esta incipiente f iscalidad autonómica siempre que se den tres condicio
nes: (1) que los recursos obtenidos se dediquen a nutrir la ca~
pacidad de gasto ·de los Ayuntamientos, es decir, del sector gestor por excelencia; (21 que la redistribución se haga objetivamente y (3) que la población perciba claramente el beneficio.
Se ha inciado ya esta línea con el recargo sobre la renta
impuesto por la Comunidad Autónoma de Madrid y, más limitadamen
te,con el impuesto sobre el bingo establecido por la Generalitat
de Catalunya y podría seguir con un impuesto específico metropolitano o autónomo para la financiación de una parte pequeña del
déficit de los transportes públicos.
�11.
Pero las exacciones que se puedan establecer de acuerdo
con esta concepción fiscal, anque se refieran en todo caso a
problemas de tipo específico y a zonas concretas del país, ~
deberían dejar a salvo el principio de que, a medio plazo, los impuestos no han de tener un carácter estrictamente fina
lista.
A medio plazo, la solución es federalizante.
Renta, Sociedades e IVA, repartidos entre los tres niveles de gobierno.
Como en Alemania.
Se ha de producir una auténtica redistribución en cascada en dirección del sector público autónomo y del sector público local. Y el Alcalde de Barcelona defenderá siempre que
en esa redistribución progresiva se introduzcan criterios de
optimización, exigencias de control de calidad y máximos y mí
nimos por parte de la administración central y, lógicamente,de las administraciones autónomas.
Es más. Me gustaría subrayar con toda claridad que los
gobiernos autónomos deberían reconocer que la esencia misma
de su poder político, de su rol político en relación con las
administraciones locales, consiste precisamente en eso: en la determinación de los criterios políticos que pueden orien
tar el gasto de los recursos por ellos controlados.
Los gobiernos autónomos no han de ser unos ayuntamientos
grandes.
Han de ser la generalidad, no la particularidad. No se
trata tanto de que tengan maestros y guardias en nómina como
de que formulen unas políticas orientadoras de la gestión de
unos recures transferidos y administrados desde los Ayuntamientos. En este marco que propongo, la esencia de la actua
ción política de los gobiernos autónomos·· consiste, por lo tan
to, en impulsar, incentivar, estimular la innovación y proponer objetivos cualitativos.
No quiero dejar de lado el marco legal en que se sitúan
estas reflexiones. Todavía es~e.mos, como es archisabido, en
un período constituyente. Vaya por · delante que mi deseo y mi
convicción es la de que este período desde terminar ~·
No cabe esperar ya mucho más de un esfuerzo legislativo
constit.urente y quizás sea mejor a las alturas de 1985 concebir
el trabajo de nuestras cámaras ·como algo más pegado a la reali
dad de gobierno cotidiana y por tanto más dado a las adaptacio
nes legales del marco existente que a la creación de nuevos -marcos.
Les voy a dar un ejemplo de lo que hay que evitar. La ley
de Presupuestos Generales del Estado para 1985 contiene un error,
que hay que subsanar urgentemente, que puede costar a los municipios de la Corporación Metropolitana de Barcelona una merma en sus ingresos de alrededor de 600 millones de pesetas. En efecto, la ley establece que, a efectos de cálculo de la Contri
bución Territorial Urbana, se tomará como base las valoraciones
vigentes el 31-12-84. Esto quiere decir que los ayuntamientos
que habían actualizado sus catastros y establecido unas valoraciones cuya vigencia empezó el 1-1-85 se encontrarán con que las previsiones de ingresos de sus presupuestos no podrán cumplirse. Y no porque los ayuntamientos hayan obrado irresponsa-
�12.
blemente. No. Se habían revisado los catastros. Se habían
obtenido unas valoraciones que aumentaban substancialmente las vigentes, se había acordado la vigencia del nuevo catastro en 1985, y se había calculado la recaudación en concepto
de CTU de acuerdo con el mismo.
A estos casos me refiero, cuando hablo de legislar con vistas a la realidad cotidiana.
Es obvio, sin embargo, que están pendientes todavía leyes básicas y entre ellas de forma destacada la Ley de Bases
de Régimen local.
La Ley de Bases es la menos mala de las Leyes posibles
en este terreno.
Les daré algunos ejemplos del porqué de es
te criterio nada halagüeño y bien moderado en torno a esta =
cuesti6n.
(art. 59 bis, RF, Carta, participación ••. )
Quizás nos falte audacia en el reconocimiento del plura
lismo y la libertad local y nos sobre, a veces, en el recono
cimiento de los beneficios económicos de la competencia entre
individuos.
Porque esos beneficios derivados de la competencia existen aunquee;to sea nuevo para muchos socialistas. Pero son beneficios que, en principio, no garantizan nada completame~
te y, sobre todo, son beneficios no muy distintos de los que
cabe esperar de la multiplicidad de poderes locales no concurrentes pero si contiguos.
La comparación de los artículos 5 i 20.2 de la Ley de Ba
ses de Régimen Local ilustra esta falta de audacia• Efectiva
mente, el art. 5, regulador de las fuentes normativas del ré=
gimen local no prevé la posibilidad de que los Municipios, cuando menos los que por su número de habitantes lo requiriesen, se autoregulen mediante la correspondiente Carta municipal, aprobada con rango de Ley.
Esta carencia es, quizás, la fundamental ya que con su
aceptación podrían obviarse muchas de las demás limitaciones
que contiene la Ley de Bases.
El mismo art. 5, al referirse al regimen organizativo señala que se regirán por la Ley de Bases, luego por las de
las Comunidades Autónomas y en tercer lugar por el Reglamento
orgánico propio de cada entidad.
En cambio, el art. 20.2. establece que las Leyes de las
Comunidades Autónomas podrán establecer una organización municipal complementaria, que regirá en cada Municipio en todo
aquello, en que su Reglamento orgánico no disponga lo contrario.
Es evidente la contradicción entre ambos preceptos. Sería de desear que en el art. 5 por su carácter más general se
estableciera la jerarquía en la forma que lo hace el art. 20.2.
En todo caso, con la previsión de órganos que hace la Ley
de Bases en el art. 20.1. sería suficiente, sin ~stablecer la
posibilidad de que las Comunidades Autónomas pudiesen legislar
sobre la materia, _ya que cualquier intervención ampliando lo
�13.
establecido en la Ley de Bases significará siempre el limitar la
capacidad autorganizativa municipal.
Más aún, el art. 5, en su apartado E) establece que en cuan
to a las Haciendas locales se regirán por la legislación estatal~
en segundo lugar por las Leyes de las Comunidades Autónomas y en
tercer lugar por las Orde~anzas fiscales de la propia entidad local.
Por su parte, el art. 105 repite~que las entidades locales
tendrán autonomía para establecer y exigir tributos de acuerdo con la legislación estatal y la legislación autonómica.
No se vé la razón por la que las Comunidades Autónomas puedan legislar sobre Haciendas locales cuando el art. 132.2 de la
Constitución sitúa al mismo nivel a dichas Comunidades y a las
Corporaciones locales al establecer que "Las Comunidades Autónomas y las Corporaciones locales podrán establecer y exigir tribu
tos, de acuerdo con la Constitución y las Leyes; y estas "Leyes"
son las estatales ya que el propio art. 133, en su apartado 1,
establece que "la potestad originaria para establecer tributos
corresponde exclusivamente al Estado, mediante Ley".
Esta "Ley" es el único techo constitucional que tienen los
Municipios para establecer y exigir tributos y no cabe, por tanto, interponer otro filtro legal autonómico.
PROBLEMAS NO RESUELTOS
No puedo dej~r de referirme a una serie de problemas pendientes que en los seis años de administración local democrática no se han podido resolver todavía o que han aparecido como
nuevos durante el mismo período. Se trata del problema de la
drogadicción y de sus concomitancias en el campo de la seguridad y la administración de justicia e, indirectamente, la sanidad, así como otros relativos al comportamiento civil en una fase de transición.
En relación a las drogas, los últimos 5 años han visto crecer unos fenómenos muy parecidos a los que ya conocen otros
países, especialmente los EE.UU. desde hace quince o veinte años. Me refiero tanto a la extensión de su consumo, como a sus repercusiones sociales, sobre todo en el terreno de la seguridad ciudadana y la criminalidad, como a los debates que genera.
Es previsible que debamos convivir durante muchos años
con las drogas y más concretamente con la heroína. Y que lo ha·
gamos en medio de un debate intenso e importante,entre quienes
ven en la ilegalidad de la droga la causa de los males y quiénes piensan que sólo la actuación represora puede poner fin a
la drogadicción.
No existe una forma única y definitiva de tratamiento de
los heroinómanos a largo plazo. La discusión entre profesionales gira sobre todo en torno a las medidas de reinserción y de
prevención. Pero lo que está claro es que hemos de afrontar,
como mínimo, los aspectos sanitarios de la drogadicción. Estamos obligados a atender al toxicómano que busca ayuda. Todas -
�14.
las medidas que se adopten deben ser evaluadas por los equipos
que las lleven a cabo y por la Administración.
Hoy puede haber entre 5.000 y 12.000 heroinómanos en mi
ciudad. Cincuenta mil en España. Tengan en cuenta que un gra
mo cuesta 20.000 pesetas y surgirá la cifra de mil millones -diarios de volumen de negocio.
Pero en este túnel empieza a verse la luz. La experiencia de los EE.UU. nos enseña que · la -toxicomanía es una enfermedad que se cura con la edad. No hay heroinómanos de 50 años.
:Está claro que algunos se quedan en el camino, que mueren antes de llegar a esa edad. Pero lo que parece claro es que la
incidencia de la adicción es menor cuanto mayor es el grado de
madurez y adaptación social del individuo.
¿Dónde puede hallarse una solución al problema? En mi opinión, la salida pasa por · los siguientes elementos: actuación
coordinada de los distintos niveles de gobierno y, desde luego,
de los diversos departamentos; acotar la entrada; reinserción;
prestación de un servicio de urgencias; y presencia de un protagonista, un nivel de gobierno gestor o un comisario.
Probablemente, la gestión de los ~rvicios sanitarios es
el "test'' más importante para esclarecer como será el reparto
de funciones entre las Administraciones públicas.
Los servicios sanitarios representan una parte importan
te del PIB y del gasto anual de las Administraciones Públicas.
Son, sin duda, la columna vertebral de los servicios personales transferidos a las Comunidades Autónomas.
En esta clase de situaciones es donde tenemos la oportunidad de establecer una distribución clara de funciones entre
las Comunidades Autónomas y los Ayuntamientos. La gestión por
parte de la Administración local, también aquí es garantía de
eficacia e innovación.
Se ha dicho de los servicios sanitarios gestionados por
la Administración local que nos conducirían a hipotecas políticas expansionistas y despilfarradoras.
Nada más lejos de la realidad ya observada. Cuando la
Administración local ha intervenido en este terreno lo ha hecho atendiendo necesidades que las ·Administraciones excesivamente burocráticas y poco participativas habían ignorado, como Planificación Familiar, Salud Mental, etc.
No solamente en estos casos sino también cuando se gestionan instituciones complejas como hospitales, también la Ad
ministración local ha mostrado tener la fuerza política y elconocimiento profesional para hacerlo de la forma más ef icien
te. Ya he dicho antes que el coste de cama/dia en los hospi~
tales municipales es menor que el de los de INSALUD.
La propuesta de un Consorcio de Hospitales Públicos en
Barcelona, con la presencia de la Administración Autonómica
en su órgano de Gobierno, es la plasmación de la voluntad del Ayuntamiento de Barcelona de asumir la gestión de la sanidad en el ámbito del municipio.
�15.
La inclusión en la Ley General de Sanidad de la delegacion de gestión a los Ayuntamientos de las Grandes Capitales
sería la asunción del reto por parte de la Administración Cen
tral y Autonómica.
En cuanto a la actuación de los Ayuntamientos ante el problema del paro, hay que ser sinceros. Sólo acabamos de empezar.
En Barcelona hay 270.000 jóvenes entre 14 y 24 años.
Entre los 16 y 24 años el 42% está en paro.
Tenemos una tasa de no escolarizados del 11%. El fracaso escolar, entendido como alumnos que repiten cursos, no como
abandono de estudios, es del 50% en EGB, 55% en BUP y 75% en
FP. Estas cifras nos dan una idea de la magnitud del problema,
tal como está ahora y como puede agravarse.
Sin embargo, creo que hay en nuestras ciudades, en nuestros pueblos, elementos que nos permiten afrontarlo con optimismo.
Este verano, durante la Fiesta Mayor de la Taixonera, barrio relativarner.te marginado de Barcelona, me dí cuenta de
que teníamos los elementos de un problema y los elementos de
su, s6lución.
Los jóvenes del barrio están en su mayoría parados y el
barrio tiene muchas cosas que arreglar. Pero tiene más, tiene un sastre que es presidente de la Asociación de Vecinos y
que e~~capaz de organizar los actos y las fiestas en las que
esos JOVenes participan, es decir, que es capaz de llegar a
ellos. Y aún hay más, en la parroquia, más o menos destartalada por las sucesivas agresiones a sus cristales, un profesor de música da clases, primero a unos niños y luego a sus
padres.
He aquí la materia prima de un problema gue debería ser
soluble: o somos capaces de convertir este puzzle en algo relativamente ordenado en que los recursos existentes tenganque ver con la solución del probl9ma, sin infri::;i= las leyes gene
rales de la economía y la sociedad, o bien se=á muy difícil -convencer a estos individuos y, en segundo l~;a.:::-, a ~is concejales y a mi mismo de que esas leyes sirven ~=-=a algo.
El Ayuntamiento de Barcelona se ha pl~~=ado la creación
de un dispositivo mínimo de actuación en el ==.::.po de lo que se
llama, en terminología de la OCDE, las inici~~ivas locales de
creación de empleo (ILCE) .
Con esto hemos variado una oosición ce =8r.do. Hasta aho
ra no admitíamos con resoecto al paro otra responsabilidad que
la de ayudar a paliar sus efectos. Nunca participamos en el combate de sus causas. Y la verdad es que seguiremos siendo contribuyentes muy marginales en ese combate.
Pero admitamos desde ahora que se nos hace difícil decla
rarnos totalmente irresponsables en esta cuest~ón. Por una ra=
zón. La duración de la crisis es mayor de lo que hadie había
previsto. Y esta mayor duración tiene efectos cualitativos.
La posibilidades de reinsercion laboral de una oersona a medida que se alarga la duración de su desempleo, aecrecen en proc~esi5n
aec~§t~i~3.
�l 6•
Los problemas de disciplina en la circulación, para citar .otro problema mal resuelto, son reflejo de una cierta cruie
bra del principio de autoridad. Estarnos viviendo una crisis
de las profesiones que implican autoridad. A consecuencia de
esto existe una impunidad infractora que hay que resolver para
mejorar, por ejemplo, el tráfico de las ciudades.
=
La población de Madrid ha perdido sesenta mil habitantes
entre los dos últimos censos.
La de Barcelona ha permanecido
estancada. Sin embargo, en el mismo período el número de coches ha aumentado en un treinta por ciente.
Obviamente, la anchura de las calles no se ha modificado.
Si pusiéramos en fila india los coches que se matriculan
cada mes en Barcelona llegarían desde la Avenida del Tibidabo al Paseo de Colón, o si lo prefieren, desde Ato=ha a la Plaza de Castilla.
En este campo tenernos que actuar sin esperar ninguna nueva Constitución. Bastaría una elevación del código de cir
culación al nivel normativo adecuado y una sabia utilizacióndel mismo en tanto los ministerios de Interior y Justicia se
ponen de acuerdo sobre si es posible judicializar el cobro de
las multas, discusión de aran calado cívico. También aquí estoy en . la línea del Presidente del Gobierno, cuando reclama menos leyes y más actos.
Desde luego, entre los actos necesarios figura la construcción de apa=camientos y una mayor imaginación en · las medidas del tráfico central.
¿Nos atreveremos?
Quizás u~ aumento de las multas por aparcamiento incentivará el uso ce aparcamientos de pago y hará rentable su cons
trucción.
En el ca~po de la seguridad ciudada~a, seguimos fracasando todavía. Pero estarnos · cerca de saber corno hemos de salir
de la actual si~uación.
Hace más ce un año, antes del cierre de tiendas, creé una
Comisión, con el ex-Alcalde Socías al frente, y le dí, un plazo
de doce meses para saber las causas, las características y las
salidas posibles del problema.
Lo primero que hicimos fué una encuesta.
Los resultados
fueron aterradores: 19,6% de victimación. Luego siguieron los
análisis y las primeras medidas provisionales que han sido muy
i~portantes por su carácter innovador en el terreno de la cooperación entre cuerpos de seguridad. Hoy el clima es mejor, incluso mucho mejor, pero puede empeorar mañana.
(Fatalismo: el
relojero y el farmacéutico).
Tengo la seguridad de que antes de dos meses oodremos adoo
tar algunas grandes decisiones, claras y operativas.
El problema de la financiación de los transportes públicos
requiere también la perspectiva de las soluciones específicas.
En el caso de Barcelona, como en el de ~ladrid, la singularidad
radica en el carácter metropolitano de los servicios prestados
�17.
y·en los déficits que se derivan de la gran complejidad de los
modernos sistemas de transporte urbano.
La fórmula de financiación de los transportes públicos debe recoger el hecho de que las áreas metropolitanas constituyen
unas concentr..acdones de servicios de al ta rentabilidad para el
conjunto de todo el estado y que, en consecuencia, los costes
generales deben ser asumidos por el conjunto de las administraciones públicas.
Todos los problemas a los que me acabo de referir requieren unas soluciones específicas. Pero en el caso concreto de
Barcelona, las soluciones pasan igualmente por la constatación
de la capitalidad que Barcelona ejerce de hecho, en diversos terrenos y que tiene voluntad de consolidar.
Quiero añadir que el reconocimiento que el Alcalde de Barcelona propone no se circunscribe a la esfera de unos derechos
económicos. Barcelona propone un reconocimiento político de su
capitalidad.
MADRID Y BARCELONA
En este mismo marco me siento obligado a subrayar la actua
lidad de los valores ciudadanos que con frecuencia se han vistoperjudicados por la presencia de una capitalidad política.
Como Alcalde de Barcelona he glosado con frecuencia esta
contraposición entre el debate propio de las ciudades y el inevitable grado de uniformidad que provocan las capitales y lo he
hecho, precisamente, para advertir sobre el proceso de capitalización de Barcelona generado · por la autonomía.
Pues bien, el Alcalde de Barcelona cree que es muy positivo para el país en general y para Madrid en particular, la gradual consolidación de un Madrid local, de un Madrid autonómico,
de una ciudad viva en suma, frente al Madrid oficial y capitalino.
He vivido personalmente la aparición de poderés ; locales en
París y Washington. Se trata de un fenómeno que fué visto con algunas reticencias pero que se ha impuesto con gran naturalidad.
La realidad se ha impuesto.
Es importante que exista un equilibrio entre el rol de capi
talidad y el más genérico y hasta cierto punto opuesto de ciudad.
Y ahí está, quizás, la diferencia que todavía se aprecia entre el caso español y la posición que en sus respectivos países ocupan Washington o Bonn, por citar sólo dos ejemplos relativamente
distantes. Ni Washington ni Bonn pretenden ser al mismo tiempo
la capital y la primera ciudad.
Está claro que la situación no es aquí la misma. La realidad de Madrid es también un dato que se impone. Pero tengamos al menos el sentido común de reconocer que la Ley no agota
la realidad.
Sería más mbio y más prudente aceptar la idea de
un cierto dualismo fáctico.
Quiero subrayar, por otra parte, el carácter de
B~rcelona
�18.
como banco de pruebas. La derecha catalana y la española no han
vencido nunca en Barcelona en una contienda electoral que no fuera limitada estrictamente al Gobierno de Cataluña. Su política
española no ha obtenido aún una aprobación mayoritaria ni en Ba~
celona ni en Cataluña. Las elecciones Generales del 82 fueron
un intento. Las Municipales del 83 otro.
Ahora, la derecha catalana ha visto que tiene que jugar sus cartas españolas boca arriba, confesar sus afinidades españolas para ganar en Cataluña. Y la derecha española reconoce que tiene que prescindir de su hist6rica aversi6n a entenderse
políticamente con los hombres de negocios catalanes. Políticamente, porque económicamente, siempre se entendieron. Todo esto, seguramente, no es malo. Puede que complique las cosas.
Pero no más de lo complicadas que realmente son en si mismas.
En este contexto quiero proponerles una reflexión. Una
medida de prudencia política sería, quizás, no abusar excesivamente del término nación ni al referirse al gobierno de España ni al referirse a Cataluña.
Es mejor emplear el específico España, sin complejos, y
el específico Cataluña, que el genérico nación. La ambigüedad
calculada de la Constitución exige ciertos sacrificios de todos
en este sentido.
Sin duda, un gobierno que no haga uso frecuente del adjetivo nacional renuncia a un resorte ·importante o, más que impoE
tante, conforiable. Y debo decir que en este sentido el Presidente del Gobierno de Cataluña, suele, últimamente, cuidar su vocabulario. Más quizás que algunos miembros del Gobierno Espa
ñol y que los medios de comunicación que, aquí, gustan de lla-marse "nacionales" y que en Barcelona llamamos "españoles".
Pero nadie puede hacerse ilusiones, afortunadamente, sobre el poder de convocatoria de las palabras. Un cierto escepticismo verbal no ha de tener grandes costes.
Y si no, reparen Vds. en el enorme prestigio adquirido por
el Alcalde de Madrid, entre otros merecimientos, mediante una sa
bia polisemia, y un saber estar al tanto de los cambios de lengua
je, rechazando toda machaconería y simplismo.
Por último, les voy a decir como Alcalde de Barcelona que
recojo la esperanza de la generación de nuestros mayores cuando
dirigién:lcsea España la llamaban a despertar de un letargo secular. Y llamaban desde una periferia que se creía inc0mprendida.
Estoy conve.n cido de que hoy se han puesto las bases objeti
vas para que esa comprension que a veces es un asunto mucho me-nos épico de lo que suele creerse, sea posible.
Sin embargo, hace falta todavía un esfuerzo grande en el
camino de la confianza para conseguir que sean realidad los sue
ños de nuestros abuelos e infundados sus temores.
En resumen, el modelo de gestión posible en España, que debería comenzar a aplicarse hoy para estar rodado en 1990, debería
tener en cuenta los siguientes criterios y propuestas.
(1) Legal o prácticamente las competencias del Estado y las
�19.
autonomías (sector nacional) deberían ser taxativas, es decir,
con númerus clausus. Lªs locales residuales.
La Constitución lo permite.
En ello hay un riesgo para los dos sectores "nacionales".
Que lo asuman.
Si no lo hacen perderán legitimidad sus protestas de no
intervencionismo y autogobierne.
(2) Casi ningún problema puede solucionarse desde un solo
nivel de gobierno.
La atribución de competencias que hacen la Constitución
y las Leyes básicas es sólo una convención simplificadora, útil
y basta. Y a fé que bastante laxa, afortunadamente.
Debe defenderse la complejidad, como hacía Ralph Deahrendorf hace cuatro días en un periódico de esta ciudad, pero no,
como él cree, atribuyendo pendularmente las competencias arriba
y abajo, antes arriba, luego a la escala local y ahora de nuevo
arriba, a escala europea.
No. En nuestra lucha contra la droga vamos a apoyarnos
en el organismo especializado de la ONU, con sede en Viena y vamos a pedir a Barrionuevo más apoyo y a Ledesma más medios pa
ra el fiscal Villarejo y al conseller de Sanidad, Laporte, ayuda en la reinserción. Pero nosotros sufrimos el problema y
estamos por tanto cualificados para un cierto sector de la solución. Para un cierto protagonismo emprendedor o gestor.
La demanda manda, o debe mandar.
(3)
No hay, realmente, competencias exclusivas, ni siquie~
ra plenas. Todas son compartidas. O casi todas. Lo importante
es identificar al responsable o los responsables del proyecto,
de cada proyecto.
El sector público, para el ciudadano, es un conjunto de
personas y medios al servicio de unos determinados programas.
Para el político y el funcionario es a menudo un amasijo
de dificultades y competencias, de recursos o carencias. Grave
error.
Identifiquemos el problema, señalemos los responsables de
su solución y pongamos desde todos los niveles de gobierno los
medios a disposición de los responsables.
Esta es la fórmula.
(4)
El sector local tiene que llegar en cinco, seis o siete años hasta el 25% del sector público sin seguridad social. Ca
si exactamente lo mismo ocurre con el nivel autonómico, que de to
dos modos crecerá todavía un poco por transferencia de nuevos ser
vicios.
Esto significa que en ese plazo, u otro más largo, el Sector Público deberá absorber dos veces el actual déficit, es decir,
cerca de un 10% de la Renta Nacional.
Por absorber entiendo reducir pérdidas tanto como poner re-
�20.
cursos a disposición de niveles que no los tenían.
¿Quieren que les diga la verdad? Esto va a ser muy difícil si no se dan dos condiciones: (1) un crecimiento significativo de la Renta Nacional, por el que yo apuesto sin muchas dudas
( 2) una disposición, en ;·todos los niveles, a deselectorali
zar en cierta medida los temas fiscales.
Todo lo demás son palabras al viento.
(5)
Si todos estos puntos no obtienen traducción legal no debemos inquietarnos.
Los objetivos aquí descritos pueden perseguirse también sin leyes que los consagren.
Es más: estoy convencido de que se irán imponiendo.
La diferencia está en el grado de coherencia y confort
en el desarrollo del proceso político.
Y también el timing.
(6)
Autocontención en el trato con el ciudadano. A to
dos los políticos, a todos los niveles, nos gusta lo que los franceses llaman el bain de foules, el baño de multitudes.
Y a veces es bueno para la salud del colectivo.
la del político.
Y para
Pero no deberíamos tratar de acceder directamente al ciudadano por encima, puenteando, a los poderes elegidos de nivel
más bajo.
Me refiero al contacto político-administrativo. El AES
no debería poder subvencionar directamente a los Boy-Scouts de
Cataluña y si lo hace, el Presidente del Gobierno de Cataluña
tiene todo el derecho a molestarse.
Sólo el protagonismo del Estado central en la política
anti-ciclica (contra el paro) justificaría tal procedimiento,
con el fin de acumular en el menor tiempo posible el máximo po
sible de proyectos viables y eficaces en la creación de empleo.
Y aún.
Del mismo modo el Gobierno de Cataluña no debería en modo alguno crear Oficinas de Bienestar Social en los barrios de
las ciudades industriales con el fin de explicar lo que es la
Generalitat.
Si lo hace los Alcaldes de Catalüí.\a,tienen todo el derecho
a molestarse.
Sólo la probada incapacidad de los Ayuntamientos para explicarles a sus ciudadanos lo,;rgue es el aut09'obierno jú.stif icaría tal procedimiento. Y aún.
Déjenme que les diga ahora algo que ya se temían. el AES
no ha subvencionado a los Boy-Scouts de Cataluña y el Gobierno
de Cataluña sí ha creado Oficinas de Bienestar Social en los barrios.
�21.
Pero la advertencia vale para todos, incluidos los grandes Alcaldes.
Es un código de comportamiento que se nos debería exigir.
(7) Autocontención también, sin embargo, en el derecho a
la susceptibilidad.
Debería ser normal que un ministro asistiera a la ópera
en el Liceo sin tener que pasar por la taquilla del Presidente
de la Generalitat, el Delegado del Gobierno y el Alcalde.
Esto ya comienza a ocurrir.
prevenciones y cautelas .
Pero todavía hay demasiadas
Yo me he tenido que quejar · a veces de algunas actuaciones
simétricas. La esposa de alguna alta autoridad, supongamos, se
ha dirigido al Orfeón de un pueblo sin avisar al Alcalde. Y yo
me he quejado porque el Alcalde me lo ha pedido -y quizás porque en aquel caso hubo infracción de un principio distinto al
de la cortesía.
Pero me he quejado sin convicción.
Los Municipios no tienen fronteras. Ahí reside su fuerza.
No deberían pues añorar las aduanas (els burots)
(8)
Hay que ir más allá: propongo formalmente que Barcelona sea sede de instituciones de ámbito estatal. También he
hecho la oferta, bien recibida por - el comisario Cheysson, de
la CEE, de albergar alguna gran institución europea.
Pero esto es distinto.
Se trata de que algunas, varias,
bastantes si es posible, instituciones estatales o no, de ámbito español en todo caso,fijen su sede en Barcelona.
La Constitución no lo impide. Y los costes, seamos sinceros, tampoco. El Presidente del Gobierno, al que le he comen
tado en alguna ocasión mi deseo de formular esta oferta la ve
favorablemente.
Lógicamente las instituciones que podrían tener sede en
Barcelona son aquellas más relacionadas o con mayor polarización en torno a personas y actividades que son importantes en
nuestra ciudad: en deporte, 15 de los 50 presidentes de Federaciones españolas son catalanes; en ópera; la Constitución no
obliga a nada: quizás el Liceo podría ser oficialmente lo que
es de hecho la Opera de España, como la Scala de Milán es la
gran Opera de Italia; en comercio exterior y relación con Europa; en industria editorial y Ferias Internacionales ... porqué no establecer el centro donde ya está la actividad o gran
parte de ella?
El puente aéreo perdería algunos clientes y ganaría otros.
Por cierto que si el puente aéreo fuese empresa aparte y quisiera administrarse desde donde reside la demanda tendría que establecerse en Barcelona: 50% de sus usuarios salen d e y vuelven a
Barcelona, 25% de Madrid y 25% de otras provincias.
(9)
Barcelona ofrece a Cataluña y España un gran proyecto,
bueno para todos: el de organizar los Juegos Olímpicos de 1992.
�22.
También aquí es importante ver que el proyecto necesita
de la colaboración de todos los niveles de gobierno y un sabio
reparto de protagonismos, que sin embargo no puede traducirse
en una multiplicación de Comités compensatorios. No se trata
de eso.
Si Cataluña y España entera confían plenamente en Barcelona para este objetivo, yo les garantizo que Barcelona devolverá con creces esta confianza.
No han de pasar muchos días antes de que estas palabras
tengan una traducción práctica.
Escuchen: Todos estos criterios · y propuestas no son el
fruto de, simplemente, la buena voluntad/ o de una cierta imaginación; ni siquiera de las necesidades de un Alcalde que defiende los intereses de su ciudad.
NO.
Son el fruto de seis años de práctica política local; el
fruto de una apasionada lectura, desde Barcelona, del proyecto
de construcción de una Cataluña autónoma y una España por fin
moderna; son expresión del deseo, que creo interpretar, de una
generación de barceloneses que quieren ser fieles a la ambición
de sus mayores, la -que se formuló con enorme fuerza en el cambio de siglo, y fieles también a la tenacidad de sus padres,
que en los años menos exhuberantes de la crisis mundial, la gue
rra y la dictadura, supieron guardar y transmitir el mensaje -oculto de aquella amb±ción con nueva sabiduría, con una modestia que fué necesaria y con una eficacia que hoy me permite re
petir con esperanza, con confianza, pero también con exigencia,
cargado de décadas de razón, aquellas palabras de 1898:
España, España -despierta,
arranca las lágrimas de madre,
sálvate de tanto mal
que el lloro te vuelva fecunda, alegre
y viva.
Espanya, Espanya -retorna en tu
arrenca el plor de mare!
Salva't, oh salva't -de tant de mal
que el plo et torni feconda, alegre i
viva.
18 de febrero de 1985.
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3879
Title
A name given to the resource
Un modelo de gestión para el Estado / Conferència
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Abstract
A summary of the resource.
Promoció de l'esport. Hospitals municipals. Serveis Sanitaris. Droga, drogodependència i violència.
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Club Siglo XXI (Madrid)
Language
A language of the resource
Castellà
Subject
The topic of the resource
Autogovern
Gestió pública
Administració local
Autonomia
Barcelona
Sanitat
Ocupació
Seguretat ciutadana
Acció política
Espanya
Catalunya
Type
The nature or genre of the resource
Conferència
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1985-02-18
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1011/19860408d_00116.pdf
0c673210f8d1b447eb778bfe77363da8
PDF Text
Text
CICLO DE CONFERENCIAS "BARCELONA SOLIDARIA"
PRESENTACION DE LA CONFERENCIA DEL EXCMO. SR.
DEMETRIO MADRID LOPEZ, PRESIDENTE DE LA COMU
NIDAD AUTONOMA DE CASTILLA Y LEON.
(8 de abril de 1986)
�DISTINGUIDAS AUTORIDADES, SEÑORAS Y SEÑORES:
TENEMOS EL HONOR HOY, DE CONTAR ENTRE NOSOTROS
CON EL EXCMO. SR. D. DEMETRIO MADRID LOPEZ, PRESIDENTE DE LA JUNTA DE CASTILLA Y LEON.
NACIDO EN VILLARALBO, PROVINCIA DE ZAMORA, HACE
45 AÑOS, EL SR. MADRID ES TECNICO TEXTIL Y DIPLOMADO EN ORGANIZACION, DIRECCION DE EMPRESAS, MERCADO
Y MARKETING. PRESIDE LA JUNTA DE CASTILLA Y LEON
DESDE MAYO DE 1983 EN QUE SE CELEBRAN LAS PRIMERAS
ELECCIONES AUTONOMICAS.
LA SOLIDARIDAD QUE IDENTIFICA NUESTRO CICLO DE
CONFERENCIAS AUTONOMICAS, ADQUIERE EN ESTA OCASION
SU MAS HONDO SENTIDO. ENMARCADOS EN ESTE HISTORICO
SALON DE CIENTO, DESEAMOS CON CURIOSIDAD Y RESPETO
CONOCER, POR BOCA DE SU PRESIDENTE, LA REALIDAD
ACTUAL Y PROBLEMAS A LOS QUE SE ENFRENTA LA REGION
DE CASTILLA Y LEON.
�2.
EL PROCESO AUTONOMICO DE NUESTRA DEMOCRACIA HA
IMPLICADO, ENTRE OTRAS COSAS, UNA BÚSQUEDA, UNA
NECESIDAD DE RECUPERAR LAS SEÑAS DE IDENTIDAD,
TRATANDO DE NO CAER EN LAS CONFUSIONES DEL PASADO,
YA QUE COMO ES PATENTE, LAS SEÑAS DE IDENTIDAD
CASTELLANO LEONESAS HAN IMPREGNADO DE TAL MANERA
A LO ESPAÑOL, QUE SABEMOS DE LO ARDUO QUE IMPLICA
LA TAREA DE DESLINDAR LO ESPECIFICO DE ESAS TIERRAS
CON LO GENERICO DE ESPAÑA.
EN LA ACTUALIDAD, EL NUDO GORDIANO O LA VIEJA
POLEMICA DE SI FUE CASTILLA LA QUE DESHIZO ESPAÑA,
COMO AFIRMO EN SU DIA ORTEGA Y GASET, O ESPAÑA
LA QUE DESHIZO CASTILLA, SEGUN SANCHEZ ALBORNOZ,
COMIENZA A DESHACERSE COMO CONSECUENCIA DEL EJERCICIO DE SU AUTONOMIA.
EL CENTRALISMO CASTELLANO HA SIDO UN HECHO INNEGABLE. PERO CON LA SOLIDARIDAD QUE PRESIDE ESTE
CICLO DE CONFERENCIAS Y LA RUPTURA DE TOPICOS
QUE TIENE COMO UNO DE SUS OBJETIVOS, PODEMOS TAMBIEN COMPRENDER QUE PRIMERO FUE UN CENTRALISMO
SOBRE CASTILLA, Y DESPUES UN CENTRALISMO, APOYADO
�3.
EN CASTILLA, SOBRE EL CONJUNTO DEL ESTADO ESPAÑOL.
COINCIDIMOS, POR TANTO, CON CARABAÑA Y VALDEON
EN QUE EL MENCIONADO CENTRALISMO HA SIDO UN INSTRUMENTO DE PODER DE LAS CLASES DOMINANTES DEL PASADO
Y DEL PRESENTE. EN MODO ALGUNO PUEDE SER UNA BOMBA
QUE SE ARROJE SIN PIEDAD CONTRA LOS CASTELLANOS
Y LEONESES.
PERO, CEDAMOS LA PALABRA AL EXCMO. SR. D. DEMETRIO
MADRID LOPEZ, PARA QUE NOS HABLE EN PROFUNDIDAD
DE ESA CASTILLA Y LEON DE 94.000 KM2. DE SUPERFICIE; DE SUS MAS DE 2.500.000 HABITANTES; DE SUS
MAS DE 2.200 MUNICIPIOS; DE SUS 9 PROVINCIAS...
SR. PRESIDENTE: BARCELONA SOLIDARIA TIENE CURIOSIDAD POR CONOCER LA REALIDAD ACTUAL DE SU REGION,
QUE HOY SENTIMOS YA COMO MAS NUESTRA. TIENE VD.
LA PALABRA.
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3917
Title
A name given to the resource
Presentació del conferenciant Sr. Demetrio Madrid Lopez dins el Cicle de Conferències Barcelona Solidària
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Saló de Cent
Language
A language of the resource
Castellà
Subject
The topic of the resource
Autonomia
Biografies
Espanya plural
Model social
Castella i Lleó
Madrid López, Demetrio
Congressos i conferències
Type
The nature or genre of the resource
Conferència
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1986-04-08
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1016/19860428d_00122.pdf
459b1c3cfbe271be3fa7161af7ecfe12
PDF Text
Text
--Jure ^—^.^. v ^+,e ^ ^ oaj
CoL l.ef ÍJ-dlr o
t3 cNJ ( 2V - 9-
SENYOR DEGà, SENYORES, SENYORS:
MOLTES VEGADES HE COMPAREGUT DAVANT DE DIFERENTS
PúBLICS RECORDANT LA MEVA CONDICI6 D'ECONOMISTA.
EFECTIVAMENT, AQUESTA ES LA MEVA FORMACIó ACADèMICA I EN
UNA FACULTAT D'ECONòMIQUES EM VAIG DOCTORAR.
AIXò, PERò, NO M'HA FET OBLIDAR QUE LA MEVA VIDA
UNIVERSITàRIA VA COMENÇAR A LA FACULTAD DE DRET, ON VAIG
OBTENIR TAMBÉ LA LLICENCIATURA. PERMETEU-ME, DONCS, QUE
TOT I NO PERTANYER A AQUEST COL.LEGI EM CONSIDERI ENTRE
COMPANYS.
D'ALTRA BANDA, COM A CAP D'UNA ADMINISTRACI6 TAN
COMPLEXA COM L'AJUNTAMENT DE BARCELONA, COM A PRESIDENT
D'UNA CORPORACIó QUE ÉS FONT DE DRET I COM A POLíTIC EN
EXERCICI HE HAGUT DE MANTENIR CONTACTE AMB LA LLEI, AMB
ELS PROCESSOS DE FORMACI6 DE LA LLEI I AMB ELS DE LA
SEVA APLICACIó. LA MEVA FORMACIó JURÍDICA INICIAL M'HA
AJUDAT MOLT.
AIXò, PERó, HAURIA SERVIT DE MOLT POC SENSE EL
�SUPORT DELS EXCEL.LENTS PROFESSIONALS QUE TREBALLEN A
L'AJUNTAMENT. VULL CITAR MOLT ESPECIALMENT EL DIRECTOR
DE SERVEIS JURÍDICS, JAUME GALOFRÉ, QUE A MÉS D'UNA
SóLIDA PREPARACIó, TÉ UN FORMIDABLE INSTINT JURÍDIC QUE
HA SABUT DONAR IDEES PER RESOLDRE SITUACIONS DIFÍCILS EN
QUE S'HA TROBAT L'AJUNTAMENT EN LA DEFENSA DELS
INTERESSOS DE BARCELONA.
LA CONFERèNCIA D'AVUI TÉ EL TÍTOL DE "EL
DESENVOLUPAMENT DEL DRET PúBLIC A CATALUNYA". VOÉ#RIA
EXPOSAR AMB UNA CERTA EXTENSI6 I UNA MICA DE SISTEMA
ALGUNES IDEES QUE FRAGMENTàRIAMENT HE ANAT LLANÇANT EN
ALTRES OCASIONS.
1
LA NECESSITAT D'UN DRET ADAPTAT A LES NOSTRES
PARTICULARITATS
SEMPRE HE CREGUT QUE CAL DESENVOLUPAR L'ESTUDI I LA
CREACIó DE DRET PúBLICÁrAL NOSTRE PAÍS. AIX(5 NO VOL DIR
QUE HI HAGI UN SECTOR DEL CONEIXEMENT JURÍDIC QUE HAGI
') U
ïii) t,
(40144
_ u^ ^ /-17^ ^^ ^
^ ^`7^
\‘‘^ ^S^^^l^ -^^ ^ , ^ z%
^ ^^ ^^4-
sZ) sik-tr-P e-21 D itv 794 1,-oci41„
1,4 c4-'(117-74,- b
/>1.9-zr---
--
-7
^d ^^
^
B.
Jl
( ^ c;;‹,t).47
71-, ^n
1-7
C -()-e-lik_
•
p/Z
fJ
�ESTAT VEDAT ALS CATALANS,
QUE PER A NOSALTRES, AL LLARG DE LA NOSTRA HISTòRIA, HI
HAGI HAGUT UN DESCONEIXEMENT I MANCA D'ESTUDI D'AQUEST
SECTOR DEL DRET;
DEL DRET QUE REGULA EL MóN DE
L'ORGANITZACIó I L'ACTUACI6 DE LES INSTITUCIONS
PúBLIQUES I REPRESENTATIVES I LA SEVA RELACIó AMB ELS
CIUTADANS.
PRECISAMENT EN ALTRES MOMENTS HISTòRICS, ALS QUE
FAR1 REFERèNCIA MÉS ENDAVANT, EL DRET PúBLIC S'HAVIA
DESENVOLUPAT A CATALUNYA DE FORMA IMPORTANT. FOU EL
PRODUCTE D'UNA GRAN IMAGINACI6 PER RESOLDRE LA SEVA
CONVIVèNCIA I EL SEU DESENVOLUPAMENT ECONòMIC I URBE.
ES EVIDENT, PERò, QUE L'ESTUDI I INVESTIGACIó DEL
DRET PúBLIC ES'DESENVOLUPA MILLOR EN AQUELLS PAÏSOS QUE
TENEN LES SEVES PROPIES INSTITUCIONSLD'AUTOGOVERN.
(--CATALUNYA,)
EN
MOLTS
PERíODES
HISTòRICS,
MALHAURADAMENT MASSA LLARGS, HA ESTAT DESPOSSEÏDA DE LES
SEVES
INSTITUCIONS.
AQUESTES
ÉPOQUES
S'HAN
CARACTERITZAT PER UN ALLUNYAMENT,DELS CATALANS DELS
�ASSUMPTES PiBLICS. NO ÉS D'ESTRANYAR, PER TANT, QUE A
L'ETAPA HISTòRICA QUE ES VA TANCAR L'ANY 1975
L'ESMENTADA CARACTERíSTICA ES DONÉS AMB MOLTA FORÇA.
TOTS VOSTèS RECORDARAN, PER EXEMPLE, QUE A LA
FACULTAT DE DRET DE MADRID, LA MAJORIA D'ESTUDIANTS
TENIA
CLAR QUE EL SEU FUTUR PASSAVA PER LES
CORRESPONENTS OPOSICIONS AL PRINCIPALS COSSOS DE
L'ADMINISTRACI6 DE L'ESTAT I DE LA JUSTíCIA. LES
OPOSICIONS EREN UNA MÉS DE LES "FESTES NACIONALS", QUE
ES VIVIA PROFUNDAMENT EN AQUELLA SOCIETAT.
AR IQÑA EL QUE
EN CANVI, A LA FACULTAT DE DRET DEB S
ES RESPIRAVA ERA QUE EL FUTUR ESTAVA EN L'APERTURA D'UN
BUFET PRIVAT. MOLT POCS ANAVEN A LES OPOSICIONS I AVUI,
EN CERTA FORMA, EN PATIM UNA MICA LES CONSEQÜENCIES.
POTSER L' úNICA EXCEPCI6 ERA L'OPOSICIó A NOTARIES. PER
AQUESTA CONSTATACIó NO FA MÉS QUE CONFIRMAR EL QUE EN
DEFINITIVA S'ESTà DIENT.
EN FRONT D'UN ADMIRABLE I IMPORTANT DESENVOLUPAMENT
DEL DRET PRIVAT I DE L'EXISTèNCIA D'UN ESTOL NOTABLE DE
�-6-
GRANS JURISTES CATALANS EXPERTS EN AQUEST CAMP DEL DRET,
EL DRET PúBLIC HA TINGUT POCS PRACTICANTS CATALANS. I
ELS QUE S'HI HAN DEDICAT HO HAN FET RECOLLINT UNA
EXPERIèNCIA I UNA DOCèNCIA QUE SI BÉ PODIA PROVENIR
TAMBÉ DE DESTACATS JURISTES,
EXPERIèNCIA
EN TRACTAR-SE D'UNA
I UNA DOCèNCIA DESLLIGADA
D'UNES
INSTITUCIONS CATALANES -QUE NO EXISTIEN- HA DONAT UN
RESULTAT MOLT DIFERENT AL DRET PRIVAT.
TANMATEIX, NO PENSO QUE A CATALUNYA S'HAGI DE
DESENVOLUPAR UN DRET PúBLIC PROPI I DIFERENT AL DE LA
RESTA D'EUROPA EN GENERAL, O D'ESPANYA, EN PARTICULAR.
PER A-CATALUNYA S'HA DESENVOLUPAT UN DRET PRIVAT AMB
- LES SEVES PRòPIES CARACTERíSTIQUES I.INSTITUCIONS. I EL
DRET PúBLIC NO ÉS IGUAL EN TOTS ELS ESTATS EUROPEUS. DE
LA MATEIXA MANERA, NO HI HA DUBTE QUE, RECUPERADES AVUI
LES INSTITUCIONS D'AUTOGOVERN, CAL ELABORAR UN DRET
PúBLIC QUE S'ADAPTI A LES NECESSITATS DEC'„LUNYA. CAL
INVESTIGAR LA REALITAT PúBLICA CATALANA PER REALITZAR
AQUELLA ELABORACIó.
JA SE SAP QUE EL DRET, NO ÉS, PER AL JURISTA, UN
�SISTEMA DE REGLES JA FETES, SINO UN CONJUNT DE REGLES
EN MOVIMENT, A POSAR I REPROPOSAR CONTINUAMENT.
' JECTÉ DE LA CIèNCIA JURíDICA NO ÉS TANT LES
REGLES, ES A DIR, LES VALORACIONS DELS FETS SOCIALS EN
QUE CONSISTEIXEN LES REGLES, SINO ELS MATEIXOS FETS
SOCIALS DEL QUE LES REGLES JURíDIQUES SON VALORACIONS.
COM DIU NORBERTO BOBBIO "L'OBJECTE DE L'EXPLORACI6 I
EXPOSICI6 DEL JURISTA NO SóN LES NORMES, SINO LA VIDA
SOCIAL QUAN SUBJECTE A LES NORMES".
EN EL SECTORPúBL . SENS TROBEM QUE AVUI LA REALITAT
ESTA EN PLENARANSFORMA,CIó. L'ESTAT S'HA ORGANITZAT
SOTA UNS PRINCIPIS MOLT DIFERENTS ALS VIGENTS FINS A
1975. APUNTEM, PER EXEMPLE, EL PRINCIPI D'AUTONOMIA DE
TOTES LES ADMINISTRACIONS PúBLIQUES, DEL QUAL FAREM.
EXPRESSA REFERINCIA MÉS ENDAVANT.
EL DESENVOLUPAMENT D'AQUESTA NOVA REALITAT
INSTITUCIONAL DEPèN DELS POLíTICS, DELS ECONOMISTES I
TAMBÉ, EN BONA PART I DELS JURISTES, ALS QUE, POTSER, DES
DE POSICIONS POLíTIQUES D'ESQUERRA, NO SE'LS HA DONAT LA
�IMPORTàNCIA QUE TENEN EN LA TASCA D'AVANÇAR CAP UNA
SOCIETAT MÉS PROGRESSISTA I MÉS IGUALITàRIA.
LES CAUSE ^S D'AIXò TOTS LES SABEM. EN TANT QUE HEGEL
ESCRIVIA ENCARA EN UN DELS PRIMERS PARàGRAFS DE LA SEVA
"FILOSOFIA DEL DRET" QUE "EL DRET ÉS QUELCOM SAGRAT ", EL
SEU DEIXEBLE, MARX, HO REDUTA A UN FENòMEN
SUPERESTRUCTURAL DE LA SOCIETAT O, PER RECOLLIR UNA
CELEBRE FRASE DEL "MANIFEST ",
"...EL VOSTRE DRET NO ÉS
MÉS QUE LA VOLUNTAT DE LA VOSTA CLASSE ELEVADA A
LLEI..."
/
AVUI SABEM,/ PER AIXò, QUE EN LES SOCIETATS
HISTòRIQUES QUE CONEIXEM NI TOTS ELS HOMES SóN
ABSOLUTAMEN /LLIURES COM SERIA DESITJABLE I ERA LA
HIPòTESI DE M ARX, NI ABSOLUTAMENT CONFORMISTES -EL QUE
NO SERIA DESITJABLE- COM SUGGERIA ORWELL,
SUPòSITS
EXTREMS EN QUE EL DRET NO SERIA NECESSARI.
PERò, A MES, ENTENC QUE LES NORMES NO HAN DE TENIR
úNICAMENT EL SEU CLàSSIC SENTIT LIMITADO I REPRESSIU,
O, EN UN SENTIT MÉS MODERN, PREVENTIU. AVUI TAMBÉ ES
�CONSIDERA QUE SóN NORMES JURÍDIQUES LES NORMES
ORGANITZATIVES, LES QUE OBREN ESPAIS D'ACTUACIó I DE
CREACI6 INDIVIDUALS I COL.LECTIUS.
HI HA DUES MANERES D'ENTENDRE LA CIèNCIA JURÍDICA
I, PER TANT, LA FUNCI6 DEL JURISTA. UNA, EL JURISTA COM
A CONSERVADOR I TRANSMISSOR D'UN COS DE REGLES JA
DONADES DE LES QUE ÉS DIPOSITARI I GUARDADOR. I UNA
ALTR, LA DEL JURISTA COM A CREADOR, ELL MATEIX, DE
REGLES QUE TRANSFORMEN, INTEGRANT -LO I, AL MATEIX TEMPS
RENOVANT -LO, EL SISTEMA DONAT.
EN AQUESTA SEGONA CONCEPCIó EL JURISTA NO ÉS
i.NICAMENT RECEPTOR, SINO TAMBÉ COL.LABORADOR ACTIU I,
QUAN ÉS NECESSARI, CRÍTIC.
QUAN LA FUNCI6 DEL JURISTA ES LIMITA A SER LA
PRIMERA, ENS TROBEM EN UNA SOCIETAT D'UN SISTEMA DE DRET
TANCAT, AMB UNA IDEOLOGIA D'AUTONOMIA DEL DRET RESPECTE
A LA SOCIETAT, DEL QUE RESULTA UNA JURISPRUDéNCIA
CONSEVADORA I FORMALISTA.
1
�-1 0-
EN EL SEGON ¿UPÓSIT D'UN SISTEMA DE DRET OBERT, EN
UNA SOCIETAT EN TRANSFORMACI6 I AMB UNA CONCEPCIó DEL
DRET COM A REFLEX DE LA SOCIETAT, ES DESENVOLUPA EL
MODEL OPOSAT D'UNA CIèNCIA DEL DRET LLIURE, INNOVADORA I
REALISTA.
PRECISAMENT, PEL MOMENT HISTòRIC EN QUE ENS TROBEM
I AL QUE ABANS FEIA REFERèNCIA,
INNOVADORA
AQUESTA VISI6
"1~1~
CREATIVA DEL DRET TÉ UN AMPLI CAMP DE
DESENVOLUPAMENT EN EL SECTOR PúBLIC A CATALUNYA. NOMÉS
MANCA IMAGINACI6 I CREATIVITAT.
EL FET, PERò, DE QUE SIGUI NECESSàRIA AQUESTA TASCA
INNOVADORA NO VOL DIR QUE HAGUEM D'OBLIDAR EL NOSTRE
PASSAT. CATALUNYA I BARCELONA EN PARTICULAR, HAN TINGUT
UNES INSTITUCIONS PúBLIQUES MOLT IMPORTANTS.
FINS I TOT FIGURES DE DRET PRIVAT HAN TINGUT UNA
GRAN TRANSCENDèNCIA COL.LECTIVA. PENSEM, PER EXEMPLE, EN
L'ENIFITEUS.I QUE A PESAR DE LES CRíTIQUES QUE VA REBRE
JA DES DE MITJANS DEL SEGLE PASSAT, NO HI HA DUBTE QUE
VA AFAVORIR EL DESENVOLUPAMENT ECONòMIC DE CATALUNYA EN
�SER UNA FóRMULA QUE PERMETIA QUE NO QUEDESSIN TERRES
IMPRODUCTIVES.
ES
EVIDENT QUE AVUI,
DES
UNA PERSPECTIVA
ECONòMICO—SOCIAL, L'EMFITEUSI UNA INSTITUCIG QUE NO
ENS SERVEIX I ÉS INADMI .-'. LE, PER POSA DE MANIFEST LA
IMPORTàNCIA QUE POT NIR EL SABER TROBAR, EN UN MOMENT
HISTóRIC DE
'''MINAT, LES FIGURES O INSTITUCIONS
JURíDIQU e QUE
SIGUIN REFLEX DE LA SOCIETAT, QUE
L'AJ IN A PROGRESSAR I A TRANSFORMAR—SE.
SI
BÉ
LA MAJORIA DE FIGURES I
HISTo
INSTITUCIONS
ERIEN REPETIBLES AVUI, Sí QUE CREC QUE
S'HAN DE MANTENIR LES QUE HAN ESTAT I SEGUEIXEN ESSSENT
CARACTERi QUES DEL NOSTRE DRET. UN DRET QUE EM SEMBLA
PROFUNDAMENT DEMOCRàTIC, COM HO ÉS CATALUNYA, ENCARA QUE
POTSER EN EL MOMENT PRESENT NO S'AFAVOREIXI
DESENVOLUPAMENT
EL
DE TOTA L'ENERGIA QUE AQUESTA
CARACTERÍSTICA SIGNIFICA.
�EL DRET PúBLIC CATALá A LA HISTòRIA
EL NOSTRE DRET, DEIA, TÉ UNES CARACTERíSTIQUES
PECULIARS. ENTRE AQUESTES ÉS IMPORTANT ASSENYALAR EL
^
RESPECTE A L>AÚTONOMIA DE LA VOLUNTAT I"EL PACTISME
--A FONTS CREADORES DE RELACIONS JURíDIQUES.
SóN
CARACTERíSTIQUES QUE NO S'HAN DONAT EXCLUSIVAMENT EN
L'àMBIT PRIVAT, SINO TAMBÉ EN EL PÚBLIC. PENSEM, PER
EXEMPLE, EN EL RESPECTE QUE, HISTòRICAMENT, ES VA TENIR
PER LES INSTITUCIONS PRòPIES DE CADASCUN DELS TERRITORIS
CATALANS DERIVADES DEL SEU DRET PARTICULAR -TORTOSA,
VALL D'ARáN, VIC.-
VAREM TENIR,
TAMBÉ,
UNA DE LES PRIMERES
INSTITUCIONS DEMOCRàTIQUES D'EUROPA, EL CONSELL DE CENT.
EN AQUEST CONSELL EL VEGUER O BATLLE, ERA UN OFICIAL
REIAL, REPRESENTAVA AL REI. PER AIXò EL CONTROL DELS
CONSELLERS SOBRE AQUELLES FIGURES ERA MOLT IMPORTANT.
TANT ÉS AIXí QUE EL VEGUER I EL BATLLE HAVIEN DE SEGUIR
OBLIGATòRIAMENT EL CONSELL DELS CONSELLERS, EXCEPTE QUAN
ES TRACTAVA D'UN MANDAT REIAL.
�INTEGRANT COM FEIA ELS CONSELLERS DELS DIFERENTS
ESTAMENTS POPULARS, NO HI HA DUBTE QUE SIGNIFICAVA UN
IMPORTANTíSSIM CONTROL DEMOCRàT C DEL PODER. NO OBLIDEM
QUE LA PRAGMàTICA ERA DE L'ANY 1241. PEL RECOGNOVERUNT
PROCERES EL VEGUER S'HAVIA D'OBLIGAR A JURAR QUE
SEGUIRIA ELS CONSELLS DELS PROHOMS DE LA CIUTAT.
NO ES POT DEIXAR DE CITAR QUE SOTA ALFONS III -ANY
1330- ES VA INSTITUCIONALITZAR LA CORPORACIó DELS
ADVOCATS. AQUESTS ESCOLLIEN D'ENTRE ELLS UN RECTOR O
^.....^--^.s.
PRIOR QUE REGIRIA L'OFICI D'ADVOCAR I JUTJAR. ERA AJUDAT
PER QUATRE CONSELLERS PER PERSEGUIR TOT EL QUE FOS
CONTRARI A LES CONSTITUCIONS
USOS I COSTUMS DE LA
CIUTAT. EL PRIOR I ELS SEUS QUATRE CONSELLERS,
CONJUNTAMENT AMB ELS CONSELLERS DE LA CIUTAT REDACTAVEN
UNS ESTATUTS PER AL BÉ DE L'ADVOCACIA I LA COSA PúBLICA
DE BARCELONA AIXí COM PER A LA PERSECUCIó DELS DELICTES
I L'ESTABLIMENT DE PENES.
AQUESTES NORMES ES FARIEN EXTENSIVES A LES
VEGUERIES DE BARCELONA I DEL VALLèS. EL MONARCA, PER LA
SEVA PART, ESTAVA COMPROMèS A NO INDULTAR LES PENES QUE
�S'IMPOSESSIN COM A CONSEQÜENCIA DE LA CONTRAVENCIó DE
LES NORMES ESMENTADES.
AMB AQUEST EXEMPLE ENS TROBEM AMB UNA ALTRA
CARACTERÍSTICA DEL NOSTRE DRET: LA COL.LABORACIó I
PARTICIPACI6 DE LA SOCIETAT EN LES ACTIVITATS PúBLIQUES.
POTSER AQUESTA HA ESTAT L'úNICA CONSEQÜENCIA POSITIVA DE
LA MANCA D'INSTITUCIONS D'AUTOGOVERN EN MOLTS PERÍODES
HISTòRICS. LA IMBRICACIG D'ACTIVITATS PúBLIQUES I
PRIVADES ÉS REFLEX D'UN CERT AUTOGOVERN DE FET. ES PER
AIXò QUE S'HAN DESENVOLUPAT ENTRE NOSALTRES SERVEIS I
INSTITUCIONS QUE EN SóN LA SEVA PLASMACI6.
PENSEM EN LA IMPORTàNCIA QUE AQUÍ HAN TINGUT LES
CAIXES 'ESTALVI, SUBSTITUTòRIES, EN PART, D'UN SERVEI
PtBLIC D'ASSEGURANCES SOCIALS. LA XARXA DE
PúBLICS QUE TÉ BARCELONA, UNA DE LES MÉS IMPORTANTS DEL
MóN, SINO LA QUE MÉS, ÉS REVELADORA TAMBÉ DE
L'EXISTèNCIA D'ACTIVITATS EN LES QUE ÉS MOLT DIFÍCIL
ESTABLIR CLARAMENT LA FRONTERA ENTRE EL SECTOR PúBLIC I
EL PRIVAT.
�-15-
TAMBÉ EN EL QUE RESPECTA A LES ACTIVITATS PúBLIQUES
EN DIFERENTS SECTORS NO PODEM OBLIDAR LES REALITZACIONS
PORTADES A TERME EN PERíODES D'AUTOGOVERN. DE TOTS ÉS
CONEGUDA LA TASCA FETA EN MATIRIA D
NSENYAMENT'
DURANT
LA REPúBLICA. I MOLTES D'ALTRES. DEL QUE ES TRACTA,
AVUI, ÉS,
PER TANT, DE RETROBAR AQUEST CAMí.
LA TASCA
QUEQRPONDRà
AL S JURISTES NO SER
EXCLUSIVAMENT INVESTIGAR LA NOSTRA REALITAT ACTUAL, SINO
TAMBÉ EL NO PERDRE DE VISTA LES CARACTERíSTIQUES DEL QUE
HAN ESTAT LES NORMES DE LA NOSTRA CONVIVINCIA:
L'AUTONOMIA DE LA VOLUNTAT, EL PACTISME, LA COL.ABORACIò
DE LA SOCIETAT EN LES ACTIVITATS PúBLIQUES.
LA CONSTITUCI6 ESPANYOLA DE 1978
1 (., '
Ln 77/--Tv
AVUI, A MÉS, TENIM ALTRES INSTRUMENTS,
FONAMENTALMENT LA CONSTITUCI6 DE 1978. SI ANALITZEM LA
HISTòRIA LEGISLATIVA ESPANYOLA DELS DARRERS DOS-CENTS
ANYS, CAP TEXT, AMB LES POSSIBILITATS QUE AQUEST OBRE,
HAVIA ESTAT VIGENT UN TEMPS IGUAL.
VAL A DIR QUE AQUEST
�TEMPS ÉS INSUFICIENT PER HAVER EXPLOTAT TOTES AQUELLES
POSSIBILITATS. ES EVIDENT LA TASCA FETA PEL TRIBUNAL
CONSTITUCIONAL I PER DIFERENTS AUTORS EN AQUEST SENTIT.
DE VEGADES, PERò, SEMBLA QUE DE LES DIFERENTS
ALTERNATIVES QUE LA CONSTITUCI6 DÓNA, S'ESCOLLEIX LA
MENYS PROGRESSISTA, LA MÉS CONSERVADORA. NO ÉS FàCIL
TRANSFORMAR TOTA UNA CULTURA JURíDICA, APRESA I
TREBALLADA SOTA D'ALTRES PRINCIPIS, EN LA NOVA QUE LA
CONSTITUCI6 PORTA A DINS. ENS TROBEM, DE VEGADES, QUE LA
INTERPRETACI6 DE LA CONSTITUCI6 ES FA SOBRE LA BASE DE
LLEIS ANTERIORS.
QUAN S'IMPEDEIX QUE ELS AJUNTAMENTS
ESTABLEIXIN EL TIPUS DE DETERMINATS TRIBUTS, ENCARA QUE
LA LLEI HO AUTORITZI, EL QUE ES FA NO ÉS APLICAR LA
CONSTITUCIó, QUE DIU QUE ELS AJUNTAMENTS PODRAN ESTABLIR
RIBUT
D'ACORD AMB LA LLEI, I AQUESTA HO VOL AIXí, SINO
APLICAR L'ANTIGA LLEI GENERAL TRIBUTàRIA QUE DISPOSAVA
QUE EL TIPUS L'HAVIA D'ESTABLIR LA LLEI.
ES UNA INTERPRETACI6 QUE VE DONADA PER UNA CULTURA
JURíDICA HERETADA D'UN ESTAT CENTRALISTA I QUE NO ACABA
�(i
DE
t
COMPRENDRE QUE
UN
ESTAT
DEMOCRàTIC
SUPOSA
L'EXISTèNCIA DE DIVERSOS PODERS EN EL SEU Sí.
CAL ATURAR-SE EN LA PRIMERA DECLARACI• UE FA LA
CONSTITUCIó. DIU QUE ESPANYA ES UN
STAT . SOCIAL I
DEMOCRàTIC DE DRET. AQUESTA DEC ACIó CONSTITUCIONAL
SUPOSA UN PAS ENDAVANT. HE °ASSAT DE L'ANTIC ESTAT DE
DRET LIBERAL INTERRO'T PER UN ESTAT TOTALITARI A UN
TIPUS DIFERENT D'. TAT. DE LA IGUALTAT FORMAL ENTRE ELS
CIUTADANS •.1E DEMANDAVA L'ANTERIOR FORMA D'ESTAT, HEM
PASSA - . A UN ALTRE TIPUS QUE TÉ UNES ALTRES EXIGèNCIES.
51
QUAN 1M FA REFERèNCIA A UN ESTAT SOCIAL E DRET, ES
AI
D'AILA IGUALTAT FOR . • L, ES DECISIU
VOL DIR QUE, A MÉS D'
QUE HI HAGI TAMBÉ UNA IGUALTAT MATERIAL. POT SER QUE
SIGUI DIFíCIL CONCRETAR, EN JUSTíCIA, EL VERITABLE
CONTINGUT DEL PRINCIPI D'IGUALTAT MATERIAL.
LA
CONSTITUCIó NO HO DEFINEIX EXACTAMENT, PERò EL QUE ES
CLAR QUE CORRESPONDRà ALS PODERS PúBLICS LA
SEVA ACTIVITAT CONFORMADORA DE L'ORDRE SOCIAL I ECONòMIC
PERQUE AQUELL PRINCIPI ES FACI REALITAT.
�PER AQUESTA ACTIVITAT CONFORMADORA NO ES POT FER
AL MARGE DELS CIUTADANS, DEL POBLE. AQUI NEIX LA
IMPORTàNCIA
DE
CONFIGURAR L'ESTAT COM UN ESTAT
DEMOCRàTIC, QUE ES DESENVOLUPA EN ALTRES PRINCIPIS
CONSTITUCIONALS, COM POT SER EL DE LA PARTICIPACIó
CIUTADANA EN LES ACTIVITATS PúBLIQUES.
FA L'EFECTE, DE VEGADES, QUE AQUESTA TERMINACIó
CONSTITUCIONAL, EN ESTABLIR EL TIPUS D'ESTAT EN QUE ES
CONFIGURA ESPANYA, TÉ UNA SIGNI I ACIó DE DECLARACIó DE
PRINCIPIS. AIXò PELAS QUE NO ÉS AIXí I QUE DES DEL
MOMENT ENQÉ-S- TROBA A LA CONSTITUCIó NO TÉ fiNICAMENT
UN VALOR eTIC SINO PLENAMENT JURíDIC.
g-- A----vam OBLIGA COM LES ALTRES NORMES
CONSTITUCIONALS. I, EN CONSEQÜENCIA, COM DIU ALBENDROTH,
"LA DETERMINACI6 DEL PRINCIPI SOCIAL HA DE TENIR LLOC
MITJANÇANT DECISIONS DEMOCRàTICAMENT LEGITIMADES I A
TRAVÉS DE LES FORMES I ELS VALORS DE L'ESTAT DE DRET ".
AQUESTES DECISIONS DEMOCRàTIQUES, SI Sal TAMBÉ
CONTROLADES DEMOCRàTICAMENT, TINDRAN COM A CONSEQÜèNCIA
�-19-
EL COMPLIMENT D'UNA DE LES FINALITATS D'AQUEST TIPUS
D'ESTAT: LA IRREVERSIBILITAT DE LES CONQUESTES SOCIALS
ACONSEGUIDES.
QUAN EM REFEREIXO A LA NECESSITAT DE DESENVOLUPAR
^ UC
LA CONSTIT
VULL DIR QUE HI HA MOLTES DE LES SEVES
DETERMINACIONS QUE NO S'APLIQUEN IGUAL A TOTS. LA
DOCTRINA ALEMANYA,
PER EXEMPLE, EN
LLIBERTATS FONAMENTALS
QUE
RECULLEN
ELACI6 A LES
ELS
TEXTES
CONSTITUCIONALS, DISTINGEIX ENTRE LES "LLIBERTATS DELS
PR
CTOS", QUE RESPONEN A INTERESSOS DE MINORIES
COM LES DE LLIBERTAT ECONòMICA, LA D'INVESTIGACIó O LA
DE PUBLICAR LES IDEES PEL MITJà DE LA PREMSA) I LES
"LLIBERTAT DELS CONS ÍDOS" (COM LA DE COMPRAR ELS
PRODUCTES QUE EL MERCAT OFEREIX O LES DE LLEGIR EN UN
DIARI LES IDEES EXPRESSADES PER LA MINORIA QUE REALMENT
POT FER úS DE LA LLIBERTAT D'EXPRESSIó EN LA PREMSA
DIàRIA).
TROBAR LES FóRMULES QUE AMPLIïN LES LLIBERTATS DE
TOTS ÉS,
PER TANT, UNA DE LES TASQUES IMPORTANTS A FER
EN UN ESTAT DEMOCRàTIC, I ELS JURISTES TENEN MOLT A DIR-
�-20-
NOS I ENSENYAR -NOS,
UN DELS MITJANS MÉS IMPORTANTS PER ACONSEGUIR TOTES
AQUESTES FINALITATS ÉS, EVIDENTMENT, APROPAR LES
DECISIONS ALS CIUTIA X1S I, SI ÉS POSIBLE, QUE AQUESTS HI
PARTICIPIN EL MÉS DIRECTAMENT POSSIBLE.
PER AIXò ÉS IMPORTANT TAMBÉ EL PRINCIPI D'AUTONOMIA
QUE LA CONSTITUCI6 RECONEIX A LES ADMINISTRACIONS
PúBLIQUES.TERRITORIALS. NO CAL DIR EL SU•^SIGNIFICAT
PER, A CATALUN A WONQUERIR LA SEVA AUTONOMIA. PERò
ÉS
IMPORTANT TAMBÉ QUE CATALUNYAS'ORGANITZI
DEMOCRàTICAMENT I AIXò COMPORTA EL RECONEIXEMENT I
DESPLEGAMENT DE L'AUTONOMIA LOCAL.
SERIA CONTRADICTORI INTENTAR EL DESENVOLUPAMENT
D'UN ESTAT DEMOCRàTIC QUE PRETÉN APROPAR LES DECISIONS
ALS CIUTADANS I FER-LOS PARTICIPAR I QUE, AL MATEIX
TEMPS, S'ANESSIN BUIDANT DE COMPETèNCIES ELS ENS QUE TÉ
MÉS PRòXIMS I MÉS A L'ABAST; QUE ES BUIDESSIN ELS
MUNICIPIS I S'ANÉS CENTRALITZANT, A COSTA D'ELLS,
L'ADMINISTRACI6 CENTRAL CATALANA.
�AIXò SERIA REPRODUIR, PER A NOSALTRES, UNA FORMA
D'ESTAT JA SUPERADA HISTòRICAMENT, DE LA QUE TENIM
MAL RECORD I QUE LA NOSTRA CONSTITUCI6 NO VOL, EN
ESTABLIR QUE ENS HEM CONSTITUIT EN UN ESTAT SOCIAL I
DEMOCRàTIC DE DRET. COM TAMPOC HO VOL L'ESTATUT, EN
DECLARAR QUE VOL FER POSSIBLE LA CONSTRUCCI6 D'UNA
SOCIETAT DEMOCRàTICA AVANÇADA. r¡
q
LA CARTA EUROPEA D'AUTONOMIA LOCAL
HI HA UN INSTRUMENT MOLT IMPORTANT QUE EM SEMBLA
QUE HA ESTAT POC ESTUDIAT, ENCARA, EN EL NOSTRE PAíS. EM
REFEREIXO A LA CARTA EUROPEA D'AUTONOMIA LOCAL.
AQUEST TEXT, APROVAT PEL CONSELL D'EUROPA I AL QUE
ESPANYA S'HA ADHERIT -I QUE PER TANT ENS OBLIGA- SUPOSA
LA PLASMACI6 D'AQUELLES IDEES QUE ABANS EXPRESSAVA. QUAN
PARLA DELS MUNICIPIS NO ES REFEREIX ALS AJUNTAMENTS O
ALS SEUS óRGANS DE GOVERN, SINO A LES COL.LECTIVTATS
LOCALS.
AQUEST CANVI ÉS MOLT SIGNIFICATIU.
QUAN
�ATRIBUEIX AUTONOMIA ALS ENS LOCALS, NO HO FA A LES
INSTITUCIONS REPRESENTATIVES, SINO A LA COL.LECTIVITAT
DELS CIUTADANS DELS MUNICIPIS.
ESTEM DAVANT D'UNA FILOSOFIA DIFERENT DE LES COSES.
SóN ELS CIUTADANS ELS PROTAGONISTES, ENCARA QUE LA SEVA
ACTUACI6 SERà A TRAVèS DE LES PERSONES QUE ELLS HAGIN
ESCOLLIT. UNA ALTRA NOVETAT ESQUE PER MODIFICAR ELS
LíMITS D'UNA ENTITAT LOCAL ,.^ SK^HtRRàDE _ FER PREVI
_
REFERENDUM ENTRE ELLS. AIXò LIMITA LES POTESTATS DELS
PODERS CENTRALS DE SUPRIMIR ENTITATS LOCALS "A DIT" COM
SEMBLA QUE ES VOL FER A CATALUNYA.
UN ALTRE ASPECTE IMPORTANT DE LA CARTA ÉS QUE
DETERMINA QUE LES ENTITATS LOCALS HAURAN DE TENIR LES
éS
MATèRIES
COMPETèNCIES PER ADMINISTRAR LES
MàXIMES
r ^
D'INTERè S,LOCAL. LA CONSEQÜèNCIA ES, PER TANT, QUE DE
CAP MANERA ES POT'BUIDAR ELS MUNICIPIS DE LES SEVES
COMPC9CIES. AQUESTES FORMEN PART DEL CONTINGUT DE
L'AUTONOMIA LOCAL.
PRECISAMENT PER AQUESTA RAE,
LA CARTA EXIGEIX
�-23-
TAMBÉ QUE FORMA PART DEL CONTINGUT DE L'AUTONOMIA EL QUE
LES ENTITATS LOCALS DISPOSIN D'UN RECURS O ACCI6
JUDICIAL CONTRA
L'ESMENTADA AUTONOMIA,
TIPUS D'ATAC CONTRA
ENCARA QUE VINGUI DE LES
ADMINISTRACIONS CENTRALS DELS ESTATS -O COMUNITATS
AUTòNOMES, EN EL NOSTRE CAS- O, FINS I TOT, DELS PODERS
LEGISLATIUS.
Lsítir,
LA LLEI DE BASES DE RéGIM LOCAL
ELS PRINCIPIS DE LA CARTA EUROPEA HAN ESTAT
RECOLLITS, EN PART, PER LA LLEI DE BASES DEL RèGIM
LOCAL. AQUESTA LLEI HA RECONEGUT EL PRINCIPI
D'AUTONOMIA, ENCARA QUE AMB ALGUNES LIMITACIONS. PER
EXEMPLE, NO EM SEMBLA QUE ES RESPECTI L'AUTONOMIA
MUNICIPAL QUAN S'ESTABLEIX QUE L'ESTAT I LES COMUNITATS
AUTòNOMES PODRAN CONDICIONAR L'ACTUACIG MUNICIPAL A
TRAVÉS DE PLANS SECTORIALS.
TAMBÉ ÉS LIMITATIU EL FET QUE LA CONSTITUCI6 NO
HAGUÉS PREVIST LA LEGITIMACIó DELS ENS LOCALS PER
DEFENSAR LA SEVA AUTONOMIA A TRAVÉS DEL CORRESPONENET
�RECURS D'INCONSTITUCIONALITAT. EN CANVI, ÉS POSITIU EL
FET QUE OBLIGUI A QUE TOTES LES LLEIS SECTORIALS
ATRIBUEIXEN COMPETèNCIES ALS MUNICIPIS I QUE S'ELS
PERMETI ESTABLIR LA SEVA PRòPIA ORGANITZACI6 A TRAVÉS
DELS REGLAMENTS ORGàNICS.
LA MATEIXA LLEI OBRE UNES GRANS POSSIBILITATS A LA
PARTICIPACI6 CIUTADANA. CAL DIR QUE, ABANS DE LA SEVA
APROVACIó, L'AJUNTAMENT DE BARCELONA JA L'HAVIA POSADA
EN PRàCTICA. UNA MOSTRA ÉS QUE ELS REGIDORS DE DISTRICTE
ACTUALS PERTANYEN A LA FORÇA POLíTICA GUANYADORA EN EL
DISTRICTE LES DARRERES ELECCIONS,MUNICIPALS, SENSE QUE
CAP NORMA OBLIGUÉS A QUE FOS AIXí. I AVUI AIXò TÉ LA
SEVA IMPORTàNCIA PERQUE S'HAN TRASPASSAT JA ALS
DISTRICTES MOLTES COMPETèNCIES I D'ALTRES ELS SERAN
TRANSFERIDES PROPIAMENT.
DEIA QUE LA LLEI DE BASES OBRA LES PORTES A LA
PARTICIPACIó CIUTADANA. RECORDEU QUE LA CONSTITUCI6 ENS
DIU QUE ELS CIUTADANS PARTICIPARAN EN ELS ASSUMPTES
PGBLICS NO SOLS INDIRECTAMENT, A TRAVÉS DE LES
ELECCIONS, SINO TAMBÉ DIRECTAMENT. NOSALTRES ESTEM, EN
AQUESTS MOMENTS, ELABORANT UN REGLAMENT DE PARTICIPACI6
�CIUTADANA. EL PROBLEMA EST EN QUE, SI BÉ TOTS ESTEM
D'ACORD EN QUE S'HA DE FACILITAR AL MàXIM LA
PARTICIPACIó DELS CIUTADANS, COM FER-HO?
HEM CONSTATAT QUE EN EL DRET COMPARAT NO HI HAN
FóRMULES REALMENT PARTICIPATIVES. NO ES TRACTA
EXCLUSIVAMENT DE FER UNA ASSEMBLEA DE VEïNS, SINO QUE LA
PARTICIPACIó ÉS QUELCOM DE MÉS. ES UN SEGUIMENT DE LES
DECISIONS MUNICIPALS,
PRODUCCIó.
ÉS
PARTICIPAR EN LA SEVA
PERò NO HI HA FÓRMULES NI FIGURES
EXPERIMENTADES EN AQUEST CAMP I ÉS UN CAMP VERGE.
EN UN MOMENT EN QUE ESTA'
PRòXIMA UNA NOVA
ORGANITZACIó TERRITORIAL DE CATALUNYA -QUE JA HAUREU
VIST
PER LA PREMSA QUE EN MOLTS ASPECTES NO HI ESTIC
D'ACORD, PER NO ES TRACTA DE PARLAR-NE EN AQUEST
MOMENT- QUE S'HA DE DESENVOLUPAR L'AUTONOMIA LOCAL, QUE
S'HAN DE BUSCAR FóRMULES DE PARTICIPACIó CIUTADANA, EL
TREBALL I
LA IMAGINACI6 DELS JURISTES ES FA
IMPRESCINDIBLE. EL DRET PúBLIC, EN GENERAL, I EL DRET
ADMINISTRATIU, EN PARTICULAR, HA DE FER FRONT A AQUESTA
DEMANDA I A AQUEST REPTE. JA DEIA EL PRINCIPI QUE FA
�FALTA IMAGINACI6 PER PROGRESSAR I TRANSFORMAR.
C
LES NOVES FORMES DE GESTI6
PER LES NECESSITATS NO S'ESGOTEN EN EL CAMP
INSTITUCIONAL.
MODIFICANT ELS
LES ADMINISTRACIONS PúBLIQUES ESTAN
SEUS OBJECTIUS,
ELS
SEUS CAMPS
D'ACTIVITAT. AQUELLA ANTIGA CLASSIFICACI6 DE L'ACTIVITAT ^,fJ
ADMINISTRATVIA DE POLICIA, ÍOïE T I SERVEI PúBLIC HA
ZS TAT DQRD,ADA. AVUI LA FRONTERA ENTRE EL PúBLIC I EL
PRIVAT JA NO EST TAN CLARA. LES ADMINISTRACIONS SóN
TAMBÉ PRODUCTORES DE BENS, TENEN INICIATIVES, PARTICIPEN
EN NEGOCIS. DE VEGADES HO FAN PER SI MATEIXES I DE
VEGADES EN COL.LABORACI6 AMB ELS PARTICULARS.
TAMBÉ POT SER QUE L'ADMINISTRACI6 TINGUI UNA
INICIATIVA EMPRESARIAL I DESPRÉS LA DEIXI EN MANS DE
PARTICULARS, AMB CONTROLS O SENSE, SEGONS ELS CASOS. JA
HAVIA SIGNIFICAT ABANS QUE L'ESTAT SOCIAL TÉ COM UNA DE
LES SEVES CARACTERíSTIQUES EL QUE CONFORMA L'ORDRE
SOCIAL I ECON¿MIC. I AQUí EL TERME ESTAT ES POT ENTENDRE
EN EL SEU SENTIT AMPLI,
COMPRENSIU DE TOTES LES
�ADMINISTRACIONS PúBLIQUES.
EL PROBLEMA ÉS QUE PER A DUR A TERME TOTES AQUESTES
ACTIVITATS ELS INSTRUMENTS JURÍDICS DISPONIBLES HAN
ESDEVINGUT ANTIQUATS. QUANT A LES SEVES POSSIBLES FORMES
ORGANITZATIVES LA LLEI DE BASES HA REPRODUïT LES
MATEIXES FORMES DE GESTI6 DELS SERVEIS PÚBLICS QUE LA
VELLA LLEI DE RèGIM LOCAL DE 1955.
AIXò CREA GREUS PROBLEMES I OBSTACLES A LES
ADMINISTRACIONS PER ACTUAR AMB AGILITAT I PER
COL.LABORAR AMB ELS PARTICULARS. ES NECESSARI EL
DESENVOLUPAMENT JURíDIC DE L'EMPRESA MIXTA O DE LA
SOCIETAT MERCANTIL PúBLICA. CAL DEFINIR COM
S'ESTABLEIXEN ELS CORRESPONENTS CONTROLS INTERNS I
EXTERNS DE LA ACTIVITAT DE LES EMPRESES I ORGANISMES QUE
FORMIN LES ADMINISTRACIONS .
,x,
«/I'-^CHI
~,xJ_AT
^`" ^^^,S^SA^,-^
,
^ c^xaa.^^^^^O^aGAN^^I^ ^ ^ - o^^-^s0^.^^^^^V^
v S I iM^
Es
.
ES POT DIR QUE EN L'ELABORACI6 DE LA NOVA CARTA DE
�BARCELONA PROCURAREM RESOLDRE AQUESTS PROBLEMES. TROBAR
SOLUCIONS PELS PROBLEMES QUE TENIM.
ALTRES ADMINISTRACIONS DEL PAíS HAN ESTAT TAMBÉ
SENSIBLES A AQUESTS PROBLEMES. DEM AL MATí, AL MONESTIR
DE SANT CUGAT, HI HAURà L'ACTE DE CONSTITUCIó DE LA
FUNDACI6 CARLES PI I SUNYER. AQUESTA FUNDACI6 NEIX AMB
LA VOLUNTAT DE TENIR UNS FONS ECONòMICS IMPORTANTS. HI
PARTICIPEN ELS AJUNTAMENTS DE BARCELONA, GIRONA, LLEIDA
I TARRAGONA, LA DIPUTACIó DE BARCELONA I UNS PATRONS
PRIVATS.
ÉS MOLT SIGNIFICATIU QUE HI HAGI PERSONALITATS QUE
HAGIN ACCEPTAT DE SER-HI. HAN ESTAT RECEPTIUS A LA
NECESSITAT DE CREAR DOCTRINA POLíTICA I ADMINISTRATIVA.
MISSATGE FINAL: FER DRET NO ÉS NOMÉS FER NORMES
EM PODRIA EXTENDRE A MOLTS ALTRES SECTORS O
ACTIVITATS -HISENDA, CONTRACTACI6, URBANISME-, PER EM
PENSO QUE ÉS SUFICIENT. LA TASCA QUE TENIU PER ENDAVANT
�É ZW IMPORTANT. TANT DES DEL PUNT DE VISTA
INSTITUCIONAL COM SECTORIAL ELS JURISTES ESTAN DAVANT UN
GRAN REPTE. DESENVOLUPAR EL NOSTRE DRET I DINS D'ELL,
DEL NOSTRE DRET PúBLIC. TENIM UN PATRIMONI EN AQUEST
SENTIT, LA NOSTRA MANERA D'ENTENDRE LA CONVIVèNCIA I DE
FER LES COSES. AIXò ENS OBLIGA A TENIR EN COMPTE EL
NOSTRE PASSAT I LA NOSTRA TRADICI6 JURÍDICA.
PER TAMBÉ HEM DE POSAR LA IMAGINACI6 SUFICIENT PER
ADAPTAR -HOA
LES
DESENVOLUPAMENT
NECESSITATS D'AVUI,
A
UN
CONSTITUCIONAL
,
TRANSFORMADOR.
HI HA CATEGORIES JURÍDIQUES QUE S'HAN DE REPASAR I
CATALUNYA
ESTà
MOLT BEN SITUADA PER
A FER-HO.
HISTòRICAMENT NO HEM TINGUT UNA ESCOLA IMPORTANT DE DRET
ADMINISTRATIU, MALGRAT EXCEPCIONS DE PRIMERA FILA COM LA
DE MANUEL BALLBÉ O DE JOSEP MARIA PI I SUNYER, ENCARA
QUE S'APLIQUIN MÉS AL NIVELL PRàCTIC DE L'ESTRUCTURACI6
DE L'ADMINISTRACIó MUNICIPAL QUE A LA TEORIA DEL DRET
ADMINISTRATIU. EN AQUEST SENTIT, HA EXISTIT COM UNA MENA
D'ESCOLA CATALANA D'ADMINISTRACI6 PúBLICA MÉS FàCTICA
G91)
�QUE TEòRICA.
A CATALUNYA HI HA HAGUT UNA TRADICIE IMPORTANT DE
PRàCTICA ADMI,J.STRATTV OÇAL. PER TANT, AQUí PODRIA
DESENROTLLAR-SE NO NOMÉS UNA DOCTRINA POLíTICA SOBRE
L'AUTONOMIA, SINE TAMBÉ SOBRE EL QUE PODRíEM ANOMENAR
DRET ADMINISTRATIU PETIT. DIC PETIT PEL QUE FA A CADA
OPERACI6 PER SEPARAT, PER SUMADES . RESULTA AMPLíSSIM COM
A CONJUNT DE SERVEIS AL CIUTADà. PRàCTICAMENT TOTA LA
VIDA QUAOTIDIANA PúBLICA DELS CIUTADANS PASSA PER
L'ADMINISTRACIE LOCAL.
EN CONSEQÜèNCIA, UNA BONA PART DEL DRET PúBLIC TÉ A
CATALUNYA UN BANC DE PROVES DE QUALITAT. ESTA' PER FER,
POTSER PERQUè HEM ESTAT OBSESSIONATS LES RELACIONS ENTRE
L'AUTONOMIA I L'ESTAT, EN LA SEVA VESSANT DE DRET
POLíTIC I DE TEORIA FISCAL.
FINS I TOT EN MATIRIA DE TEORIA FISCAL EN LES
RELACIONS AUTONOMIA-ESTAT, EL PANORAMA ÉS POBRE. ALL
QUE S'IMPOSA ÉS EL PACTE PERIòDIC, MÉS QUE NO PAS
L'ELABORACI6 D'UN MARC VàLID I DURADOR. CADA PACTE
�RESPON A UNA REALITAT CONJUNTURAL, NO A UNA DOCTRINA
SòLIDA.
LES RELACIONS AUTONOMIA-ESTAT NO ENS HAURIEN DE FER
OBLIDAR-NE D'ALTRES COSES IGUALMENT IMPORTANTS. EN
MATèRIA DE DRET CIVIL, PER EXEMPLE, CATALUNYA TÉ UNA
EXPERIèNCIA RIQUíSSIMA. O TAMBÉ SOBRE DRET METROPOLITà,
UN FENOMEN MUNDIAL QUE ES PRODUEIX A QUALSEVOL PAíS AMB
AGLOMERACIONS URBANES SUPRAMUNICIPALS. BARCELONA ÉS
CAPDAVANTERA EN L'ASSAIG DE FIGURES JURíDIQUES
METROPOLITANES I DE PRODUCCI6 DE SERVEIS MANCOMUNATS.
DISPOSEM D'UNA LLARGA TRADICI6 DE DUALISME DE PODER
A CATALUNYA, ENTRE NACI6 I CIUTAT. AQUÍ. POT PRODUIR-SE
UNA REFLEXI6 I UNA PRODUCCI6 JURíDICO-POLíTICA I
JURíDICO-ADMINISTRATIVA IMPORTANT, UN COP S'HAGI SUPERAT
LA QÜESTIó PARALITZANT DEL "SER O NO SER". ESTEM UNA
MICA INHIBITS PER CULPA DE LA QÜESTIó DE SABER SI ENS
ESTIMEM O NO, SI ENS OFEGUEN O NO, SI ENS MATEN O NO. AL
CAPDEVALL, NO ENS MATEN MAI. PREOCUPEM-NOS TAMBÉ QUE LA
NOSTRA ADMINISTRACI6 PRODUEIXI BONS SERVEIS PúBLICS I
DOCTRINA SOBRE AQUESTS SERVEIS.
�EL BAR6 DE MONTESQUIEU, DES D'UN PUNT DE VISTA MOLT
"ANGLO-SAXó", VENIA A DIR QUE ALL ON HI HA COSTUM, NO
CAL LLEI. NOSALTRES HEM D'APROFONDIR UNA PRàCTICA
D'ADMINISTRACI6 PGBLICA. A CONTINUACI6 JA VINDRà LA
CONSAGRACI6 LEGISLATIVA, LA CODIFICACIó. LA VIDA SOCIAL
GENERA UNA PRàCTICA QUE LA DOCTRINA JURíDICA CODIFICA
POSTERIORMENT.
HEM DE SER CAPAÇOS DE PRODUIR SERVEI PaBLIC àGIL I
APROPIAT, SENSE ESPERAR UNA REGLAMENTACI6 GENERAL
PRèVIA. CATALUNYA VA TENIR VEDADA DURANT DèCADES LA SEVA
CAPACITAT LEGISLATIVA, ARA SEMBLA QUE ENS HI CAPBUSSEM
AMB GRAN FAL.LERA, PERS. TAMPOC NO HEM D'EXAGERAR. NO
PODEM JUSTIFICAR UNA DESMESURADA PRODUCCI6 LEGISLATIVA
PER LA CàRENCIA CATALANA DE LES úLTIMES DèCADES. NO ES
TRACTA QUE ES DESFOGUIN ELS LEGISLADORS,
SINE DE
RESPONDRE A LES NECESSITATS PLANTEJADES PER LA REALITAT.
CATALUNYA HA DE BUSCAR LA SEVA EXCEL.LèNCIA
JURíDICA SOBRE LA BASE DE L'EXPERIèNCIA, DELS FETS JA
PLANTEJATS I VISCUTS.
�-33-
• ^K
EL REPTE, CREC JO, ÉS APASSIONANT. I PENSO QUE DES
D'AQUESTA CASA ES RESPONDRà POSSITIVAMENT.
MOLTES GRàCIES.
�+r
�^:9V:,;
El desenvolupament del Dret públic a Catalunya
El parlar del desenvolupament del Dret públic a Catalunya no vol dir que hi hagi un sector del coneixement jurídic
que hagi. estat vedat als catalans i que per nosaltres, al llarg
de la nostre història, hi hagi hagut un desconeixement i manca
d'estudi d'aquest sector del Dret que estudia el mon de l'organització i actuació de les Institucions públiques i representatives i la seva relació amb els ciutadans. Precisament en altres
moments històrics als que es farà referència més. endavant, el
Dret públic s'havia desenvolupat a Catalunya de forma important,
producte d'una gran imaginació per resoldre la seva convivència
i el seu desenvolupament econòmic i'urbà.
Es evident, però, que l'estudi . i investigació del
Dret públic es desenvolupa en aquells països que tenen les seves
propies institucions d'autogovern. Catalunya, en molts períodes
històrics, malhauradament massa llargs, ha estat desposseïda
de les seves institucions i aquests periodes s'han caracteritzat
per un allunyament dels catalans dels assumptes públics. No és
d'estranyar, per aquesta raó, que en el darrer període històric
que es. va tancar l'any 1975 l'esmentada característica es donés
en molta força. Es podia constatar, per exemple, que així com
�2.
en la Facultat de Dret de Madrid, la majoria d'estudiants tenien
clar que el seu futur passava per les corresponents oposicions
al principals cossos de l'Administració de l'Estat i de la Justícia, convértint . les oposicions en una de les "festes nacionals", profundament viscudes en aquella societat, a la Facultat
de Dret de Barcelona el que es respirava era que el futur estava
en l'apertura d'un bufet privat; molt pocs anaven a les oposicions i avui, en certa forma, en patim una mica les conséqüències. Potser la única excepció era l'oposició a Notaris. Però
aquesta constatació no fa més que confirmar el que en definitiva
s'està dient. En front d'un admirable i important desenvolupament del Dret privat i de grans juristes catalans experts en
aquest camp del Dret, el Dret públic ha tingut pocs practicants
catalans i,•éls que a ell s'han dedicat ho han fet recollint
una experiència i una docència que si bé podia provenir també
de destacats juristes, al tractar-se d'una experiència i una
docència aliena a unes institucions catalanes inexistents ha
donat un resultat molt diferent al Dret privat.
Aquestes afirmacions no volen dur a pensar que a
Catalunya s'ha de desenvolupar un dret públic propi i diferent
al de la resta d'Estats i nacions europees en general, o espa' nyol, en particular; però de la mateixa manera que a Catalunya
s'ha desenvolupat un Dret privat amb les seves pròpies característiques i institucions i el Dret públic no és igual en tots.
�3.
els Estats europeus, no hi ha dubte, que recuperades avui les
institucions d'autogovern cal elaborar un Dret públic que s'adap
ti a les seves necessitats i que suposi l'investigar la realitat
pública catalana per realitzar aquella elaboració. Ja se sap
que pel jurista
el
Dret no és un sistema de regles ja fetes,.
sino un conjunt de regles en moviment, a posar i reproposar continuament. En aquest sentit l'objecte de la ciència jurídica
no és tant les regles, es a dir, les valoracions dels fets socials en que consisteixen les regles, sino els mateixos fets
socials del que les regles jurídiques son valoracions. Com diu
Norberto Bobbio "Objecte de L'exploració i exposició del jurista
no són les normes, sino la vida social quan subjecte a les normes".
En el sector públic ens trobem que avui la realitat
està en plena transformació. L'Estat s'ha organitzat sota uns
principis molt diferents a l'anterior. Apuntem, per exemple,
el principi d'autonomia de totes les Administracions públiques,
a que després farem expressa referència. El desenvolupament
d'aquesta nova realitat institucional depen dels polítics, dels
economistes i també, en bona part, dels juristes, dels que potser, des de posicions polítiques d'esquerra no s'els hi ha donat
la importància que tenen en la tasca d'avançar cap una societat
més progressista i més igualitària. Les causes d'això tots les
sabem. En tant que Hègel escrivia encara en un dels primers pa-
�4.
ràgrafs de la seva "Filosofia del Dret" que "el Dret és quelcom
sagrat ", el seu deixeple, Marx, ho reduia a un moment superestructural de la societat o, per recollir una célebre frase del
"Manifest", "...el vostre Dret no és més que la voluntat de la
vostra classe elevada a Llei..."
Avui sabem, per això, que en les societats històriques que coneixem ni tots els homes són absolutament lliures
com seria desitjable i havia hipotetitzat Marx, ni absolutament
conformistes -el que no seria desitjable- com havia hipotetitzat
Orwell, supòsits extrems en que el Dret no seria necessari.
Però, a més, entenc que les normes no han de tenir
únicament el seu clàssic sentit limitador i repressiu, o, en
un sentit més modern, preventiu. Avui també es considera que
són normes jurídiques les organitzatives, les que obren espais
d'actuació i de creació individuals i col.lectius.
Hi han dues maneres d'entendre la ciència jurídica
i, per tant, la funció del jurista: el jurista com a conservador
i transmissor d'un cos de regles ja donades de les que és depositari i guardador; i el jurista com a creador ell mateix de
regles que transformen, integrant-lo i, al mateix temps renovant-lo, el sistema donat, del que ja no és únicament receptor,
sino també col.laborador actiu i, quan és necessari, crític.
�Quan la funció del-jurista es limita a ser la primera, és que ens trobem en una societat d'un sistema de Dret tancat. amb una ideologia d'autonomia del. Dret respecte a la societat. del que resulta una jurisprudència conservadora i formalista. En el segon supòsit d'un sistema de Dret obert, en una so-cietat én transformació i amb una concepció del Dret com a reflexe de la societat, es desenvolupa el model oposat d'una.
1
:1
ciència del Dret lliure, innovadora i realista.
Precisament. pel moment històric.en que ens trobem
i al que abans es feiz referència, aquesta visió innovadora i
creativa del Dret té un ampli camp de desenvolupament en el sector públic a Catalunya. Manca imaginació . i creativitat.
El fet, però, de que sigui necessària aquesta tasca
innovadora no vol dir que haguem d'oblidar el nostre passat.
Catalunya i Barcelona en particular, han tingut unes institucions públiques molt importants. Fins i tot, figures de Dret
privat, han tingut una gran trascendència col.lectiva. Pensem,
per exemple, en 1'enfiteusi, que a pesar de les crítiques que
va rebre ja des de mitjans del segle passat, no hi ha dubte que
va afovorir
el
desenvolupament econòmic de Catalunya al ser una
fórmula que permitia que no quedessin terres improductives. Es
evident que avui, des d'una perspectiva económico-social és una
institució que no ens serveix i és inadmisible, però posa de
�6.
manifest la importància que pot tenir el saber trobar, en un
moment històric determinat, les figures o institucions jurídiques que siguin reflexe de la societat, que l'ajudin a progressar i a transformar-se.
Si bé la majoria de figures i institucions històriques no serien repetibles avui, si que crec que s'han de mantenir els que han estat i,segueixen essent les principals característiques del nostre Dret. Un Dret que em sembla profundament
democràtic, com ho és Catalunya, encara que potser en el moment
present no es faciliti el desenvolupament de tota l'energia que
aquesta característica significa.
El nostre Dret, deia, té unes característiques peculiars. Entre aquestes és important senyalar el respecteu l'autonomia de la voluntat i el pactisme com a fonts creadores de
relacions jurídiques. Aquestes característiques no s'han donat
exclusivament en l'àmbit privat, sino també en el públic. Pensem,
per exemple, en el respecte que, històricament, es va tenir per
les institucions pròpies de cadascun dels territoris catalans
derivades del seu Dret particular -Tortosa, Val d'Aràn, Vic-.
Varem tenir, també, una de les primeres institucions
democràtiques d'Europa, el Consell de Cent. En aquest Consell el
Veguer o Batlle, era un oficial reial, representava al Rei. Per
�7.
això el control dels Consellers sobre aquelles figures era molt
important. Tant és així que el Veguer i el Batlle havien de seguir' obligatoriament el consell dels Consellers, excepte quan
es tractava d
mandat reial. A l'integrar-se els Consellers
dels diferents estaments populars, no hi ha dubte que'significava, en les dates en que això es va legislar -Pragmàtica de l'any
1241- un importantissim control democràtic del poder. Pel Recognoverumt Proceres el Veguer s'havia d'obligar a jurar que seguiria els consells dels prohoms de la Ciutat.
No es pot deixar de citar que sota Alfons IÍI -any
1330- es va institucionalitzar la corporació -dels Advocats..
Aquests escollien d'entre ells, un Rector o Prior que regiria
l'ofici d'advocar i jutjar. Era ajudat per quatre Consellers
per perseguir tot el que fos contrari a les Constitucions, usos
i costums de la Ciutat. El prior i els seus quatre cònsellers,
conjuntament amb e]s Consellers de la Ciutat redactaven uns Estatuts per el bé de l'advocacia i la cosa pública de Barcelona
així com per a la persecució dels delictes i l'establiment de
penes. Aquestes normes es farien extensives a les vegueries de
Barcelona i del Vallès i els Batlles de Barcelona. El monarca,
per la seva part, estava compromès a no indultar les penes que
s'imposessin com a conseqüència de la contravenció de les normes
esmentades.
�8.
Amb aqueste exemple ens trobem amb una altra característica del nostre Dret: la col.laboració i participació de
la societat en les activitats públiques. Potser aquesta ha estat
la única conseqüència positiva de la manca d'institucions d'autogovern en molts períodes històrics. La imbricació d'activitats
públiques i privades, son reflexe d'un cert autogovern de fet.
D'aqui que s'hagin desenvolupat entre nosaltres serveis i institucions que en són la seva plasmació. Pensem amb la importància.que aqui han tingut les Caixes d'Estalvi, sustitutòries,
en part, d'un servei públic d'assegurances socials. La xarxa
de Mercats públics que té Barcelona, una de les més importants
del mon, sino la que més, és reveladora també de l'existència
d'activitats en les que es molt difícil establir clarament la
frontera entre el sector públic i el privat.
També en el que respecta a les activitats públiques
en diferents sectors no podem oblidar les realitzacions portades
a terme en períodes d'autogovern. De tots és coneguda
la
tasca
feta en matèria d'ensenyament durant la República. I moltes
d'altres. Del que es tracta, avui, és, per tant, de retrobar
aquest camí.
La tasca que correspondrà
als
juristes no serà ex-
clusivament, investigar la nostra realitat actual sino també
el
no perdre de vista les característiques del que han estat
�9.
les normes de la nostre convivència: l'autonomia de la voluntat,
el
pactisme, la col.laboració de la societat en les activitats
públiques.
Avui, a més, tenim altres instruments, fonamentalment la Constitució de 1978. Si analitzem la història legislativa espanyola dels darrers dos-cents anys cap text, amb les possibilitats que auqest obra, havia esta vigent un temps igual ,.
però també val a dir que insuficient.. per haver explotat totes aquelles possibilitats. Es evident la tasca feta pel Tribunal Constitucional i per diferents autors en aquest sentit. De
vegades, però, sembla que de les diferents alternatives que
la
Constitució dóna, s'escolleix la menys progressista, la més conservadora. No és fàcil transformar tota una cultura jurídica,
apresa i treballada sota d'altres principis, en la nova que
la Constitució porta a dins. Ens trobem, de vegades, que la interpretació de la Constitució es fa en base a lleis anteriors.
Per exemple, quan s'impedeix que els Ajuntaments estableixin
el tipus de determinats tributs, encara que la Llei ho autoritzi, el que es fa no és aplicar la Constitució, que diu que els
Ajuntaments podran establir tributs d'acord amb la Llei, i
aquesta ho vol així, sino aplicar l'antiga Llei general tributària que disposava que el tipus l'havia d'establir la Llei; interpretació que ve donada per una cultura jurídica heredada d'un
Estat centralista i que no acaba de comprendre que un Estat democràtic suposa l'existència de diversos poders en el seu sí.
�10.
Cal aturar-se en la primera declaració que fa la
Constitució. Diu que Espanya es un Estat social i democràtic
de Dret. Áquesta declaració constitucional suposa el donar un
pas endavant. Hem passat de l'antic Estat de Dret liberal a un
tipus diferent d'Estat. De la igualtat formal entre els ciutadans que demandava l'anterior forma d'Estat, hem passat a un
altre tipus que té unes altres exigències. Quan es fa referència
a un Estat social de Dret, vol dir que, a més d'aquella igualtat
formal es decissiu que hi hagi també una igualtat material. Pot
ser que sigui difícil .concretar, en justícia, el veritable contingut del principi d'igualtat material. La Constitució no ho
defineix exactament, però el que es clar que correspondrà als
poders públics l'ampliar la seva activitat conformadora de l'ordre social i econòmic perque aquell principi es faci realitat.
Però aquesta activitat conformadora no es pot fer
a esquenes dels ciutadans, del poble. D'aqui vé la importància
de configurar l'Estat com un Estat democràtic, que es desenvolupa en altres principis constitucionals, com pot ser el de participació ciutadana en les activitats públiques.
Dóna la sensació, de vegades que aquesta determinació constitucional, a l'establir el tipus d'Estat en que es configura Espanya, té una significació de declaració de principis.
�1 1.
Això penso que no és així i que des del moment en que es troba_
a la Constitució no té únicament un valor ètic sino plenament
jurídic, en el sentit de que obliga com les demés normes constitucionals. I, en conseqüència a que, com diu Abendroth "la determinació del principi social ha de tenir lloc mitjançant decisions democràticament legitimades i a traves d e les formes i
els valors de l'Estat de Dret." Aquestes decisions democràtiques,
si són també controlades democràticament tindran com a conseqüència el compliment d'una de
les finalitats d'aquest tipus
d'Estat: la irreversibilitat de les conquestes socials conseguides.
Quan em refereixo a la necessitat de desenvolupar
la Constitució,
vull dir que hi han-moltes de les seves determi-
nacions que no s'apliquen igual a tots. La doctrina alemanya,
per exemple, en relació a les llibertats fonamentals que recu
llen els textes constitucionals, distingeix entre les "llibertats dels productors", que responen a interessos de minories
(com les de llibertat econòmica, la d'investigació o la de publicar les idees pel mitjà de la premsa) i les "llibertats dels
consumidors" (com la de comprar els productes que el mercat ofereix o les de llegir en un diari les idees expressades per la
minoria que realment pot fer ús de la llibertat d'expressió en
la premsa diaria). El trobar les fórmules que ampliin les lli-
�12.
bertats de tots es, per tant, una de les tasques importants a
fer en un Estat democràtic, i els : juristes tenen molt a dir-nos
i ensenyar-nos.
Un dels mitjans més importants per aconseguir totes
aquestes finalitats és, evidentment, l'apropar les decisions
als ciutadans i, si és possible, que aquests hi participin el
més directament possible. Per això és important també el principi d'autonomia que la Constitució reconeix a les Administracions
públiques territorials. No cal dir el que ha significat per C
talunya el reconquerir la seva autonomia. Però és important també que Catalunya s'organitzi democràticament i això comporta
el reconeixement i desplegament'.de l'autonomia local. Seria contradictori intentar desenvolupar un Estat democràtic que pretèn
apropar les decisions als ciutadans i fer-los participar i que,
. al mateix temps, s'anessin buidan de competències els ens que
té més pròxims i més a l'abast, com són els Municipis i s'anés_
centralitzant, a costa d'aquests, l'Administració central catalana, reproduint, per a nosaltres, una forma d'Estat ja superada
històricament, del que en tenim mal record i que la nostre Constitució no la vol, a l'establir que ens hem constituit en un
Estat social i democràtic de Drèt.
Hi ha un instrument molt important que em sembla
que ha estat.poc estudiat, encara, en el nostre pais. Em refe-
�13.
reixo a la Carta europea d'Autonomia local. Aquest text, aprovat
pel Consell d'Europa i al que Espanya s'ha adherit -i que per
tant ens obliga- suposa la plasmació d'aquelles idees que abans
expressava. Quan parla dels Municipis no es refereix als Ajuntaments o als seus òrgans de govern, sino a les col.lectivitats
locals. Aquest canvi és molt significatiu. Quan atribueix autonomia als ens locals, no ho fa a les institucions representatives, sino a la col.lectivitat dels ciutadans dels Municipis.
Estem davant una filosofia diferent de les coses. Són els ciutadans els protagonistes, encara que la seva actuació serà a través de les persones que ells hagin escollit. Una altra novetat
es que per modificar els límits d'una entitat local, s'haurà
de fer previ referendum entre ells. Això limita les potestats
dels poders centrals de suprimir entitats locals "a dit" com
sembla que es vol fer a Catalunya.
Un altre aspecte important de la Carta és que determina que les entitats locals hauran de tenir les màximes competències per administrar les matèries d'interés local. La canseqüència es, per tant, que de cap manera es pot buidar
als Muni-
cipis de les seves competències. Aquestes formen part del contingut de l'autonomia local. Precisament, per aquesta raò, la
Carta exigeix també que forma part del contingut de l'autonomia
el que les entitats locals disposin d'un recurs o acció judicial
contra qualsevol tipus d'atac contra l'esmentada autonomia, en-
�14.
cara que vingui de les Administracions centrals dels Estats -o
Comunitats Autònomes, en el nostre cas- o, fins i tot, dels poders legislatius.
Els principis de la Carta Europea han estat recollts, en part, per la Llei de Bases del Règim local. Aquesta
Llei ha reconegut el principi d'autonomia, encara que amb algunes limitacions. Per exemple, no em sembla que es respecti l'autonomia municipal quan s'estableix que l'Estat i les Comunitats
Autònomes podran condicionar l'actuació municipal a través de
Plans sectorials. També és limitatiu el fet de que la Constitució no hagués previst la legitimació dels ens locals per defensar la seva autonomia a través del corresponent recurs d'inconstitucionalitat. En canvi, és positiu el fet de que obligui a
que totes les Lleis sectorials atribueixin competències als Municipis i que s'els permeti establir la seva pròpia organització
a través dels Reglaments Orgànics.
La mateixa Llei obra unes grans possibilitats a la
participació ciutadana. Cal dir que, abans de la seva aprovació,
l'Ajuntament de Barcelona ja l'havia posat en pràctica. Una mostra és que els Regidors de Districte actuals pertanyen a la força política guanyadora en el Districte en les darreres eleccions
municipals, sense que cap norma obligués a que fos així. I avui
això té la seva importància perque en els Districtes s'els han
�15.
traspassat ja moltes competències i s'els hi seguiran transferin
properament.
Deia que la Llei de Bases obra les portes a la participació ciutadana. Recordeu que la Constitució ens diu que
els ciutadans participaran .en els assumptes públics no sols indirectament, a través de le s eleccions, sino també directament.
Nosaltres estem, en aquests moments, elaborant un Reglament de
Participació Ciutadana. El problema esta en que, si bé tots estem d'acord en que s'ha de facilitar al màxim la participació
dels ciutadans, com fer-ho? En constatat que en el Dret comparat
no hi han fórmules realment participatives. No es tracta exclusivament de fer una Assemblea de veïns, sino que la participació
és quelcom de més: Es un seguiment de les decisions municipals,
és participar en la seva producció. Però no hi han fórmules ni
figures experimentades en aquest camp i és , un camp verge.
En un moment en que està pròxima una nova organització territorial de Catalunya -que ja haureu vist per la premsa
que en molts aspectes no hi estic d'acord, però no es tracta
de parlar-ne en aquest moment- que s'ha de desenvolupar l'autonomia local, que s'han de buscar fórmules de participació ciutadana, el treball i la imaginació dels juristes es fa imprescindible. el dret públic, en general i el dret administratiu en
particular, ha de fer front a aquesta demanda i a aquest repte.
Ja deia el principi que fa falta imaginació per progressar i
transformar.
�16.
•
/O (AA
^ 5;Q E fl á
insti-
tucional. Les Administracions públiques estan modificant els
seus objectius, els seus camps d'activitat. Aquella antiga classificació de l'activitat administrativa de policia, foment i
servei públic ha restat desbordada. Avui la frontera entre el
públic i el privat ja no está tan clara. Les Administracions
són també productores de bens, tenen iniciatives, participen
en negocis. De vegades ho fan per si mateixes i de vegades en
col.laboració amb els particulars. També pot ser que l'Administració tingui una iniciativa empresarial i després la deixi en
mans de particulars, amb controls o sense, segons els casos.
Ja havia significat abans que l'Estat social té com una de les
seves característiques el que conforma l'ordre social i econòmic
ta
ui el
q
terme Estat es pot entendre en el seu sentit ampli,
comprensiu de totes les Administracions públiques.
El problema es que per' dur a terme totes aquestes
activitats els instruments jurídics disponibles han restat antiquats. Quan a les seves possibles formes organitzatives la Llei
de Bases ha reproduït les mateixes formes de gestió dels serveis
públics que la vella LLei de Règim local de 1955. Això es crea
greus problemes i obstacles a les Administracions per actuar
amb agilitat i per col.laborar amb els particulars. Es necessari
el desenvolupament jurídic de l'empresa mixta o de la societat
�17.
^
mercantil pública; i, com, si les Administracions actuen a través d'aquestes fórmules, s'estableixen els corresponents controls interns i externs de la seva activitat. Avui succeix,que.
o bé l'activitat passa per excessius controls o que si es constitueix un organisme autònom o una societat privada no en passen
gairabé per cap.
Es pot dir que en la l'elaboració de la nova Carta
de Barcelona procurarem resoldre aquest problemes. Trobar solucions pels problemes que tenim.
Em podria extendre a molts altres sectors o activitats -Hisenda, Contractació, Urbanisme-, però penso que és suficient. La tasca que teniu per endavant és prou important. Tant
des del punt de vista institucional com sectorial els juristes
estan davant un gran repte. Desenvolupar el nostre Dret i dins
d'ell, del nostre Dret públic. Tenim un patrimoni en aquest sentit: la nostra manera d'entendre la convivència i de fer
co-
ses. Això ens obliga a tenir en compte el nostre passat i la
nostra tradició jurídica. Però també hen de posar la imaginació
suficient per adaptar-ho a les necessitats d'avui, a un desepvolupament constitucional progressista i transformador. Aquesta
societat té moltes necessitats i n'esperen molt dels nostres
juristes. L'època es difícil però immillorable per la creació
i la imaginació
44)+e""- el
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3922
Title
A name given to the resource
Desenvolupament del Dret Públic a Catalunya / Conferència
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Abstract
A summary of the resource.
Cal elaborar un dret públic que s'adapti a les necessitats de Catalunya. Sistema de dret obert. Participació de la societat en les activitats públiques. Apropar les decisions als ciutadans. Màximes competències per administrar les matèries d'interès local. Iniciativa empresarial.
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Col.legi d'Advocats de Barcelona
Language
A language of the resource
Català
Subject
The topic of the resource
Dret
Autonomia
Autogovern
Acció política
Catalunya
Description
An account of the resource
Conté notes manuscrites de PM.
Type
The nature or genre of the resource
Conferència
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1986-04-28
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1036/19860715d_00143.pdf
80d41b812947cef6c5bea2654cc7cb19
PDF Text
Text
CICLE DE CONFERENCIES "BARCELONA SOLIDARIA"
PRESENTACIO DE LA CONFERENCIA DEL MOLT
HONORABLE SENYOR JOAN LERMA I BLASCO,
PRESIDENT DE LA GENERALITAT VALENCIANA
(15 juliol de 1986)
�MOLT HONORABLE PRESIDENT DE LA GENERALITAT VALENCIANA;
AUTORITATS; SENYORES I SENYORS:
AVUI REPRENEM EL FIL DEL NOSTRE CICLE DE CONFERÉNCIES
"BARCELONA SOLIDARIA", AMB LA INTERVENCIÓ DEL MOLT HONORABLE SENYOR JOAN LERMA I BLASCO, PRESIDENT DE LA GENERALITAT
VALENCIANA.
EL SENYOR LERMA VA NÉIXER A VALENCIA. I ES DÓNA LA CIRCUMSTANCIA QUE HO VA FER EN LA MATEIXA DATA D'AVUI,
15
DE
JULIOL, DE L'ANY 1951. SERVEIXI DONCS AQUESTA INTRODUCCIO
PER DESITJAR-VOS, SR. PRESIDENT, DE MANERA MOLT CORDIAL
UN FELIÇ ANIVERSARI ENTRE NOSALTRES.
LLICENCIAT EN CIENCIES ECONÓMIQUES I EMPRESARIALS PER
LA UNIVERSITAT DE VALENCIA, EL SENYOR LERMA VA ÉSSER CANDIDAT A LA PRESIDENCIA DE LA GENERALITAT VALENCIANA DAVANT
LES PRIMERES ELECCIONS AUTONÓMIQUES EN MAIG
DE 1983.
GUANYA-
DOR D'AQUESTES, VA PRENDRE POSSESSIÓ DEL SEU CARREC EL
28 DE 3UNY DE 1983.
�2.
AMB LA VOSTRA PRESÈNCIA A BARCELONA, EN AQUEST SALO' DE
CENT, ES POSEN DE MANIFEST -UNA VEGADA MES- ELS INTIMS
LLAÇOS DE FRATERNITAT ENTRE ELS POBLES CATALA I VALENCIA.
LLAÇOS QUE A MES DE LA PROXIMITAT GEOGRAFICA, TENEN UNA
MOLT LLARGA TRADICIO HISTÒRICA QUE TE QUE VEURE AMB EL
MEDITERRANI, JAUME EL CONQUERIDOR I L'ÚS D'UNA LLENGUA
COMUNA.
VOLEM RECORDAR TAMBÉ COM LA FERMESA DEL REI JAUME I, DEFENSOR DE L'AUTONOMIA JURIDICA DELS VALENCIANS, ELS VA FER
PROMULGAR A L'ANY 1261 ELS FURS DE VALENCIA. O QUAN EN
LES CORTS GENERALS DE MONTSO DEL 1382, LES CIUTATS DE
VALENCIA I DE BARCELONA ATACAREN LA CORRUPCIO DEL GOVERN
CENTRAL.
SON AQUESTS PUNTS COMUNS EN LA NOSTRA HISTòRIA, QUE AVUI
PRETENEM ACTUALITZAR AMB LA VOSTRA INTERVENCIÓ EN AQUEST
CICLE DE CONFERÉNCIES. I ES QUE, SENYOR PRESIDENT, US
PODEM ASSEGURAR QUE LA NOSTRA CIUTAT, I MITJANÇANT ELLA,
CATALUNYA TOTA, ESTÁ MANIFESTANT UNA GRAN CURIOSITAT,
INTERÉS I RESPECTE PER CONÉIXER ELS PROBLEMES I VISICI-
�3.
TUTS ALS QUE S'ENFRONTEN ELS DIFERENTS GOVERNS AUTONÒMICS.
I EN AQUEST CAS, AMB UN ENTRANYABLE I ESPECIAL SIGNIFICAT.
PER CONCEPTUAR LA VOSTRA CONFERENCIA, EM PERMETEREU QUE
^
DONI UNES MINIMES DADES INTRODUCTÒRIES SOBRE LA REALITAT
DE LA COMUNITAT VALENCIANA. AMB UNA RENDA PER CAPITA DE
QUASI 527.00G PTES. -EL QUE LA SITUA EN VUITS LLOC DINTRE
DEL RANKING DE RENDES AUTONÒMIQUES -, LA COMUNITAT VALENCIANA TE UNA EXTENSIO TERRITORIAL D'UNS 23.000 KM2., I UNA
POBLACIÓ PROPERA ALS 3.800.000 HABITANTS, EN BASE A LES
DADES DE LA PUBLICACIÓ DEL BANC DE BILBAO "RENTA NACIONAL
DE ESPAÑA 1983".
DINTRE DE LA SOLIDARITAT QUE DÓNA NOM A AQUEST CICLE DE
CONFERENCIES, I AMB EL CONTINGUT DE FRATERNITAT QUE SUBRATLLA LA VOSTRA PRESENCIA, AVUI, AQUI, ENTRE NOSALTRES,
MOLT HONORABLE SENYOR JOAN LERMA I BLASCO, PRESIDENT DE
LA GENERALITAT VALENCIANA, TENIU LA PARAULA.
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3942
Title
A name given to the resource
Presentació del conferenciant Sr. J. Lerma Blasco, President de la Generalitat Valenciana en el Cicle Barcelona Solidària
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Saló de Cent
Language
A language of the resource
Català
Subject
The topic of the resource
Biografies
Espanya plural
Història
Model social
País Valencià
Lerma i Blasco, Joan, 1951-
Autonomia
Congressos i conferències
Type
The nature or genre of the resource
Conferència
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1986-07-15
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1037/19860725d_00144.pdf
6ddae8ead54e63de04a82291295373c6
PDF Text
Text
CICLO DE CONFERENCIAS "BARCELONA SOLIDARIA4
PRESENTACION DE LA CONFERENCIA DEL EXCMO.
SR. D. JOSE ANTONIO ARDANZA GARRO, PRESIDENTE DEL GOBIERNO
VASCO.
(23 de julio de 1986)
�EXCMO. SR. PRESIDENTE; DISTINGUIDAS AUTORIDADES; SEÑORAS Y
SEÑORES:
NUESTRO CICLO DE CONFERENCIAS "BARCELONA SOLIDARIA" CULMINA
HOY SU ANDADURA, ANTES DE LAS VACACIONES DE VERANO, CON
LA PRESENCIA EN ESTE SALON DE CIENTO DEL EXCMO. SR. D.
JOSE ANTONIO ARDANZA GARRO, PRESIDENTE DEL GOBIERNO VASCO.
NACIDO EN EUJR RIA (VIZCAYA) EL 10 DE JUNIO DE 1941, EL
SEÑOR ARDANZA ES LICENCIADO EN DERECHO POR LA UNIVERSIDAD
DE DEUSTO. FUE ELEGIDO ALCALDE DE MONDRAGON EN LAS PRIMERAS
ELECCIONES MUNICIPALES DEMOCRATICAS EN ABRIL DE 1979, Y
EN 1983 DESIGNADO DIPUTADO GENERAL POR GUIPUZCOA, HASTA
EL 25 DE ENERO DE 1985 EN QUE ES ELEGIDO LEHENDAKARI DEL
GOBIERNO VASCO.
AUNQUE EL NUMERO DE HABITANTES NACIDOS EN EL PAIS VASCO
DENTRO DE LA CORPORACION METROPOLITANA DE BARCELONA, ES
DE UNOS 0.500, VD. SABE, SEÑOR PRESIDENTE, QUE MUCHOS
CIUDADANOS DE CATALUNYA -Y ESPECIALMENTE DE NUESTRA AREA
METROPOLITANA- AL IGUAL QUE HA SUCEDIDO EN EL PAIS VASCO,
PROCEDEN DE OTRAS AUTONOMIAS, Y SE INSTALARON ENTRE NOSOTROS
POR MOTIVOS DE TRABAJO.
�2.
EN EL CONTINUO URBANO BARCELONES CONCRETAMENTE, SON MAS
DE 1.300.000 LAS PERSONAS NO NACIDAS EN CATALUNYA, ENTRE
ELLAS ESAS 10.000 A LAS QUE ME REFERIA HACE UN MOMENTO,
NACIDAS EN EL PAIS VASCO. QUEREMOS QUE SEPA, SR. PRESIDENTE,
QUE CONTAMOS CON TODAS ELLAS PARA EL PROYECTO DE FUTURO
DE BARCELONA, Y POR EXTENSION DE CATALUNYA.
TAMBIEN QUEREMOS QUE CONOZCA, SR. PRESIDENTE, QUE ESTE
CICLO DE CONFERENCIAS QUE HOY SE VE ESPECIALMENTE ENRIQUECIDO CON SU PRESENCIA E INTERVENCION, Y POR EL QUE YA HAN
PASADO 14 PRESIDENTES AUTONOMICOS, ESTA DEMOSTRANDO FEHACIENTEMENTE QUE BARCELONA, Y A TRAVES DE ELLA CATALUNYA
TODA, ACTUALIZA SU SOLIDARIDAD, SU CURIOSIDAD Y SU INTERES
ANTE LOS PROBLEMAS A LOS QUE SE ENFRENTAN LOS DIFERENTES
GOBIERNOS AUTONOMICOS DE NUESTRO PAIS. EN ESTE CASO, CON
EL MAXIMO RESPETO, CON LA MAXIMA CORDIALIDAD, DADO QUE
SE TRATA DE UNA AUTONOMIA HISTORICA COMO LA NUESTRA.
ME PERMITIRA QUE CONTEXTUE, MINIMAMENTE, SU CONFERENCIA
CON UNOS DATOS DE REFERENCIA SOBRE EL PAIS VASCO. CON UNA
EXTENSION DE ALGO MAS DE 7.200 KM2., EUZKADI TIENE UNA
POBLACION DE APROXIMADAMENTE 2.171.000 HABITANTES, SU RENTA
PER
CAPITA 585,794 PTAS., SITUA AL PAIS VASCO EN CUARTO
�3.
LUGAR DENTRO DEL RANKING DE RENTAS AUTONOMICAS, SEGUN
SIEMPRE DATOS DE LA PUBLICACION "RENTA NACIONAL DE ESPAÑA
1983", DEL BANCO DE BILBAO.
CON LA SOLIDARIDAD QUE DA NOMBRE A ESTE CICLO DE CONFERENCIAS,
QUE HA IDO ADQUIRIENDO UN CONTENIDO CADA VEZ MAS FIRME
A LO LARGO DE LA DURACION DE ESTE CICLO. DESDE ESA MISMA
SOLIDARIDAD, QUE HOY SE VE ESPECIALMENTE REAFIRMADA CON
SU PRESENCIA EN ESTE SALONDE CIENTO:
EXCMO. SR. D. JOSE ANTONIO ARDANZA GARRO, PRESIDENTE DEL
GOBIERNO VASCO, TIENE VD. LA PALABRA.
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3943
Title
A name given to the resource
Presentació del conferenciant Sr. J.A. Ardanza, President del Govern Basc, dins el Cicle Barcelona Solidària
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Saló de Cent
Language
A language of the resource
Castellà
Subject
The topic of the resource
Biografies
Espanya plural
Història
Model social
País Basc
Ardanza, José Antonio
Autonomia
Catalunya
Congressos i conferències
Type
The nature or genre of the resource
Conferència
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1986-07-23
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1050/19861012d_00160.pdf
064426fccca202e819ebeeea8af67751
PDF Text
Text
Ajuntament de Barcelona
Palabras del Excmo. Sr. Alcalde, Pasqual Maragail, en la comida
ofrecida al Cuerpo Consular
Festes de la Merc e' . , 1986
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
HONORABLES SEÑORES CóNSULES, QUERIDOS AMIGOS:
ESTOS DÍAS CELEBRAMOS LA FIESTA MAYOR DE BARCELONA,
Y CON ESTE MOTIVO ME ES MUY GRATO REUNIRME UNA VEZ MáS
CON USTEDES.
ESTA ES UNA OCASIóN QUE QUIERO CONSIDERAR COMO
REUNIóN DE AMIGOS QUE CELEBRAN LA FIESTA DE SU CIUDAD.
PERO TAMBIÉN DEBO TENER PRESENTE NUESTRA COMIIN CONDICIóN
DE SERVIDORES PGBLICOS. Y POR ESO, AUNQUE LA OCASIóN SEA
FESTIVA, VOY A DEDICAR UNOS MOMENTOS A RECORDARLES
ALGUNOS PUNTOS DE REFLEXIóN POLÍTICA, EN LOS QUE
COINCIDIMOS NO S5L0 LOS PARTIDOS DEL EQUIPO DE GOBIERNO
SINO TAMBIÉN LA OPOSICIóN.
HABRÁN VISTO QUE UNA DE LAS POLÍTICAS DE ESTE
AYUNTAMIENTO SE DIRIGE A CONSEGUIR QUE SE RECONOZCA A
BARCELONA SU CONDICIÓN DE CAPITAL DE ESPAÑA QUE DE HECHO
ES, ADEMAS DE LA OFICIAL, Y SU DIMENSIÓN DE CAPITAL
EUROPEA.
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
BARCELONA QUIERE TAMBIÉN SER UNA METRÓPOLI MODERNA
Y EFICIENTE QUE TENGA UN PESO ESPECÍFICO EN LA REGIÓN
TRANSPIRENAICA Y EN TODO EL MEDITERRáNEO.
BARCELONA TIENE' TAMBIÉN UNA CLARA VOCACIÓN
LATINOAMERICANA. QUIERE SER LA PUERTA DE EUROPA EN
AMÉRICA LATINA Y LA PUERTA DE AMÉRICA LATINA EN EUROPA.
BARCELONA ES CONSCIENTE DE LA TRASCENDENCIA
ECONÓMICA DE LAS COMUNICACIONES, DE LA NECESIDAD DE
REVITALIZAR SU PUERTO, SU AEROPUERTO, ESPECIALMENTE EN
LA PERSPECTIVA DE LA AMPLIACIÓN DE LA COMUNIDAD
ECONÓMICA EUROPEA.
BARCELONA, EN FIN, QUJIERE MANTENERSE A LA ALTURA DE
SU CONDICIÓN DE CAPITAL DE UNA CATALUÑA QUE, PESE A
TODAS LAS DIFICULTADES, DISFRUTA DE SUS INSTITUCIONES DE
AUTOGOBIERNO, RECUPERADAS TRAS MUCHOS AÑOS DE
OBSCURIDAD.
TODO ELLO HACE QUE, SI ME PERMITEN QUE EN ESTE
AMBIENTE DE CONFIANZA Y AMISTAD DEJE DE
SER
�1
Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
"DIPLOMáTICO", EL PAPEL DE UN CóNSUL EN BARCELONA SEA
MUCHO MáS SIGNIFICATIVO DE LO QUE SERÍA EN OTRA CIUDAD
DE DIMENSI6N PARECIDA A LA DE BARCELONA.
BARCELONA, ADEMáS, HA ESCOGIDO, COMO AGLUTINADOR DE
NUESTROS ESFUERZOS PARA LOGRAR LOS DESEOS QUE HE
EXPUESTO, UN PROYECTO CAPAZ DE MOVILIZAR E ILUSIONAR LOS
ESFUERZOS DE TODOS: LOS JUEGOS OLÍMPICOS DE 1992.
LA CANDIDATURA OLÍMPICA HA CONTRIBUIDO A AUMENTAR
LA PRESENCIA INTERNACIONAL DE BARCELONA. ESTO HA SIDO
AúN MáS PATENTE A MEDIDA QUE SE ACERCA EL DIA DE LA
DECISI6N DEL COMITÉ OLÍMPICO INTERNACIONAL.
TENEMOS LA VOLUNTAD DE QUE ESTA PRESENCIA
INTERNACIONAL AUMENTE AUN MáS, TANTO SI OBTENEMOS LA
ORGANIZACIóN DE LOS JJ.00 COMO SI NO, Y ESTOY SEGURO QUE
PARA ELLO SEGUIRÉ CONTANDO CON LA INESTIMABLE AYUDA DE
TODOS USTEDES.
YO ESPERO, QUERIDOS AMIGOS, QUE USTEDES SE LLEGUEN
A SENTIR DEL TODO BARCELONESES. Y QUE DESDE ESTE
-4Ref.:
�Auntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
SENTIMIENTO APOYARAN NUESTROS DESEOS ALLá DONDE SUS
CARRERAS LES LLEVEN EN EL FUTURO. EL AYUNTAMIENTO QUE
PRESIDO QUIERE HACER LO POSIBLE PARA QUE ESTO SEA ASÍ.
HOY, HONORABLES SEÑORES, QUERIDOS AMIGOS, ESTAMOS
REUNIDOS PERSONAS DE LAS MS DIVERSAS PROCEDENCIAS. PERO
TODOS TENEMOS UNA COSA EN COMEN: EL DESEO DE
FRATERNIDAD, DE AMISTAD DE ARMONÍA ENTRE LOS PUEBLOS.
MI DESEO ES QUE BARCELONA SEA UN SÍMBOLO DE ESTE DESEO
PARA TODA LA HUMANIDAD.
POR ESO ALZO MI COPA Y BRINDO POR TODOS USTEDES,
POR LOS PAÍSES QUE REPRESENTAN Y POR BARCELONA.
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3956
Title
A name given to the resource
Palabras del Excm. sr. Alcalde, Pasqual Maragall, en la comida ofrecida al Cuerpo Consular
Type
The nature or genre of the resource
Discurs
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Language
A language of the resource
Castellà
Subject
The topic of the resource
Autonomia
Jocs Olímpics (25ns : 1992 : Barcelona, Catalunya)
Competitivitat
Barcelona
Relacions Internacionals
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1986-09-23
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1046/19861005d_00154.pdf
ad144fcf62c437988cc283129463bde1
PDF Text
Text
PI: llll 1
Ajuntament de Barcelona
PREG6N DE LAS FIESTAS DEL PILAR, PRONUNCIADO POR EL
EXCMO. SR. ALCALDE, PASQUAL MARAGALL, EN EL CENTRO
ARAGONÉS DE SARRIà
BARCELONA, 5 D'OCTUBRE 1986
Exp. 705/84 - IMPREMTA MUNICIPAL
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
SRES. PRESIDENTES, QUERIDOS CONCIUDADANOS:
QUISIERA AGRADECER AL CENTRO ARAGONÉS DE BARCELONA,
AL CENTRO CULTURAL Y RECREATIVO ARAGONÉS Y AL CENTRO
ARAGONÉS DE SARRIà SU INVITACIóN PARA PRONUNCIAR EL
PREGóN DE LAS FIESTAS EN HONOR DE LA VIRGEN DEL PILAR
ORGANIZADAS CONJUNTAMENTE POR LOS TRES CENTROS.
UNAS FIESTAS QUE ESTE AÑO TENDRáN COMO MARCO
PRINCIPAL EL ANTIGUO MERCADO DEL BORNE. EL AYUNTAMIENTO
SE SIENTE MUY SATISFECHO DE HABER APORTADO A ESTAS
CELEBRACIONES ESTE ESPACIO QUE EN EL PASADO FUE LUGAR
PRIVILEGIADO DE ENTRADA DE LOS FRUTOS QUE LOS
ARAGONESES, CON SU ESFUERZO Y SU LUCHA POR EL AGUA,
HABíAN SACADO DE SU HERMOSA, INMENSA, DIVERSA Y A LA VEZ
DURA TIERRA.
PARA EL. ALCALDE DE BARCELONA SIEMPRE ES AGRADABLE
ESTAR EN CONTACTO DIRECTO CON SUS CONCIUDADANOS.
Exp.
82-86 - IMPREMTA MUNICIPAL
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
EN MIS VISITAS A LAS CASAS REGIONALES, ADEMES, ES
MUY GRATO Y ENRIQUECEDOR COMPROBAR LA DIVERSIDAD DEL
ORIGEN DE LOS BARCELONESES, SU APEGO A LAS TIERRAS Y
COSTUMBRES QUE LES VEN NACER, A ELLOS O A SUS PADRES O
ABUELOS.
Y ESTE CONTACTO CON LOS CENTROS ARAGONESES ES
DOBLEMENTE AGRADABLE POR LOS SIGLOS DE HISTORIA COMúN
ENTRE ARAG6N Y CATALUÑA.
EL PRESIDENTE DE LA DIPUTACIóN GENERAL DE ARAG6N,
EXCMO. SR. SANTIAGO MARRACO SOLANA, RECORDABA EN LA
CONFERENCIA QUE DIO EL PASADO MES DE ABRIL EN LA CASA DE
LA CIUDAD CÓMO NUESTRA INSTITUCIóN DE GOBIERNO MáS
ANTIGUA, EL CONSELL DE CENT, FUE CREADA POR EL REY JAIME
I EN JACA Y TRAIDA POSTERIORMENTE A BARCELONA.
ESTE NO ES MáS QUE UNO DE LOS HITOS QUE JALONAN
NUESTRA HISTORIA COMPARTIDA. UNA HISTORIA QUE NO SE
ACABA CON LOS DECRETOS DE NUEVA PLANTA DE FELIPE T ,
SINO QUE HA SEGUIDO BAJO OTRAS FORMAS.
Exp. 82 - 86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
LOS ARAGONESES, JUNTO CON LOS VALENCIANOS, FUERON
LOS QUE INICIARON LA EMIGRACIóN A BARCELONA CUANDO ÉSTA
SE CONVIRTIó EN LA PRIMERA CAPITAL INDUSTRIAL DE ESPAÑA.
VOSOTROS SABÉIS MEJOR QUE YO QUE BARCELONA ES LA
SEGUNDA CIUDAD ARAGONESA DE ESPAÑA: 110.000 ARAGONESES
SóLO EN EL TÉRMINO MUNICIPAL, DOSCIENTOS MIL EN TODA EL
áREA METROPOLITANA.
Y DE LA MISMA MANERA QUE BAJO LA CORONA DE ARAGóN
LOS REINOS Y EL PRINCIPADO DE CATALUÑA GOZABAN DE
AUTONOMÍA Y RESPETO, BARCELONA, CIUDAD ABIERTA Y CRISOL
DE CATALUÑA, RESPETA LOS ORÍGENES Y LA CULTURA DE TODOS
SUS CIUDADANOS. A TODOS NOS UNE EL AMOR POR NUESTRA
CIUDAD.
EL RESPETO HACIA LAS RAÍCES, LA CONCIENCIA DE LA
PROPIA IDENTIDAD, SIN EMBARGO, NO DEBE EXCLUIR LA
INCORPORACIóN PROGRESIVA Y PLENA A LA CIUDAD, A LA
SOCIEDAD EN LA QUE SE VIVE. ES MáS, CREO QUE ESTA
INTEGRACIóN SóLO SE PRODUCIR. CUANDO ESE RESPETO ESTÉ
GARANTIZADO. HEMOS DE TRABAJAR TODOS POR CONSTRUIR UNA
EXP.
82-86 - IMPREMTA MUNICIPAL
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
BARCELONA, UNA CATALUÑA EN LAS QUE HAYA UNA DINáMICA
CULTURAL BASADA EN LA TOLERANCIA, LA SOLIDARIDAD, EL
ENTENDIMIENTO úNICO Y EL INTERCAMBIO.
ESTA CIUDAD NO SERIA LO QUE ES SIN EL ESFUERZO DE
TANTÍSIMOS ARAGONESES, VALENCIANOS, ANDALUCES,
CASTELLANOS, GALLEGOS QUE HAN DEJADO AQUÍ LO MEJOR DE SU
ESFUERZO Y DE SU CREATIVIDAD.
EL PRESIDENTE DE LA DIPUTACIóN GENERAL, EN LA
OCASIóN QUE ANTES HE CITADO, RECORDABA AL GRAN NaMERO DE
ARAGONESES QUE LUCHARON POR SUS IDEALES EN CATALUÑA,
C6MO BARCELONA LOS ACOGI6 Y LOS ECOS DE SUS OBRAS
VOLVIERON A ARAG6N. RECORDABA EL PRESIDENTE MARRACO CÓMO
LOS PRIMEROS MOVIMIENTOS ORGANIZADOS DEL ARAGONESISMO
POLÍTICO CRECIERON EN LOS CÍRCULOS ARAGONESES DE
BARCELONA.
HOY ARAG6N, COMO CATALUÑA, TIENE SU ESTATUTO DE
AUTONOMÍA. LA AUTONOMÍA DE ARAG6N PERMITIRá ADMINISTRAR
MEJOR LOS RECURSOS DE ESAS TIERRAS. EL TENER LOS NIVELES
DE DECISIóN MáS CERCA PERMITE GOBERNAR CON MEJOR
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
CONOCIMIENTO DE LA REALIDAD.
EL ALCALDE DE BARCELONA ESTá A FAVOR DE LA
AUTONOMíA DE LAS REGIONES Y NACIONALIDADES DE ESPAÑA.
COMO TAMBIÉN DEFIENDE LA AUTONOMA DE LOS MUNICIPIOS.
POR ESO QUISIERA RECORDAR AQUí AL QUE FUE ALCALDE DE
ZARAGOZA, DON RAM6N SAINZ DE VARANDA, QUE FALLECI6
PREMATURAMENTE. SU MUERTE FUE UNA GRAN PÉRDIDA NO SóLO
PARA SU CIUDAD, SINO PARA TODA ESPAÑA, QUE QUEDE PRIVADA
DE SU LABOR FRENTE A LA FEDERACIóN ESPAÑOLA DE MUNCIPIOS
Y PROVINCIAS.
DESDE ESAS AUTONOM.AS GANADAS, LOS ESPAÑOLES QUE
VIVEN EN LUGARES DISTINTOS AL DE SU NACIMIENTO, TIENEN
UN MEJOR SOPORTE PARA EL FOMENTO DE LA CULTURA DE
ORIGEN. Y ESTO HA DE SER MEJOR FUNDAMENTO PARA
ENRAIZARSE EN LA TIERRA QUE VIVEN.
LLENGUA CATALANA,
JO VOLDRIA TERDIDWAR EN LA
QUE ÉS LAP RòPIA
►
_
•
c
_
►
e
1
--S.
10L
ES PRòPIA D' ARAGo,
PER SER LA LLENGUA DE MOLTS POBLES I COMARQUES D'AQUELLA
TERRA.
Exp.
82-86 - IMPIREMTA MUNICIPAL
I ÉS PRóPIA DE VOSALTRES,
PERQUE, COM A
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
BARCELONINS, SOU PLENAMENT CATALANS. COM DEIA JAUME
VICENS VIVES L'íaNICA DIFERèNCIA ENTRE ELS CATALANS ÉS
QUE UNS HAN VINGUT ABANS I ALTRES DESPRÉS. PER TOTS HEM
VINGUT DE FORA. I EL TEMPS D'ARRIBADA NO DóNA CAP DRET
D'UNS SOBRE ELS ALTRES.
SENYORES, SENYORS, PERMETEU—ME QUE ACABI AMB EL MEU
HOMENATGE A AQUESTES ENCANTADORES REINES DE LES FESTES I
A LES SIMPáTIQUES REINES INFANTILS. RAMONITA, M. DEL
CARME, CARMEN, ROSER, CRISTINA, MARTA: VOSALTRES
REPRESENTEU LA JOVENTUT D'AQUESTA CIUTAT, D'AQUEST PAIS.
VOSALTRES SOU L'EXEMPLE VIU DEL QUE HE ESTAT DIENT. HEU
NASCUT A BARCELONA, SOU CATALANES. I AIXó NO US
IMPEDEIX LA VOSTRA LEIALTAT A LES COSTUMS I AL FOLKLORE
DELS VOSTRES PARES, DELS VOSTRES AVIS. VOSALTRES SOU
L'ESPERANÇA D'UN FUTUR MILLOR, D'UNA BARCELONA I UNA
CATALUNYA DE TOTS I PER A TOTS.
I ARA QUE COMENCI LA FESTA. I QUE POGUEM DIR SEMPRE
VISCA BARCELONA, VISCA CATALUNYA, VIVA LA VIRGEN DEL
PILAR Y QUE VIVA ARAG6N.
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3952
Title
A name given to the resource
Fiestas del Pilar / Pregó
Type
The nature or genre of the resource
Discurs
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Centre Aragonès de Sarrià
Language
A language of the resource
Català
Castellà
Subject
The topic of the resource
Autonomia
Espanya plural
Territoris
Acció política
Aragó
Festes
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1986-10-05
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1537/19860411d_0028.pdf
2abcbf7a7562360458b6a3945efaac4c
PDF Text
Text
Ajuntament de Barcelona
Conferència de l'Excm. Sr. Alcalde a la cloenda del cicle de
conferències
"Barcelona Solidaria"
Barcelona, 4 de novembre 1986
Exp. 705/84 - IMPREMTA MUNICIPAL
�'Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
DISTINGIDES AUTORITATS, SENYORES I SENYORS:
CLAUSUREM AVUI EL CICLE DE CONFERèNCIES "BARCELONA
SOLIDàRIA". PER AQUEST SAL6 DE CENT HAN PASSAT I
INTERVINGUT TOTS I CADASC. DELS PRESIDENTS DE LES DISSET
COMUNITATS AUTòNOMES QUE CONFORMEN EL MAPA POLíTIC
ESPANYOL.
HAN ESTAT PER TANT, DISSET SETMANES INTENSES, QUE
HAN SERVIT, ENTRE ALTRES COSES, PER CONèIXER AMB
PROFUNDITAT L'ESPANYA -O MILLOR DIT- LES ESPANYES
DIVERSES. D'AQUESTA MANERA, HEM POGUT ASSISTIR, SETMANA
DARRERA SETMANA, A L'ELABORACIè D'UN QUADRE, ARA JA
COMPLET, DEL QUE DESTAQUEN LA DIFERèNCIA DELS PROBLEMES
QUE TENEN QUE VEURE AMB LES DESIGUALS SITUACIONS, AIXí
COM EL T6 QUE ES COM. PEL QUE ES REFEREIX A LA IL.LUSI6
I ESPERANÇA PER RESOLDRE'LS.
LA GRAN ASSISTèNCIA DE P.BLIC AL LLARG DEL TOTES
AQUESTES SETMANES HA POSAT DE MANIFEST QUE LA NOSTRA
Exp. 82-86 •
IMPREMTA MUNICIPAL
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
CIUTAT CONTINUA ÉSSENT OBERTA.
I ES QUE, COM ENS DEIA
UN
DELS NOSTRES VISITANTS,
LA PERSONALITAT D'UN POBLE SóLID NO ES DEFINEIX SOBRE LA
NEGACIó DE LA RESTA, SINó JUSTAMENT AL CONTRARI, A
PARTIR DEL RECONEIXEMENT DELS ALTRES. I MES ENLLà QUAN,
COM EN AQUEST CAS, TAL RECONEIXEMENT VÉ ACOMPANYAT DE
CURIOSITAT, INTERÉS I RESPECTE ENVERS ELS PROBLEMES
COMUNS I DIFERENTS, I DAVANT LES DIVERSES MANERES DE
CONCEBRE LES SOLUCIONS. AQUESTA ES UNA DE LES BASES DE
LA SOLIDARITAT, QUE HA TINGUT, AQUI AL SALC DE CENT, LA
SEVA MANIFESTACIó.
MEREIX LA PENA RECORDAR LES PARAULES DEL PRESIDENT
DE LA COMUNITAT AUTòNOMA D'ASTURIES, SENYOR PEDRO DE
SILVA CIENFUEGOS JOVELLANOS QUE VA DIR QUE EL CICLE HA
ESTAT UNA BONA OPORTUNITAT PERQUè LES DIFERENTS
COMUNITATS AUTòNOMES INTERCANVIIN LES SEVES EXPERIèNCIES
SENSE NECESSITAT DE RECóRRER A CONTACTES A TRAVES DE
MADRID.
HEM ASSISTIT TAMBÉ A LA BONA DISPOSICIó DE LES
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�' Ajuñtament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
COMUNITATS AUTóNOMES AFECTADES PER LA REGULACI6 DELS
RIUS EBRE I TAJO. EL PROBLEMA, COM VA SUBRATLLAR EL
PRESIDENT DE LA DIPUTACI6 GENERAL D'ARAG6, SENYOR
SANTIAGO MARRACO, HA RESTAT CLAR QUE CONSISTIA EN UN
PROBLEMA TèCNIC MES QUE.POLíTIC; ES A DIR, EN AVALUAR
AMB PRECISI6 EL PREU DE L'AIGUA EN FUNCIó DEL SEU úS
INDUSTRIAL, AGRíCOLA, O URBI.
NO PUC DEIXAR DE MENCIONAR TAMPOC EL RESPECTE AMB
EL QUE ENS HAN VISITAT TOT I CADASCú DELS PRESIDENTS
AUTONóMICS. RESPECTE QUE POT SIMBOLITZARSE AMB
L'HOMENATGE QUE HAN FET A CATALUNYA MITJANÇANT LA VISITA
I OFRENA FLORAL A LA TOMBA DEL PRESIDENT COMPANYS AL
FOSSAR DE LA PEDRERA.
HE DE CITAR TAMBÉ LA CLARA CONSCIèNCIA QUE ELS
PRESIDENTS QUE ENS HAN VISITAT TENEN DE L'ABAST DE LA SEVA
AUTONOMIA.TANT DEL PRESIDENT DE LA COMUNITAT AUTóNOMA DE
íMADRID, COM DE LA RIOJA, EL DE CANTABRIA O EL DE MURCIA,
HAN FET ESPECIAL ESMENT DE QUE LES SEVES AUTONOMIES NO
PODEN, NI PRETENEN COMPARAR—SE A LA CATALUNYA EN QUANT A
LEGITIMITAT HIST6RICA. I EN AQUEST SENTIT, VULL DESTACAR
Exp. 82 - 86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
—4—
Ref. :
�—5—
'Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
LES PARAULES DEL PRESIDENT DE LA COMUNITAT AUT6NOMA DE
CASTILLA—LA MANCHA, SENYOR BONO, QUE ENS VA PARLAR DE LA
LEGITIMITAT AUTON6MICA CREADA A PARTIR DE LA CONSTITUCI6
DE 1978, AIXí COM DE L'AVANTATGE QUE SUPOSA L'AUTOGOVERN
AUTON6MIC, QUE ES MILLOR EN TANT EN QUANT ESTA MÉS A PROP
DELS CIUTADANS.
PER VA. AFEGIR QUE AQUEST AVANTATGE
TE6RIC CAL DEMOSTRAR—LO DIA A DIA MITJANÇANT L'EFICàCIA.
HI HA HAGUT DONCS UN AUGMENT DEL CONEIXEMENT MUTU
QUE, PER ALTRA BANDA, EM REAFIRMA EN LA MEVA APOSTA COM
A CATALANISTA. I ENTENC, PER CATALANISTA, UNA MANERA
POSITIVA DE SER NACIONALISTA. PER A MI, EL CATALANISME
REPRESENTA L'ADHESI6 A LA IDENTITAT D'UNA PàTRIA
CONCRETA, AQUESTA, LA MEVA.
ESPANYA HA ESTAT, HISTòRICAMENT, UNA REALITAT
DIFÍCIIL, I CONTRADICTòRIA PER TOTS ELS SEUS POBLES I
PA S.
NO HI HA, NO HA EXISTIT MAI, PER UN COSTAT
CATALUNYA, I PER L'ALTRE, I ENFRONT, ESPANYA. ESPANYA HA
ESTAT LA RELACI6 ENTRE LES COMUNITATS QUE LA COMPOSAVEN.
AQUESTA RELACI6 HA GENERAT, PERò, UN PODER QUE SOVINT
HA ESTAT DESFAVORABLE PER CATALUNYA, I HA CREAT UNA
Exp. 82-86 •
IMPREMTA MUNICIPAL
�'
g
I■
—7—
'Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
1
SITUACIó ÉS ENCARA MENYS V LID OPOSAR CATALUNYA
I
ESPANYA. NO ENS PREOCUP'M D'ESPANYA DES DE L'EXTERIOR,
SINE QUE VOLEM INTERVENI: CTIVAMENT EN LA CONSTRUCCIó
D'UNAESPANYA DEMOCRÁTICA _ _ _ADA, EN LA QUE
CATALUNYA I BARCELONA TINGUIN EL PROTAGONISME QUE ELS HI
CORRESPON.
I SOM CONSCIENTS QUE AQUEST PROCÉS ES DIFíCIL, ÉS
FINS A CERT PUNT CONFLICTIU, DONCS ES TRACTA DE REPARTIR
PODER POLíTIC I RECURSOS ECONòMICS. DE LA MATEIXA MANERA
QUE NO ÉS SUFICIENT LA DEMOCRàCIA POLíTICA SI NO HI HA
DEMOCRACIA ECONòMICA I SOCIAL, AVUI LA DEMOCRACIA S'HA
DE BASAR NO SOLAMENT EN EL PLURALISME POLíTIC QUE
S'EXPRESA EN LES ELECCIONS I EN ELS PARTITS, SINó TAMBÉ
EN LA PLURALITAT DE PODERS EN EL TERRITORI DE L'ESTAT.
HEM DE DESENVOLUPAR LA DEMOCRACIA TERRITORIAL.
PER NO ÉS UN PROBLEMA CATALà, ES UN PROBLEMA DE
TOTES LES COMUNITATS QUE COMPOSEN L'ESTAT. I DES DE
6,11
CATALUNYA NO ENS HEM DE LIMITAR A ACTITUDS DE Vww-km-I'SME
I DE REIVINDICACIó ESPECÍFICA, SINó QUE HEM DE FER
PROPOSTES VALIDES PER LA CONSTRUCCIó D'UN ESTAT MÉS
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�•,
—8—
Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
/1,2(
Ref..
,.
.
DESCENTRALITZAT 'I
MES T:FICIENT, BASAT EN UNES COMUNITATS
AUTòNOMES I EN UNS MUNICIPIS MT;S FORTS QUE ELS D'ARA.
LA NOSTRA FORCA I LA NOSTRA RAS, DES DE BARCELONA,
DES DE CATALUNYA, SERAN APRECIADES A ESPANYA, NO PER LA
NOSTRA PERSISTèNCIA EN Q z if—NOS SINS PER LA NOSTRA
CAPACITAT DE FER PROPOSTES QUE, SIGUENT VàLIDES PER A
NOSALTRES, VALGUIN TAMBÉ PER ALS CIUTADANS D'ANDALUSIA I
D'ARAGó, DE GALïCIA I DEL PAIS BASC, DE MADRID I DE
VALèNCIA, PER A TOTS.
NO ES PENSIN QUE NO SON CONSCIENTS QUE AVUI
CATALUNYA I BARCELONA NO
REBEM TOT
EL QUE NECESSITEM DE
L'ESTAT. NO REBEM ELS DINERS QUE CORRESPON A LES
FUNCIONS QUE EXERCIM I ALS SERVEIS QUE DONEM. BARCELONA,
DOBLEMENT PENALITZADA PER LA IMPORTàNCIA I EL COST DELS
SERVEIS NO OBLIGATORIS QUE DONA I PER LA FRAGMENTACI6
POLÍTICA METROPOLITANA HO SAP PROU BÉ.
•
I HEM DE
RECLAMAR. NO SOLAMENT PERQUè ES DE JUSTÍCIA SINS TAMBÉ
PERQUè ESPANYA NECESSITA QtJE ,BARCELONA I CATALUNYA
PROGRESSIN, PERQUè A LA SOCIETAT ESPANYOLA LI CONVÉ QUE
AQUEST MOTOR MARXI, PERQUè MALAMENT ANIRà TOT EL PAIS Sí
Exp. 82•86 • IMPREMTA MUNICIPAL
�Ajúntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
A UN DELS SEUS PRINCIPALS PULMONS LI FALTAVA AIRE.
AVUI, PER5, CATALUNYA, BARCELONA, NO ES PODEN
SENTIR DISCRIMINADES A ESPANYA. SI ALGGN DUBTE TENIEM,
EL SUPORT REBUT, L'ENTUSIASME QUE, A TOTA ESPANYA HA
DESPERTAT LA CANDIDATURA DE BARCELONA ALS JOCS OLíMPICS
I LA SEVA RECENT DESIGNACI6, ENS HA DE DONAR CONFIANÇA
EN EL NOSTRE PAPER. I ENS DONA TAMBÉ RESPONSABILITAT.
EL PROJECTE DE BARCELONA PEL 1992 ES N PROJECTE
PER A TOTA LA CIUTAT, PER A TOTS E,S CIUTADANS DE
BARCELONA I DE L'àREA METROPOLITANA. PERò ÉS TAMBÉ UN
PROJECTE PER A TOT CATALUNYA I PER A TOT ESPANYA. JA HEM
SUPERAT L'ÉPOCA DE VEURE-N'S A NOSALTRES MATEIXOS COM
DERROTATS I RESISTENTS, ASSETJATS SEMPRE PER L'ENEMIC
EXTERIOR.
NI BARCELONA NI ELS JOCS OLíMPICS REPRESENTEN CAP
AMENAÇA PER A CATALUNYA NI PER A LA CATALANITAT, ANS AL
CONTRARI. BARCELONA, UNA VEGADA MÉS, ES POSA AL DAVANT
D'UN PROJECTE QUE HA DE SERVIR A TOT CATALUNYA. MAI,
ARREU DEL MóN,
Exp.
82-86 - IMPREMTA MUNICIPAL
ESTARAN TAN PRESENTS BARCELONA I
�l
'i
• Ajunta ment de Barcelona
Gabin et
de
Comunicació
CATALUNYA,LA NOSTRA LLENGUA, CULTURA I TECNOLOGIA COM EN
ELS ANYS VINENTS. I MAI HAVEM TROBAT, A ESPANYA, UN
AMBIENT TAN FAVORABLE, TAN PREDISPOSSAT A TREBALLAR AMB
NOSALTRES, A ENTUSIASMAR—SE AMB NOSALTRES.
SI BUSQUEM ENEMICS EXTERIORS ACABAREM CONVERTINT
ELS FANTASMES EN REALITATS. PER SI SABEM VEURE ELS
AMICS QUE ESPEREN LA NOSTRA Má, SI SABEM MIRAR ELS ULLS
D'AQUELLS QUE AVUI ENS MIREM AMB CORDIALITAT I AMB UNA
PUNTA D'ADMIRACIò, SI SABEM RESPONDRE POSITIVAMENT A LES
ESPERANCES QUE A TOT ESPANYA DEPOSITEN EN NOSALTRES,
ALESHORES POTSER PER PRIMERA VEGADA A LA H.ISTòRIA
MODERNA D'ESPANYA, REBEREM LA SOLIDARITAT DE TOTS ELS
POBLES D'ESPANYA.
NO ES POT CONFONDRE EL FRACS DE DETERMINADES
OPERACIONS POLíTIQUES AMB EL FRACS DE CATALUNYA. COM
TAMPOC SERIA JUST ATRIBUIR LA VICTòRIA DE BARCELONA A
UNA OPCIò O FINS I TOT A UNA INSTITUCIò POLíTICA
DETERMINADA. ÉS UNA VICTòRIA DE TOTS, DELS BARCELONINS,
DELS CATALANS. I ÉS TAMBÉ UN FET POSITIU PER ESPANYA I
QUE ENS PERMET AFERMAR ELS LLIGAMS ENTRE UNS POBLES QUE
EXP. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
—10—
Ref.:
�. Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
HAN VISCUT SEGLES DE RELACIONS DIFíCILS, I SOVINT
INJUSTES, PER A TOTS.
BARCELONA FA AVUI, AMB CONFIANÇA I AMB ESPERANÇA,
UNA OFERTA SOLIDàRIA A TOT ESPANYA, A TOT CATALUNYA. UNA
OFERTA BASADA EN LA CONFIANÇA DE QUE SERà BEN REBUDA I
EN L'ESPERANÇA DE QUE TENIM PROJECTES DE FUTUR COMUNS.
BARCELONA HA D'ESSER SOLIDàRIA TAMBÉ, I POTSER
ABANS QUE TOT, AMB ELS SEUS CIUTADANS, AMB ELS QUE HI
VIUEN, ELS QUE PATEIXEN LA CIUTAT I LA CONSTRUEIXEN CADA
DIA AMB EL SEU TREBALL I LES SEVES IL.LUSIONS. I NO
SEMPRE HO HA SABUT SER.
A VEGADES S'HA PARLAT DE LA IMMIGRACIó COM UN FET
PATóGEN, DOBLEMENT PATóGEN. PROBLEMA EN L'ORíGEN, ÉS A
DIR LA POBRESA, LA MARGINACIó, LA REPRESSIó SOCIAL I
POLíTICA, QUE OBLIGAVA LA GENT A MARXAR. I PROBLEMA EN
EL PAIS RECEPTOR QUE ES VEIA AFECTAT EN LA SEVA COHESIó
INTERNA, EN ELS SEUS EQUILIBRIS, EN LA SEVA CULTURA, PER
L'ALLAU DELS NOUS ARRIBATS.
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
—11—
Ref.:
�•
A
Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
AMB EL PRIMER ASPECTE ESTEM D'ACORD. L'EMIGRACIó
D'ANDALUSOS, EXTREMENYS I MURCIANS, D'ARAGONESOS I
CASTELLANS, DE GALLECS I D'ASTURIANS, I ALTRES, ÉS UN
INDICADOR DE GRAVíSSIMS PROBLEMES I DE GRANS INJUSTíCIES
EN ELS PAïSOS D'ORíGEN. L'EMIGRACIó OBLIGADA ÉS UN
FENòMEN MOLT GENERAL, QUE HAN CONEGUT DE TOTES LES
ÉPOQUES I PAïSOS. PER NO ES JUST. NO ÉS UNA EXPRESSIó
DE LLIBERTAT, DONCS LA LLIBERTAT SERIA TENIR LA
POSSIBILITAT DE QUEDAR—SE O DE MARXAR. QUAN L'EMIGRACIó
ES CONVERTEIX EN NECESSITAT NO HI HA LLIBERTAT NI
JUSTICIA.
NO VOLEM NEGAR TAMPOC ELS PROBLEMES GENERATS PER LA
IMMIGRACI6 A LES ZONES D'ARRIBADA. MAL PODEM FER—HO DES
DE L'AJUNTAMENT D'UNA CIUTAT QUE DEU EL 90% DEL SEU
CREIXEMENT A LA IMMIGRACIó. UNA CIUTAT QUE DURANT ELS
ANYS SEIXANTA REBIA 100.000 IMMIGRANTS PER ANY, SENSE
PLANIFICACIó URBANA NI RECURSOS ECONòMICS SUFICIENTS PER
CONSTRUIR LA CIUTAT QUE ELS NOUS VINGUTS NECESSITAVEN.
UNA CIUTAT QUE ESTà VOLTADA DE MUNICIPIS QUE HAN VIST
COM LA POBLACIó DOBLAVA O TRIPLICAVA EN POCS ANYS SENSE
QUE POGUESSIN FER FRONT A LES NECESSITATS D'HABITATGE,
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
—12—
Ref.:
�-13-
Ajuntament de Barcelona
•
Gabinet de Comunicació
Ref.:
D'EQUIPAMENTS I DE SERVEIS NECESSARIS.
MANCAVA
TAMBÉ
INSTITUCIONS
PROBLEMES.
LA
PúBLIQUES
LA
VOLUNTAT
VOLUNTAT
POLíTICA
PER
FRONT
FER
POLíTICA
QUE
DE
A
NEIX
LES
AQUESTS
DE
LA
LEGITIMITAT I DE LA REPRESENTATIVITAT, DE SENTIR-SE VEU
I INSTRUMENT D'UNS CIUTADANS LLIURES I RESPONSABLES. NO
ERA EL CAS FA UNS ANYS QUAN BARCELONA, EL SEU ENTORN I,
MENYS, PERò TAMBÉ VA SER IMPORTANT, TOT CATALUNYA,
REBIEN AQUESTA ALLAU IMPVIIGRATòRIA. ELS NOUS AJUNTAMENTS,
ELEGITS, DEMOCRáTICS, HAN HAGUT D'AFRONTAR UNA HERèNCIA
DIFíCIL.
ES CERT QUE LA POBLACI6 NOU VINGUDA NO PARLAVA EL
CATALà, NI CONEIXIA LA NOSTRA CULTURA. VENIA AMB LA SEVA
LLENGUA, QUE TAMBÉ ES NOSTRA, I AMB LA SEVA CULTURA. QUE
AVUI TAMBÉ ÉS NOSTRA. ES CLAR QUE HAURIA ESTAT MILLOR
QUE ALESHORES, COM HI HA ARA, HAGUESSIN TROBAT ESCOLES
EN CATALà, I TELEVISI6 I PREMSA. HAURIA ESTAT MILLOR
SOBRETOT PER ELLS, PER ALS NOUS ARRIBATS, QUE HAN HAGUT
DE PAGAR UN DOBLE COST: EL D'HAVER D'ABANDONAR LA SEVA
TERRA I MOLTS ELEMENTS DE LA SEVA CULTURA, ELS MÉS
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�-14—
Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
LLIGATS AL PAIS D'ORIGEN, I EL DE TROBAR— SE EN UN PAIS
QUE ELS ACOLLIA, PERS AMB FEINES MAL PAGADES, EN
PERIFERIES URBANES MARGINALS I QUE ELS PARLAVA EN UNA
ALTRA LLENGUA.
ELS QUE VAN ARRIBAR COM IMMIGRANTS, PER 6
-,
VAN
CONVERTIR — SE MOLT AVIAT EN CIUTADANS DE BARCELONA, EN
CIUTADANS DE CATALUNYA. TREBALLANT — HI I VIVINT—HI. FINS
I TOT APRENENT EL CATALà, O FENT QUE ELS SEUS FILLS
L'APRENGUESSIN.
AVUI,
A L'àREA METROPOLITANA DE
BARCELONA EL 50% DE LES FAMILIES ES DE PARLA
CASTELLANA, UN 25%, MIXTE I UN 25% DE PARLA CATALANA.
PER NOMÉS UN 7% DELS CIUTADANS DE BARCELONA I EL SEU
ENTORN, ÉS A DIR DE L'AMBIT DE LA CMB, DECLARA NO
ENTENDRE EL CATALà. ÉS RESULTAT D'UN ESFORÇ DE TOTS
PLEGATS, MOLT ESPECIALMENT EM SEMBLA, EN AQUESTS
DARRERS ANYS, DELS AJUNTAMENTS I DE LA GENERALITAT, DE
L'ESCOLA, DELS MITJANS DE COMUNICACIó. PER6 SOBRETOT ES
UN ESFORÇ DEL
CIUTADANS DE CATATALUNYA
NASCUTS A ALTRES TERRES.
AQUEST ESFORÇ S'HA FET VIVINT I TREBALLANT
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�—15—
Ajúntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
CATALUNYA, US DEIA FA UN MOMENT, I LLUITANT A CATALUNYA.
NO HA ESTAT FàCIL ADQUIRIR LA CIUTADANIA. VA CALDRE
LLUITAR PER FER — SE LA CASA,
PER TENIR ESCOLA I
TRANSPORTS, PER URBANITZAR EL BARRI, PER DISPOSAR
D'ESPAIS COL.LECTIUS. I VAN ADONAR — SE, ENS VAM ADONAR,
QUE TOT PLEGAT ERA DIFíCIL, MÉS DIFíCIL PERQUè ENS
FALTAVEN DRETS QUE ENS PROTEGISSIN I LLIBERTAT PER
I NO TROBAVEM AL DAVANT UNES AUTORITATS
ACTUAR.
POLíTIQUES QUE ENS REPRESENTIN. FINS I TOT L'AFANY,
PLENAMENT JUSTIFICAT, D'APLEGAR
SC!
PER FER REVIURE LA
CULTURA D'ORíGEN, COM ANDALUSOS, O GALLECS,
ASTURIANS, ETC., TOPAVA AMB PROHIBICIONS CONSTANTS.
„kv-1
I V
ENTENDRE QUE MOLTS DELS VQBTRES PROBLEMES
TENIEN CAUSES POLÍTIQUES, O MILLOR DIT, QUE SENSE U
POLíTIC DIFERENT,
DEMOCRàTIC,
NO
P(IEU
S17
INTEGRAR — \ S PLENAMENT A CATALUNYA, NI CONSERVAR ALL
QUE VOLIEy' CONSERVAR DE LA VORA IDENTITAT ORIGINAL. I
VAp, VAM, TROBAR — NOS, AMB ELS CATALANS NASCUTS AQUI, QUE
VOLIEM EL MATEIX.
TAMBÉ VAM ANAR A ANDALUSIA, I A CASTELLA, A
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�-16-
Ajúntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
CONEIXER DE PROP QUE PASSAVA A L'ESPANYA PROFUNDA
QUE
S'EMPOBRIA ENVIANT A CATALUNYA LA GENT MÉS JOVE I
DECIDIDA. PER SOBRETOT VAM APROXIMAR-NOS ALS QUE HAVIEN
VINGUT AQUI, PER AJUDAR-NOS MUTUAMENT A CONSTRUIR UN
PAIS MÉS SOLIDARI, TOLERANT I. LLIURE.
L'ONZE DE SETEMBRE O LA DIADA DE SANT JORDI HAN
ESTAT I S6N FESTES DE TOTS, DELS QUE HEM NASCUT A
CATALUNYA I DELS QUE VAN ARRIBAR-HI, JOVES I GRANS. PERE)
SI AVUI PODEM VIURE AQUESTES FESTES EN LLIBERTAT, AMB
AUTONOMIA I AMB UN GRAU DE CIVILITAT SUPERIOR AL PASSAT,
HO DEBEM TAMBÉ I MOLT ALS QUE HE*0 TREBALLAT I LLUITAT A
vkW
-
v')
CATALUNYA ENCARA QUE NO HI VZU NEIXER I V,U ARRIBAR-HI
SENSE CONEIXER LA SEVA LLENGUA.
CATALUNYA, BARCELONA, NO ESTAN, NI HAN ESTAT MAI,
AMENAÇADES PER L'ARRIBADA I INSTAL.LACI6 EN EL NOSTRE
PAIS D'AQUELLS QUE HAJVINGUT A VIURE-HI I A TREBALLARHI. NO HI HA UNA CULTURA CATALANA ETERNA A LA QUE S'HA
D'INTEGRAR, SI NO VOL QUEDAR EXCLóS EL NOU VINGUT. LA
CULTURA DEL NOSTRE PAIS, COM LA REALITAT DE LES NOSTRES
CIUTATS, ES OBERTA I ES DINàMICA. ES VA FENT AMB LES
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�—17—
•
Ajuntament
de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
APORTACIONS DE TOTS, EN DUES LLENGUES, ENCARA QUE
CONSIDEREM QUE LA LLENGUA
PRòPIA DE CATALUNYA ES EL
CATALà, I INCORPORANT TRETS CULTURALS QUE VENEN DE FORA
I ENS ENRIQUEIXEN A TOTS.
IGUALMENT, ELS QUE VOLGUIN VENIR DE FORA HAN DE
SABER QUE EL CATALà NO ÉS CAP AMENAÇA PER A ELLS. PENSO
QUE TOTA NORMALITZACIò LINGÜÍSTICA S'HAURIA DE REBLAR
AMB UNA CAMPANYA DECIDIDA DE DISMINUCIò DELS TEMORS QUE
LA NOSTRA PARTICULARITAT ENGENDRA MES ENLLà DEL NOSTRE
TERRITORI,
PER LA DIFICULTAT QUE POT
L'APRENENTATGE DE LA NOSTRA LLENGUA.
SIGNIFICAR
EL CATALà S'APREN
FACILMENT. PER6 NO HI HA PROU QUE HO SABEN NOSALTRES,
HO HEM D'EXPLICAR, HEM DE CONVèNCER A TOTHOM. HEM DE
COMBATRE DONCS LA FALàCIA QUE EL CATALà ES UNA BARRERA.
NO HO ES.
VOSALTRES, CIUTADANS DE BARCELONA QUE NO HI HEU
NASCUT, SOU DOBLEMENT BARCELONINS, DOBLEMENT CATALANS.
HO SOU PERQUè VIVIU AQUI I HO SOU PERQUè US HA COSTAT
MOLT ARRIBAR FINS ACI, FINS SER I SENTIR — VOS PLENAMENT
BARCELONINS,
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
AMB EL MATEIX DRET I LES MATEIXES
n-9
�Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
POSSIBILITATS QUE ELS CATALANS DE NEIXEMENT. PER SOU
BARCELONINS, SOU CATALANS, D'UNA MANERA ESPECIAL. SENSE
RENUNICAR DEL TOT A SER CASTELLANS, ANDALUSOS, GALLECS,
ARAGONESOS, O ASTURIANS, O BASCS, ETC. I EST BÉ QUE
SIGUI AIXí. US FA MÉS COMPLETS A VOSALTRES, I ENS
ENRIQUEIX A NOSALTRES. I ENS AJUDA A SER MÉS SOLIDARIS,
I A REBRE LA SOLIDARITAT DELS POBLES D'ESPANYA.
VOLDRIA FER UN RECORDATORI DEL QUE M'HA SEMBLAT QUE
HA ESTAT UNA RUPTURA DE TòPICS, COM UN RESULTAT, TAMBÉ
IMPORTANT, D'AQUEST CICLE DE CONFERèNCIES. M'HE REFERIT
ABANS AL QUE CONSIDERO UN ENFOCAMENT EQUIVOCAT PEL QUE
ES REFEREIX AL NACIONALISME QUE ES DEFINEIX EN BASE A UN
G- QQ'Ve,
EN AQUEST SENTIT, AQUEST CICLE DE
CONFERèNCIES HA SERVIT PER EXPLICITAR QUE LES DIFERENTS
COMUNITATS AUTòNOMES S'ENFRONTEN A UN PROBLEMA GREU PEL
QUE ES REFEREIX A LA FINANCIACIó QUE PROVÉ DEL GOVERN
CENTRAL.
COM VOSTÉS CONEIXEN, EL SISTEMA DE FINANCIACIó DE
LES COMUNITATS AUTÒNOMES ES VA REGULAR PER LA LOFCA O
LLEI
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
ORGàNICA DE FINANCIACIó DE LES COMUNITATS
�•
de Barcelona
Gabinet de Comunicació
1
^A
Ow
AUTòNOMES, QUE VA ESTABLIR, F ARA CINC ANYS, UN SISTEMA
TRANSITORI. LA DIFERèNCIA FONAMENTAL ENTRE L'ESMENTAT
SISTEMA TRANSITORI I EL. PRO ECTE DE SISTEMA DEFINITIU,
CONSISTEIX EN QUE ELS RE URSOS ABANS ES CALCULAVEN
MITJANÇANT EL COST EFECTIU . . EN CANVI ARA ES CALCULARAN
APLICANT CRITERIS COM LA POBLACI6, EL COEFICIENT
D'ESFORÇ FISCAL EN EL IMPOST SOBRE LA RENDA, AIXí COM LA
RELACI6 INVERSA DE LA RENDA RESTL PER HABITANT DE LA
COMUNITAT AUTòNOMA EN RELACI6 A LA RESTA D'ESPANYA, ES A
DIR, EL QUE ES CONEIX COM A POBRESA RELATIVA.
EN EL FONS DE LES DIVERSES PROPOSTES, NO SOLAMENT
ES DEBAT FINS QUIN PUNT ES DESCENTRALITZEN ELS RECURSOS
DEL GOVERN CENTRAL, SINO TAMBÉ
Or QU I
W
CAPACITAT DE GESTI6
SOBRE TALS RECURSOS GAUDIRAN ELS GOVERNS AUTONòMICS.
EL FINANÇAMENT AUTONòMIC PRESENTA, ACTUALMENT, DOS
PROBLEMES BàSICS LLIGATS A LA DESIGUALTAT DE RECURSOS
ENTRE COMUNITATS AUT6NOMES QUE TENEN LES MATEIXES
COMPETèNCIES I A LA DEPENDèNCIA FINANCERA RESPECTE AL
GOVERN CENTRAL.
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
Ref.:
�.
1
—20
Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:.
LA SOLUCI6 A LA DESIGUALTAT DELS RECUROS HAURà DE
PASSAR PER UN INCREMENT DEL FINANÇAMENT I PEL
REPARTIMENT DISCRIMINAT A FAVOR D ELES REGIONS I
NACIONALITATS AIVIB EL NIVELL MÉS BAIX.
PER ELIMINAR L'EXCESSIVA DEPENDèNCIA FINANCERA DEL
GOVERN CENTRAL CALDRà TENIR EN COMPTE LES APORTACIONS
DELS CIUTADANS DELS TERRITORIS RESPECTIUS, ESPECIALMENT
A TRAVÉS DELS IMPOSTOS DE MÉS GRAN RENDIMENT: IRPF I
IVA. D'ALTRA BANDA ÉS INEVITABLE L'ARTICULACIó DE
SUBVENCIONS GENERALS A TRAVÉS D'UN FONS DE SUBVENCIONS.
D'ALTRA BANDA, ÉS INELUDIBLE CONSIDERAR LA REVISIO
DEL SISTEMA DE FINANÇAMENT AUTONòMIC AMB EL FINANÇAMNT
DELS AJUNTAMENTS.
EN DEFINITIVA, LA QUESTI6 DEL FINANÇAMENT
AUTONòMIC VA MES ENLLà DELS PROBLEMES ESTRICTAMENT
TèCNICS, I ENS SITUA DAVANT DELS GRANS PROBLEMES
POLíTICS QUE TENIM PLANTEJATS. ENS SITUA DAVANT D'UN
REPTE D'ESTAT QUE POSAR 1-
DE MANIFEST LA NOSTRA
CAPACITAT PER A TRANSFORMAR UN ESTAT TRADICIONALMENT
Exp. 82 - 86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�–21–
Ajuntament de Barcelona
Ref.:
Gabinet de Comunicació
CENTRALISTA EN UN ESTAT AUTONòMIC.
BARCELONA HA D'ESSER SOLIDARIA, DEIA ABANS, AMB ELS
CIUTADANS QUE LA FAN CADA DIA, QUE HI VIUEN, HI
TREBALLEN, HI VENEN CADA DIA, O MOLT SOVINT, PERQUÉ ÉS
LA CIUTAT–CAPITAL, DE L'AREA METROPOLITANA I DE
CATALUNYA.
AVUI, A MIG CAMí ENTRE UN PASSAT RECENT I ENCARA UN
PRESENT DIFICIL, AMB UNA DEMOCRàCIA JOVE I UNA CRISI
ECONòMICA LLARGA, I UN FUTUR ESPERANÇADOR, DEFINIT JA
PER PROJECTES I IL.LUSIONS QUE MOBILITZEN RECURSOS I
ESFORÇOS, ESTEM OBLIGATS, PERO TAMBÉ PREPARATS, PER
A-t9S
ESTABLIR UNS 1/A€ S- DE SOLIDARITAT AMB EL CONJUNT DE
CATALUNYA, AMB L'ENTORN METROPOLITà I AMB ELS BARRIS DE
BARCELONA.
C6M6lOAM
5
UN PCE DE SOLIDARITAT AMB CATALUNYA:
INSTITUCIONAL I POLíTIC, PERO TAMBÉ CULTURAL, MORAL.
BARCELONA ASSUMEIX LA SEVA CAPITALITAT I ÉS PLENAMENT
CONSCIENT QUE SI BÉ ÉS UNA FORÇA DECISIVA PER CATALUNYA,
NO TINDRIA TAMPOC SENTIT NI VIABILITAT, SI NO ES MANTÉ
Exp. 82 - 86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�—22—
•
Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
FERMAMENT INTEGRADA A CATALUNYA.
EN AQUESTA OCASI6, I UNA VEGADA MES, VULL AFIRMAR
LA NOSTRA VOLUNTAT SINCERA DE COOPERAR AMB TOTES LES
INSTITUCIONS CATALANES, AMB LA GENERALITAT, AMB ELS
AJUNTAMENTS I LES DIPUTACIONS. I HO FAIG AMB LA
CONVICCI6 QUE HEM DE CONSTRUIR EL PAIS ENTRE TOTS I QUE
PODEM DEFINIR I REALITZAR CONJUNTAMENT ELS GRANS
PROJECTES COMUNS. I AIX6 VAL PER ALS JOCS OLIMPíCS I
PER LA LLENGUA, PER LA CONVIVèNCIA LLIURE I SEGURA I PER
LA RECONSTRUCCI6 I MODERNITZACI6 DE L'ECONOMíA I LA
TECNOLOGIA. ELS VALORS DE PROGR'S, DE LLIBERTAT I
TOLERANCIA, D'INTEGRACI6, DE SOLIDARITAT, UN COP MÉS,
HAN DE SER COMUNS.
UN PACTE DE SOLIDARITAT AMB LA CIUTAT
METROPOLITANA, EXTRA-MUR/S MUNICIPALS, AMB ELS MUNICIPIS
VEINS, AHIR UNA MICA ViCTIMiES DE BARCELONA, AVUI GERMANS
QUE CONVIEUEN LLIURAMENT A LA MATEIXA CASA. NO CAL
DONAR GARANTíES, LA PRàCTICA D'AQUESTS ANYS ES PROU
CLARA.
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
Ref.:
�—23—
Ajúntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
BARCELONA, A LA CMB, HA DEFENSAT L'EXISTèNCIA I LA
PRESèNCIA DE TOTS ELS MUNICIPIS, DE TOTS ELS ALCALDES.
I L'APLICACIÓ D'UNA POLíTICA DE REEQUILIBRI TERRITORIAL
I DE REDISTRIBUCI6 SOCIAL.
ENS SENTIM SOLIDARIS DEL
DÉFICIT DE BADALONA, STA. COLOMA, ST. ADRI O
L'HOSPITALET, I DE MONTCADA, RIPOLLET O CERDANYOLA. I
SABEM QUE ELS PROBLEMES DEL BAIX LLOBREGAT SON TAMBÉ ELS
NOSTRES PROBLEMES.
Eiv-t7u.'11:1
I E7JS Sci
iT An ¡oLi `9074 5
r Qu r
C1) v
cyYvt
¡v^
HEM CRESCUT JUNTS, ENCARA QUE ELS COSTOS I ELS
BENEFICIS NO S'HAN REPARTIT IGUALMENT, NI ENTRE ELS
GRUPS SOCIALS NI EN EL TERRITORI. AVUI SOM UNA UNITAT
DE TREBALL, DE CONSUM, DE VIDA SOCIAL FINS, A CERT PUNT.
SOM UNA CIUTAT DE
TUL9lrS Numti',s
S, UNA REALITAT PLURIMUNICIPAL I
PER TANT DESCENTRALITZADA. HEM DE MANTENIR AQUESTA
DIVERSITAT MUNICIPAL I FINS I TOT DESCENTRALITZAR MÉS EL
MUNICIPI CENTRAL, BARCELONA, COM JA HO ESTEM FENT.
PER NO PODEN RENUNCIAR, NI RENUNCIAREM, A LA
POSSIBILITAT DE PLANIFICAR CONJUNTAMENT, DE REDISTRIBUIR
MILLOR LES ACTIVITATS I ELS RECURSOS, D'AJUDAR LES
ZONES MÉS PROBLEMàTIQUES. I AQUESTA POSSIBILITAT, EN UN
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�—24—
Ajúntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
MARC DEMOCRàTIC, REQUEREIX UNA INSTITUCIó POLíTICA
REPRESENTATIVA, UNA ENTITAT LOCAL QUE REPRESENTI ALS
MUNICIPIS I ALS CIUTADANS QUE SON EL SUSTRAT COMUNITARI
I LA RA6 D'ESSER DE LA INSTITUCIó
Cel
I UN PAC É DE SOLIDARITAT, UNA VEGADA MES, AMB
BARCELONA, AMB TOTS ELS SEUS BARRIS. EL PROJECTE DE LA
BARCELONA DE 1992 NOMÉS ES FAR AMB LA IL.LUSI6, AMB LA
PARTICIPACI6 ACTIVA, CONSCIENT DE TOTS ELS CIUTADANS. I
PERQUè AIXò SIGUI POSSIBLE CAL ADREÇAR—SE A TOTS I A
CADASCúN DELS CIUTADANS, CAL RELACIONAR—SE, COM
AJUNTAMENT, AMB TOTES LES ENTITATS I GRUPS, I PROMOURE
QUE SE'N FACIN DE NOUS
O
I AIXò NO ES POT FER GNICAMENT DES DE L'AJUNTAMENT,
DES D'UN ORGANISME CENTRAL. LA BARCELONA SOLIDáRIA HA
D'ESSER NECESSARIAMENT UNA BARCELONA DESCENTRALITZADA,
PROPERA A TOTS ELS CIUTADANS. ES UNA TASCA INICIADA, I
MÉS ENCARA, JA MOLT CONSOLIDADA, ENCARA QUE NO ESTIGUI
ACABADA. LA BARCELONA DE 1992 ES FARà AMB DEU
DISTRICTES, REPRESENTATIUS, EFICIENTS I OBERTS A LA
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
�«
¡
t
Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
PARTICIPACI6 DE TOTS.
AQUESTA BARCELONA, EN LA MESURA QUE ES SOLDàRIA CAP
A CATALUNYA, CAP AL SEU ENTORN METROPOLITà, CAP ALS
SEUS BARRIS I TOTS ELS SEUS CIUTADANS, POT I HA DE SER —
HO CAP AL CONJUNT DELS POBLES D'ESPANYA. LA SOLIDARITAT,
COM LA LLIBERTAT, I COM LA TOLERàNCIA, ES IL.LIMITADA,
NO ES POT TENIR PER A UNS I NO PER ALTRES. I QUANT ES
NEGA A ALGú S'ACABA NEGANT A TOTHOM.
SI S6M I SABEM SER SOLIDARIS ENTRE NOSALTRES,
OBERTS I TOLERANTS, HO SEREM ENVERS ELS ALTRES. HO SOM I
HO SEREM. CREC QUE AL LLARG DE LA HISTERIA HEM APRÉS A
SER — HO I ARA ESTEM DEMOSTRANT QUE S6M UNA CIUTAT I UN
PAIS OBERTS I SOLIDARIS, CAP AL MóN, CAP EUROPA, EL
MEDITERRANI I AMÉRICA, I MOLT ESPECIALMENT CAP A
ESPANYA. I HEM APRÉS TAMBÉ QUE QUAN HI HA CIRCUMSTàNCIES
POLíTIQUES QUE HO FAN POSSIBLE, COM ARA, ES A DIR QUAN
HI HA LLIBERTAT, DEMOCRàCIA, AUTONOMIA, DES D'ESPANYA
TAMBÉ SE SAP SER SOLIDARI AMB NOSALTRES.
Exp. 82 - 86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
—25—
Ref.:
�4
Ajuntament de Barcelona
•
Gabinet de Comunicació
JO ESPERO, VULL ESPERAR, QUE HEM ACABAT AMB LES
TEMPTACIONS FRATICIDES, AMB ELS FANTASMES DELS ENEMICS
EXTERIORS, AMB ELS FALSOS ENFRONTAMENTS ENTRE POBLES,
ENTRE CIUTATS. NO HI HA, NO HI HA D'HAVER NI CONFLICTES
ENTRE ESPANYA, O CASTELLA, O ANDALUSIA, I CATALUNYA. I
TAMPOC, QUE NINGú S'HO PENSI ENTRE CATALUNYA I
BARCELONA, O ENTRE LA BARCELONA DEL CENTRE I LA DE LA
PERIFèRIA. LA POLíTICA, LA CULTURA DE LA SOLIDARITAT, ES
O^C
PEP. AJUNTAR — NOS. A ÉS EL QUE HEM FET.
2 ajy-a4„,,
dAA-014--Aj) ,(25
GRàCIES A TOTS.
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
—26—
Ref.:
�-6-
'Ajuntament de Barcelona
Gabinet de Comunicació
Ref.:
INCOMPRENSI6 I UNA CONFRONTACIò FICTíCIES ENTRE ELS
POBLES. PERQUè EL CONFLICTE NO ES, NI HA ESTAT, ENTRE
ESPANYA I CATALUNYA, SINO ENTRE EL PODER POLíTIC CENTRAL
I LES ASPIRACIONS DEMOCRàTIQUES, PROGRESSISTES I
AUTONEMIQUES QUE AL LLARG DE LA HISTòRIA S'HAN
MANIFESTAT EN ELS POBLES D'ESPANYA, I MOLT ESPECIALMENT
A CATALUNYA.
CAL RECONEIXER QUE L'UNITAT ESPANYOLA INICIADA FA
GAIREBÉ 500 ANYS, POTSER PER L'ÉPOCA QUE VA FER -SE I PER
LES FORCES I LES IDEOLOGIES QUE FINS A UNA ÉPOCA RECENT
L'HAN HEGEMONITZADA, NO HA ESTAT UN FACTOR DE PROGRÉS I
D'INTEGRACIò COM VAN SIGNIFICAR LA MONARQUIA I LA
V ^^ REVOLUCIò A FRANCA, O, POSTERIORMENT, EL "RISORGIMENTO"
o
ITALIà. I MENYS ENCARA( A DIFERèNCIA D'ALTRES PASOS
D'EUROPA I AMèRICAAL,'UNITAT VA REPRESENTAR ASSOLIR UN
NIVELL SUPERIOR DE LLIBERTAT.
AVUI, A ESPANYA, VIVIM UNA OPORTUNITAT HISTERICA
SINGULAR: LA CONSTRUCCIó DE'UN ESTAT PLURINACIONAL I
DEMOCRaTIC, QUE RECONEIX COM ENTITATS POL1TIQUES LES
IP(L1.c.
c --^n
^
COL.LECTIVITATS
i41,uN`/.4
')/oh
y:5
^^
unfk
.
Exp. 82-86 -
IMPREMTA MUNICIPAL
QUE EL CONSTITUEIXEN.
EN
AQUESTA
�w^
,
e
-e
--Z
^
. 1U
7,
,
^ •
^
L.
^
`I.
•
1
.1-
,J
--1
^
^—
2-
_
^ 1^ v
Z
^ ^
^.
E
I
^
^
^
2
ji
^
_
o ^
T
_____
^ '-- ¿
,.
^
1 ^ el'-^
^
M, ^
s
z
0-^^ ^ ^
^
^ ,
— ^
n(-Q ^
_^ ^
—
,_
^►
V
c).
r...;
^ ^y '^
^
4.1.
19
Z ,_ , ^ ^^
---
^ ^
^
1.2
^
^
�e40
e
le
M
»
•
,
V
^
l
e
^
^
lu
.^
,,
^
^
►,^
'
^
^
^
^
^
^
ç
ç^
_^
^
C^
Sj
`
11,
^^
^
^
^
,
\
c.
(—I
^
^
•
ira
^
^
ç--
e
•
•
»
•
j
^—
iN
1
-
d 1
.^
--,..1
^
¡,^
^ 3
^1
^
^
r^
\
�^
..14
,
/^
^
^^
^
a
1
j
^
J
•
9,,,
'
J
^ ^
•
1
1
1
^^
.z.,„ 1.
31 -
^
`
^
^
4:. ^
,
►
_
'
/'^^
r
-
.
/
�A
^
^J
■
^
'C:
,3'
-.
.
^®
..^
1.z_
.
%
))
''
7
"k
��•
^
3
^^ ^
_,
\b ^
,
^
M •
^
^
^^
--^
^
-^
•
,
S ',
^
1.
4
.
^
^Z ^
O
ri
^
^^
S
^^^.h
I
8
^
'
^,
^
__
'
\^ ^►
^ ^ ;, ,
^f^^
,
�h '
>ç'
J
`
^
^
P ^
^
.
I.)
^ .
^
.
IJ
=J
^
^
).)J
,^ ^
M
t
^
^ ^
^ ^
v ^
_
Q
7
^
•
/
^^ ^
,
- ^
r---
/r
,Z
^
^
2
^^
,0
v
Z
A
^
S
^
^
^ ^
^
i^
^ c:..
°^
r)
7
'Z
^
•
^
�r`'
.
i'+
.e
^
_ ,
.
_,
C^
^
\. ..
f
^
.
,
^
^
_
v
^„^
A
^7
^
.
,<
•
i
^ 'c
`I
.
^
.i
1
Iq^
JY
.\.
-1
"
O C^
_
_ '
•
e
^
l
\+ ^
,
'
•-_.^
^
^
^^}SI -^.
^ k, .át
^
^
^
»
^
^
1
.
*
N
r
.,.
ó^
^
<,,
^ _,
®
�t
^
c3
..Q,
.`
Ç:.
0
_)
C^
ç::,
–D
^
l
\-i
'Q
.;:e
^
4.
,
I„
-.-
^
^ `
t
r
_
^
IJ
›.5.,
^
2
^
,
^
^
''
^
^
^
^
^
J
/^
.^
^–
1
iy
^ ^x
..._,
G-
^
_
�e
c
^
'S
/^
^
1^
iy
I1
C
^
^
,
^
^ ^J
^
_^ ^ ^
^ ^
\
'!. ^
^ -
^
^
,
á
szt-
Q
, )--
ì
^
t--- L
t l^
^
^
^J
••
^ ^
^ ^
^ ^
k ^°
Ct
J^ ^
^
,---(
(-----)
�^
\_)
^
u
^ _
^
^
-,
^
4
-^^
_
.
L
1
)
^
s
1
k
_
1
^
^
-Q-
^
^J ^
^ ^
^
--
^
z)
"
--
_
3
^
^
^
11
^
^
^^
j
-,z9
-
^.
ti
^
1.,.
c..
p
^
^--,
U
^
--
^
^
--^
.
^ ^
1
(^
^
'
S
^
(J
^
S
L`
^Y
z
j
>
1^
^
&'
‘7
1
^ ^
0^
^U
^
-1
•--
7
17^
)
I
�^
rz
_,
^
1-5
a
^
^
w
D
.
s
a
.
^
^
^
Y-_,'
';
(5.
/1
Z
P
CU
^
TU
^^
Z- ^ ^
^
^
^ ,^
^
v
Z
^
^ .
á^
j,
-
,
^
~
^
(T
--^
({
'
.z)
O
A
^ .
-
^
,
^
^
^^
^¡
'
^
^
r^.
5 i -1
k
^ 1
/
;
<'
a
^
C?J
Ç
>
^ 'z
^
^ Z
^
....J
�■
^
^
r
s,
1
,^
^
^
-
^
1-
t
^
c.7
^
,
`
1
;1
^ ^^ ^
®
=`
^
~
-,'
^..1
î
Ò
^'
.r
`w
:75
R-"
M
,
^
te
4
Te
1
5
��t
.^J ^
Í^ >
•..
9
^.
:
a
^
r
^
^ ^
•
^
J
^^
,
^
J
^
V
JJ±
^
S
^
1
^
P
-S
'\,_.--
J
^
:
r---
^
2
1
\
1—
l'.‘)
5)_
Q
N
ll
I
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
4443
Title
A name given to the resource
Conferència de Cloenda del Cicle de Conferències Barcelona Solidària
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Abstract
A summary of the resource.
Sumari de la conferència: - Espanya i Catalunya. - 1992. - La immigració a Barcelona. - Problemes de finançament. - Solidaritat metropolitna. - Una reflexió personal.
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Saló de Cent
Language
A language of the resource
Català
Subject
The topic of the resource
Federalisme
Espanya plural
Autonomia
Catalanisme
Acció política
Territoris
Espanya
Congressos i conferències
Type
The nature or genre of the resource
Conferència
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1986-11-04
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1057/19861113d_00169.pdf
bb07ad2e9b4902254590844be7e62863
PDF Text
Text
Intervenció de l'Excm. Sr. Alcalde, Pasqual Maraqall, a la
presentació econòmica de Barcelona
Chicago, 13 de novembre 1986
�THANK YOU MR. MOELLER,
LADIES AND GENTLEMEN,
IT IS A PLEASURE TO BE HERE IN CHICAGO TODAY. BOTH
CHICAGO AND BARCELONA SHARE THE MEMORY OF THE GREAT
ARCHITECT MIES VAN DER ROHE WHOSE CENTENNIAL YEAR IS
ENDING NOW. THE BARCELONA PAVILION AND THE BARCELONA
CHAIR WERE HIS FIRST WORLD WIDE KNOWN WORKS, AND IT WAS
IN CHICAGO WHEN HE GAVE THE BEST OF HIS CREATIVE
MATURITY. I WOULD NOT BE FAIR HAD I NOT RECALLED HIM IN
MY FIRST VISIT TO CHICAGO.
NOW I WOULD LIKE TO TELL SOME WORDS ABOUT
BARCELONA'S PRESENT SITUATION AND FUTURE GOALS. I HOPE
THAT WHAT YOU WILL BE HEARING HERE TODAY WILL BE OF
RELEVANCE TO YOUR INVESTMENT LOCATION DECISION -MAKING
PROCESS.
TO BEGIN WITH, I THINK IT IS WORTH BRIEFLY
MENTIONING SOMETHING ABOUT THE PRESENT ECONOMIC AND
POLITICAL SITUATION OF SPAIN, AS A WHOLE, TO SET THE
CONTEXT OF THE DOMESTIC ENVIRONMENT FACING BARCELONA.
SPAIN HAS EUROPE'S FIFTH LARGEST ECONOMY, WITH A
DOMESTIC MARKET OF ALMOST 39 MILION NATIVE CONSUMERS
�-3TOGETHER WITH 43 MILLION VISITORS A YEAR WHO SPEND IN
EXCESS OF 7 BILLION U.S. DOLLARS. THE COUNTRY'S GDP IN
1985 WAS APPROXIMATELY 190 BILLON U.S. DOLLARS.
ECONOMIC GROWTH OVER THE LAST 3 YEARS HAS BEEN IN
EXCESS OF 2% PER ANNUM, AND INFLATION IS RUNNING AT 8%.
BOTH OF THESE MEASURES BEING EXPECTED TO SHOW FURTHER
IMPROVEMENT IN THE NEAR FUTURE.
WITHIN THE CONTEXT OF SPAIN'S ECONOMY, THAT OF
CATALONIA HAS CONSISTENTLY BEEN SUPERIOR TO HER 16%
SHARE OF THE COUNTRY'S ACTIVE POPULATION AND 6% SHARE OF
TERRITORIAL AREA. CATALONIA ACTUALLY REPRESENTS 20% OF
THE TOTAL SPANISH GDP, AND ITS ECONOMIC SECTOR
DISTRIBUTION IS SIMILAR TO THAT OF A MAJOR INDUSTRIAL
POWER SUCH AS GERMANY.
IN TURN, BARCELONA'S SHARE OF CATALONIA'S INDUSTRY
IS VERY SIGNIFICANT WITH SOME 80% OF INDUSTRIAL GROSS
VALUE ADDED AND INDUSTRIAL JOBS IN CATALONIA
CONCENTRATED IN THE AREA OF BARCELONA. IN OTHER WORDS,
BARCELONA IS SPAIN'S ECONOMIC CENTRE.
THIS SITUATION IS MOST LIKELY TO BE ENHANCED BY
SPAIN'S MEMBERSHIP OF THE EEC, AS THE COUNTRY FURTHER
�-4°
STRENGTHENS ITS ECONOMIC TIES WITH ITS NORTHERN
PARTNERS, GIVEN BARCELONA'S LOCATION IN THE NORTH
EASTERN CORNER OF SPAIN ON THE BORDER WITH FRANCE.
CATALONIA'S EXPORTS BEFORE JOINING THE EEC WERE
ALREADY ORIENTED TOWARDS THE REST OF EUROPE. 55% OF
ITS EXPORTS WENT TO EUROPEAN COUNTRIES, THE REMAINDER
BEING EVENLY SPLIT BETWEEN AFRICA, ASIA AND THE
AMERICAS.
FROM A POLITICAL VIEWPOINT, SPAIN HAS NOW
EXPERIENCED ALMOST TEN YEARS OF DEMOCRACY. SINCE THE
DEATH OF GENERAL FRANCO IN 1975, THE COUNTRY HAS HAD
FOUR GENERAL ELECTIONS, THE LAST HELD ON JUNE 22ND OF
THIS YEAR. DURING THESE TEN YEARS, SPAIN'S
CONSTITUTIONAL MONARCHY HAS BEEN FIRMLY ESTABLISHED, AS
HAS ITS COMMITMENT TO WESTERN EUROPEAN UNION AND NORTH
ATALANTIC DEFENCE.
CATALONIA, LIKE 16 OTHER REGIONS IN SPAIN, HAS
WITH THE ADVENT OF DEMOCRACY ACHIEVED AN IMPORTANT
DEGREE OF AUTONOMY, WITH SPECIFIC JURISDICTIONS IN
INDUSTRY, COMMERCE, SOCIAL SERVICES AND CIVIL LAW BEING
DEVOLVED TO THE CATALAN GOVERNMENT OR GENERALITAT.
�-5THE CITY OF BARCELONA IS THE CENTRE OF AN URBAN
METROPOLITAN AREA MADE UP OF 27 MUNICIPAL COUNCILS WITH
A COMMON URBAN AUTHORITY: THE METROPOLITAN CORPORATION
OF BARCELONA. THE CITY CENTRE HAS A POPULATION OF ABOUT
1,7 MILION INHABITANTS, WHICH HAS BEEN STABLE FOR THE
LAST 15 YEARS. THE METROPOLITAN AREA, AS A WHOLE, HAS A
TOTAL POPULATION OF 3,1 MILION, WHICH REPRESENTS 52 PER
CENT OF THE TOTAL CATALAN POPULATION.
THE INFLUENCE OF BARCELONA AS A LABOUR MARKET,
HOWEVER, EXCEEDS THE STRICT METROPOLITAN AREA TERRITORY
AND COVERS UP TO 50 MUNICIPALITIES WITH A POPULATION OF
4,2 MILION PEOPLE.
I WOULD NOW LIKE TO SAY SOMETHING ABOUT THE ROLE
PLAYED BY BARCELONA'S MUNICIPAL GOVERNMENT IN PROMOTING
INVESTMENT.
THE ECONOMIC CRISIS OF THE LAST DECADE HAS BADLY
AFFECTED BARCELONA'S METROPOLITAN AREA. THE UNEMPLOYMENT
RATE TODAY IS AROUND 20% IN THE CITY CENTRE AND 28% IN
THE REST OF THE METROPOLITAN AREA. INDUSTRIAL ADJUSTMENT
HAS BEEN CARRIED OUT ON A MASSIVE SCALE AS PART OF THE
ACCELERATED DOWN-SIDE OF AN "ECONOMIC LIFE-CYCLE
PROCESS ".
�-6-
HOWEVER, LOCAL GOVERNMENTS, EVEN IN LARGE CITIES,
SUCH AS BARCELONA, DO NOT HAVE THE MEANS CENTRAL
GOVERNMENTS DO TO ATTEMPT TO OFF-SET EXTREME ECONOMIC
CONDITIONS. NEVERTHELESS, IN MY OPINION, THE UNITED
ACTION OF SPANISH LOCAL GOVERNMENTS IS CAPABLE OF
GENERATING, THROUGH SAVING AND INVESTMENT POLICIES, A
SIGNIFICANT POSITIVE SHIFT IN THE COUNTRY'S ECONOMIC
EXPECTATIONS.
LOCAL GOVERNMENTS CAN PROMOTE INVESTMENT AND
INNOVATION, BESIDES ACCOMPLISHING THEIR TRADITIONAL
FUNCTIONS. THEY CAN ACT AS UNIFORMITY BREAKERS, THAT IS
TO SAY, THEY CAN CHANGE THE UNIFORM POLARIZATION OF
PESSIMISTIC EXPECTATIONS THAT ARE BEHIND THE ECONOMIC
CRISIS.
THE CITY OF BARCELONA AND THE METROPOLITAN AREA, AS
WELL AS THE REST OF THE MUNICIPAL COUNCILS OF THE AREA,
ARE USING ALL THE AVAILABLE MEANS TO DEVELOP A CLIMATE
THAT IS APPROPIATE TO THE ESTABLISHMENT OF NEW
ENTERPRISES. IN FACT, BARCELONA'S LOCAL GOVERNMENT IS
ACTING AS AN INNOVATIVE PUBLIC ENTREPRENEUR -A SPECIMEN
SCHUMPETER DID NOT FORESEE.
�-7BARELY FOUR WEEKS AGO BARCELONA WON THE RACE FOR
THE 1992 OLYMPIC GAMES. APPART FROM MY IMMENSE PERSONAL
SATISFACTION AND THE FORMIDABLE EXPLOTION OF JOY THAT
BARCELONA SAW, THAT DAY MARKED THE END OF A STAGE WHERE
THE ROLE OF BARCELONA LOCAL GOVERNMENT AS UNIFORMITY
BREAKER HAS BEEN SHOWN CLEARLY.
I WOULD LIKE TO QUOTE SOME LINES FROM A REPORT BY
THE CATALAN CHAMBER OF PUBLIC WORKS BUILDERS TO
ILLUSTRATE MY WORDS. THIS REPORT POINTED A DECREASE IN
PUBLIC INVESTMENT IN SPAIN EXCEPT FOR LOCAL GOVERNMENTS.
AND CONCLUDED:
"DISREGARDING WHATEVER MAY HAPPEN NEXT 17 IN
LAUSANNE (THAT WAS THE DAY AND CITY WHERE THE
OLYMPIC DECISION HAD TO BE TAKEN), THE MERE FACT
OF THE CANDIDATURE HAS GIVEN THREE POSITIVE
EFFECTS:
1.
IT HAS MEANT A THRUST TO CATALAN
ETREPENEURSHIP
2.
IT HAS STARTED A SET OF PUBLIC WORKS AND
EQUIPEMENT PROJECTS THAT CANNOT BE STOPPED
3.
IT HAS MADE PUBLIC OPINION SENSITIVE TO
EXISTING LACK OF PUBLIC WORKS AND EQUIPMENT.
�-8-
IT IS HARDLY POSSIBLE THAT THIS THRUST IS
LOST. THE CLIMATE FOR THE RECOVERY OF BUILDING
SECTOR IS ALREADY ESTABLISHED ".
I THINK THESE LINES ARE EXPRESSIVE ENOUGH. I CAN
ONLY UNDERLINE THAT THEY WERE WRITTEN BEFORE BARCELONA
GOT THE OLYMPIC GAMES ORGANIZATION.
AFTER BARCELONA'S NOMINATION, AS YOU CAN EXPECT,
THE CLIMATE IS STILL BETTER. FROM STOCK EXCHANGE TO
BUILDING ACTIVITY INDEXES ALL THE ECONOMIC INDICATORS
CONFIRM OUR BEST HOPES.
THE OLYMPIC BIDDING HAS BEEN OUR BIGGEST CONCERN
FOR THE LAST COUPLE OF YEARS.
BUT THE BARCELONA MUNICIPALITY HAS NOT PUT ALL ITS
ECONOMIC RECOVERY BET ON IT.
IT HAS ALSO ACTED AS AN AGENT CREATING INNOVATIVE
INSTITUTIONS.
THE CITY FOUNDED LAST YEAR INICIATIVES S.A.,
A
MUNICIPALLY OWNED CORPORATION. AS MR FRANCESC RAVENTOS,
�-9MANAGING DIRECTOR, CAN EXPLAIN, ITS OBJECTIVE IS TO
PROMOTE INNOVATIVE ACTIVITIES OF PUBLIC INTEREST,
IN COOPERATION WITH PRIVATE CAPITAL AND FOLLOWING
THE PATTERN OF A VENTURE CAPITAL COMPANY.
FOR EACH PROJECT A SPECIFIC COMPANY WILL BE
CREATED, WHERE THE MUNICIPAL COMPANY IS TO BE A MINORITY
PARTNER. THE FIRST PROJECTS EVALUED INCLUDED A
TELECOMUNICATIONS TOWER AND A CABLE TV NETWORK FOR THE
WHOLE CITY.
WE ARE SPECIALLY CONCERNED WITH ATTRACTING FOREIGN
INVESTMENT, AND OUR JOB IS MADE EASIER BY THE FACT THAT
WE ARE SURE THAT OUR LOCATION OFFERS A SERIES OF
SUBSTANTIAL ADVANTATGES.
THIS L,AST POINT IS AMPLY PROVEN BY THE INCREASING
VOLUME OF FOREIGN INVESTMENT ATTRACTED TO SPAIN, AND BY
THE QUALITY NAMES THAT HAVE SET UP FACILITIES IN
BARCELONA.
AMERICAN INVESTORS HAVE CONSISTENTLY BEEN AMONG
CATALONIA'S TOP FIVE FOREIGN INVESTMENT SOURCES AND
THEIR PRESENCE HAS BEEN VERY POSITIVE.
�-10-
NOW, MORE THAN EVER, INVESTING IN BARCELONA MAKES
SENSE. LOCATING IN BARCELONA DOES NOT ONLY PROVIDE
ACCESS TO A LARGE AND RELATIVELY UNTAPPED DOMESTIC
ECONOMY, BUT ALSO BENEFITS FROM A LOW -COST PRODUCTION
LOCATION FROM WICH TO SUPPLY THE REST OF EUROPE.
THE METROPOLITAN AREA IS DEVELOPING A VERY ACTIVE
INDUSTRIAL POLICY PROVIDING SUITABLE LAND WITH THE
NECESSARY URBAN FACILITIES AND SERVICES. THREE
INDUSTRIAL LAND MANAGING BODIES HAVE ALREADY BEEN PUT IN
PLACE AROUND BARCELONA AND TWO MORE WILL BE OPERATIVE
VERY SOON, INCLUDING A TECHNOLOGICAL PARK.
THE PARK IS DESIGNED FOR HIGH-TECH ENTERPRISES,
ESPECIALLY THOSE THAT MAY CONSTITUTE COMPLEMENTARY
GROUPS AND ENTERPRISES THAT NEED READY ACCESS TO
SUITABLE RESEARCH CENTRES. THE PARK WILL OFFER TECHNICAL
CONSULTING SERVICES, TECHNOLOGY TRANSFER AND BUSINESS
FACILITIES WHICH ARE ESSENTIAL TO MEDIUM AND SMALL SIZE
BUSINESSES.
ONE OF THE MAIN ATTRACTIONS OF THIS TYPE OF
DEVELOPMENT IS THE PROXIMITY OF LOCATION OF MANY
�DIFFERENT COMPANIES AND RESEARCH ENTITIES THUS ALLOWING
FOR EASIER CROSS-FERTILIZATION AND MUTUAL INTEREST
SYNERGIES.
OLIVETTI HAS ALREADY ANNOUNCED ITS SETTING UP A
PERSONAL COMPUTER PRODUCTION PLANT ON THIS SITE. HEWLETT
PACKARD WILL BE INVESTING IN A FACILITY OF ITS OWN ON A
NEARBY LOCATION. AND SO WILL SIEMENS.
A SECOND INITIATIVE IS THE COORDINATING ROLE THAT
THE CONSORCIO DE LA ZONA FRANCA DE BARCELONA IS TAKING
WITH RESPECT TO THE DEVELOPMENT OF INVESTMENT AND THE
CONTINUED UPDATING OF A RECENTLY COMPLETED INVENTORY OF
AVAILABLE INDUSTRIAL LAND. WHERE SPECIFIC TYPES OF
URBANIZED INDUSTRIAL LAND ARE FOUND TO BE LACKING, WE
HAVE MADE SURE THAT THESE ARE DEVELOPED AND MADE
AVAILAt3LE.
THE MOST AMBITIOUS PROGRAM UNDER WAY IS THE
POBLENOU DISTRICT URBAN RENEWAL PROJECT. ITS GOAL IS
THE URBAN DEVELOPMENT OF A HALF-EMPTY OLD INDUSTRIAL
AREA AND THE CONNECTION OF CENTRAL BARCELONA WITH ITS
WATERFRONT. IN THIS AREA WE INTEND TO BUILD THE OLYMPIC
VILLAGE.
�-12-
THE AREA INITIALLY AFFECTED EXTENDS TO 250 ACRES,
AND INCLUDES MANY INDUSTRIAL AND VACANT LOTS. THE
INDUSTRIES STILL IN OPERATION WHOSE LAND IS AFFECTED,
ARE OFFERED ALTERNATIVE LOCATIONS IN INDUSTRIAL AREAS
OWNED BY THE METROPOLITAN CORPORATION.
BEYOND THE URBAN ASPECTS OF THE PROJECT THERE WILL
ALSO BE IMPORTANT ECONOMIC SIDE -EFFECTS. THE SCHEME IS
EXPECTED TO GIVE A STRONG IMPULSE TO INVESTMENT, WHICH
WILL AFFECT NOT ONLY THE CITY CENTER BUT ALSO THE WHOLE
AREA AND BEYOND.
SO, WHAT ABOUT BARCELONA'S FUTURE? AS A GENERAL
COMMENT WE EXPECT TO SEE BARCELONA'S ECONOMY
INCREASINGLY LINKED TO THOSE OF THE OTHER ECC COUNTRIES
AS MUCH AS CONTINUING TO PROVIDE A MAJOR PORTION OF
SPAIN'S DOMESTIC INDUSTRIAL REQUERIMENTS. SIMILARLY, AS
IN THE PAST, WE EXPECT TO SEE BARCELONA IN THE
FOREFRONT OF INNOVATION AND INDUSTRIAL DEVELOPMENT
WITHIN
SPAIN.
OUR IMMEDIATE INTEREST IN THIS SENSE IS TO HELP
CHANNEL THESE EFFORTS TOWARDS CONTINUED DEVELOPMENT OF A
DIVERSE AND BALANCED INDUSTRIAL BASE THAT IS AT THE SAME
�-13TIME TECHNICALLY INNOVATIVE, PROVIDES SUITABLE
EMPLOYMENT LEVELS, AND IS DIVERSIFIED TO AN EXTEND THAT
WILL HELP AMELIORATE THE EFFECTS OF THE MORE EXTREME
CYCLICAL ECONOMIC MOVEMENTS.
TO CONCLUDE, WE ARE EXTREMELY OPTIMISTIC OF
BARCELONA'S FUTURE BOTH WITHIN SPAIN AND EUROPE. WE
WOULD LIKE YOU AND OTHER FOREINGN INVESTORS TO HELP
DEVELOP AND BENEFIT FROM THIS PROCESS OF CHANGE. I HOPE
THAT YOU WILL SERIOUSLY CONSIDER BARCELONA AS A
PRODUCTION LOCATION, AND BENEFIT FROM ITS INHERENT
ADVANTAGES.
I'HANK YOU FOR YOUR ATTENTION.
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3963
Title
A name given to the resource
Presentació de l’Àrea Econòmica de Barcelona
Type
The nature or genre of the resource
Discurs
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Abstract
A summary of the resource.
Iniciatives SA. Empreses d'alta tecnologia: Olivetti, Hewellet Packard, Siemens.
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Chicago
Language
A language of the resource
Anglès
Subject
The topic of the resource
Gestió pública
Economia
Autonomia
Competitivitat
Barcelona
Model social
Àrea Metropolitana de Barcelona
Territoris
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1986-11-13
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències
-
https://arxiupmaragall.catalunyaeuropa.net/files/original/30/1071/19870106d_00186.pdf
69b3c514890b0f7d98331ea44f91283d
PDF Text
Text
^
(“4174.441:
^c^Ïous), 54c,
lu^^^
^cr^
l3 CC^
^9
/'G`
BARCELONA
Conferencia pronunciada por el Alcalde de Barcelona en la clausura
del ciclo «Barcelona Solidària», Excmo. Sr. D. Pasqual Maragall i Mira
utoridades, autoridades representantes
de otras comunidades autónomas, señores diputados, señores miembros de la
corporación municipal, amigos:
Clausuramos hoy, y lo haré en catalán, pero
en un catalán que trataré de que sea comprensible, el ciclo de conferencias «Barcelona Solidaria». Por este Salón de Ciento han pasado e
intervenido todos y cada uno de los presidentes
de las; diecisiete comunidades autónomas que
conforman el mapa autonómico español.
Han sido, por lo tanto, diecisiete semanas
intensas que han servido, entre otras cosas, para
conocer en profundidad la España –o mejor
dicho– las Españas diversas. De esta manera
hemos podido asistir, semana tras semana, a la
elaboración de un cuadro, ahora ya completo,
del cual destacan la diferencia de los problemas
que tienen que ver con las desiguales situaciones, así como el tono que es común en lo que se
A
refiere a la ilusión y esperanza para resolver
estos problemas.
La gran asistencia de público a lo largo de
todas estas semanas ha puesto de manifiesto que
nuestra ciudad continúa siendo una ciudad
abierta.
Y es que, como decía uno de nuestros visitantes, la personalidad de un pueblo sólido no se
define sobre la negación del resto de pueblos,
sino justamente al contrario, a partir del reconocimiento de los otros. Y más allá cuando, como
en este caso, este reconocimiento viene acompañado de curiosidad, interés y respeto por los
problemas comunes y diferentes, y ante las diversas maneras de concebir las soluciones. Ésta
es una de las bases de la solidaridad, que ha
tenido aquí, en el Salón de Ciento, su manifestación.
Vale la pena recordar las palabras del presidente de la comunidad autónoma de Asturias,
DAjtCELQN
�don Pedro de Silva Cienfuegos Jovellanos, quien
dijo que el ciclo ha sido una buena oportunidad
para que las diferentes comunidades autónomas
interpambien sus experiencias sin necesidad de
recurrir a contactos a través de la capital.
Hemos asistido también a la buena disposición .de las comunidades autónomas afectadas
por la regulación de problemas tan graves como
son los problemas del agua, en el caso de los ríos
Ebro y Tajo, como subrayaron el presidente de
la Rioja, señor de Miguel, y el presidente de la
Diputación General de Aragón, señor Santiago
Marraco. Ha quedado claro que consistía en un
problema técnico más que político. Es decir, que
consistía en decidir con precisión el precio del
agua en función de su uso industrial, agrícola o
urbano.
Aquí tuvimos una primera impresión, una
primera gran impresión, al ver como un tema
que tiene todo este historial a sus espaldas, todo
este sentimiento, en el fondo, en el Salón de
Ciento, hablando claro, dejándose oír voces diferentes, se puede enfocar y darle un camino de
futuro, encontrarle una salida.
No puedo dejar de mencionar tampoco el
respeto con que nos han visitado todos y cada
uno de los presidentes autonómicos. Respeto
que se puede simbolizar en el homenaje que han
hecho a Cataluña mediante la visita y ofrenda
floral a la tumba del Presidente Companys en el
Fossar de la Pedrera.
También he de citar la clara conciencia que
los presidentes que nos han visitado tienen del
alcance de su autonomía. Tanto el presidente de
la comunidad autónoma de Madrid, como el de
la Rioja, el de Cantabria o el de Murcia, todos
han mencionado el hecho de que sus comunidades no pueden, ni pretenden, compararse a la de
Cataluña en cuanto a legitimidad histórica. Y en
este sentido quiero destacar las palabras muy
claras, muy rotundas, del presidente de la comunidad de Castilla-La Mancha, señor Bonc, quien
nos habló de la legitimidad autonómica creada a
partir de la Constitución de 1978, así como de la
ventaja que supone el autogobierno autonómico,
y perdonen la redundancia, que es el mejor en
tanto en cuanto está más cerca de los ciudadanos. Pero añadió que esta ventaja teórica se debe
demostrar día a día mediante la eficacia.
Ha habido, pues, un aumento del conocimiento mutuo que, por otra parte, me reafirma
en mi apuesta.mo catalanista. Y entiendo por
catalanista una manera positiva de ser nacionalista. Porque para mí el catalanismo representa
la adhesión a la identidad de una patria concreta, ésta, que es la mía, que es la nuestra.
España ha sido, históricamente, una realidad
difícil y contradictoria para todos sus pueblos y
regiones. No hay, no ha existido nunca, por una
parte Cataluña y por otra, enfrente, España.
España ha sido la relación entre las comunidades que la componían. Esta relación ha generado, sin embargo, un poder que a menudo ha sido
desfavorable para Cataluña, y ha creado una
incomprensión y una confrontación ficticias entre los pueblos. Porque el conflicto no consiste
ni ha consistido en una confrontación España-
Cataluña, digámoslo claro, sino entre el poder
político central y las aspiraciones democráticas,
progresistas y autonómicas que a lo largo de la
historia se han manifestado en los pueblos de
España, y muy particularmente en Cataluña.
Hay que reconocer que la unidad española
iniciada hace casi quinientos años, quizá por la
época en que se hizo y por las fuerzas y las
ideologías que hasta una época reciente la han
hegemonizado, no ha sido un factor de progreso
e integración como lo significaron por ejemplo
la monarquía y la revolución en Francia, o posteriormente el rissorgimento italiano o 11. Zollverein alemana de 1871. Y menos todavía, a diferencia de otros países, de lo que sucede en otros
países de Europa y América, tampoco la unidad
representó el logro de un nivel superior de libertad.
Hoy, sin embargo, en España vivimos una
oportunidad histórica singular: la construcción
de un estado plurinacional y democrático que
reconoce como entidades políticas a las colectividades que lo constituyen. Por eso pude decir
yo el día 17 de octubre en Lausana: Nosotros,
Cataluña, nacionalidad constitucional. Y lo que
estaba diciendo era algo que nadie podía rebatir.
En esta situación es aún menos válido -pienso- oponer Cataluña y España. No nos preocupamos de España desde el exterior, sino que
queremos intervenir activamente en la construcción de una nueva España democrática y
diversa. La España de la diversidad, como decía
la semana última el presidente de la Xunta de
Galicia, donde Cataluña y Barcelona tengan el
protagonismo que les corresponde.
Y somos conscientes de que este proceso es
difícil. Es, hasta cierto punto, incluso conflictivo, pues se trata de repartir poder político y
recursos económicos. De la misma manera que
no es suficiente la democracia política si no hay
democracia económica y social, hoy la democracia se debe basar no solamente en el pluralismo
político que se expresa en las elecciones y en los
partidos, sino también en la pluralidad de poderes en el territorio del Estado. Tenemos que
desarrollar la democracia territorial.
Pero éste no es un problema catalán exclusivamente. Es un problema de todas las comunidades que componen el Estado. Y desde Cataluña no nos hemos de limitar a actitudes de
agravio y de reivindicación específica, sino que
tenemos que hacer propuestas válidas para la
construcción de un Estado más descentralizado
y más autonomizado y más eficiente, basado en
unas comunidades autónomas y en unos municipios más fuertes que los de ahora.
Nuestra fuerza y nuestra razón, desde Barcelona, desde Cataluña, serán apreciadas en España, no por nuestra persistencia en declarar nuestro agravio, sino por nuestra capacidad de hacer
propuestas que, siendo válidas para nosotros,
valgan también para los ciudadanos de Andalucía, y de Aragón, de Galicia y del País Vasco, de
Madrid y de Valencia, para todos.
No vayan a pensar que no somos conscientes
de que hoy en Cataluña y en Barcelona no
�recibimos del Estado todo lo que necesitamos.
No recibimos el dinero que corresponden a funciones que ejercemos y a los servicios que prestamos. Barcelona, doblemente penalizada por la
importancia y el coste de los servicios no obligatorios que presta y también por la fragmentación
política metropolitana, lo sabe de sobra. Y tenemos que reclamar, no solamente porque es de
justicia, sino también porque España necesita
que Barcelona y Cataluña progresen porque a la
sociedad española le conviene que este motor
funcione, porque todo el país irá mal si a uno de
sus principales pulmones le falta el aire.
Hoy, sin embargo, Barcelona y Cataluña no
se pueden sentir discriminadas en España. Si
alguna duda queda, el apoyo recibido, el entusiasmo que en toda España ha suscitado la candidatura de Barcelona a los Juegos Olímpicos,
tiene que damos confianza en nuestro papel. Y
nos da, nos ha dado también un sentimiento de
responsabilidad.
El proyecto de Barcelona para 1992 es un
proyecto para toda la ciudad, para todos los
ciudadanos de Barcelona y del área metropolitana, que es su escenario natural (los Juegos no
caben en 90 km 2). Pero también es un proyecto
para toda Cataluña y para toda España. Ya
hemos superado la época de vernos a nosotros
mismos como derrotados y resistentes, asediados siempre por el enemigo exterior.
Ni Barcelona ni los Juegos Olímpicos representan ninguna amenaza para Cataluña ni para
la catalanidad, antes al contrario. Barcelona,
una vez más, se coloca delante de un proyecto
que ha de servir a toda Cataluña. Nunca habían
estado tan presentes en el mundo Barcelona y
Cataluña, nuestra lengua, nuestra cultura y tecnología, como lo van a estar los próximos años.
Y nunca habremos encontrado, en España, un
ambiente tan favorable, tan predispuesto a trabajar con nosotros, a entusiasmarse con nosotros.
Si buscamos enemigos exteriores acabaremos
convirtiendo los fantasmas en realidades, pero si
sabemos ver los amigos que esperan nuestra
mano; si sabemos mirar a los ojos de los que hoy
nos miran con cordialidad y con una pizca de
admiración; si sabemos responder positivamente a las esperanzas que en toda España depositan
en nosotros, entonces quizá por primera vez en
la historia moderna de España recibiremos la
solidaridad de todos los pueblos de España.
No se puede confundir el poco éxito de determinadas operaciones políticas con el fracaso de
Cataluña. Como tampoco sería justo atribuir la
victoria de Barcelona a una opción o incluso a
una institución política determinada. Es una
victoria de todos, de los barceloneses, de los
catalanes. Y es también un hecho positivo para
España y que nos permite afirmar los vínculos
entre unos pueblos que han vivido siglos de
relaciones difíciles, y a menudo injustas para todos.
Barcelona hace hoy, con confianza y esperanza, una oferta solidaria a toda España, a toda
Cataluña. Una oferta basada en la confianza
de que será bien recibida y en la esperanza de
que tenemos proyectos de futuro comunes.
Barcelona ha de ser solidaria también, y quizá antes que nada, con sus ciudadanos, con los
que en ella viven, con los que sufren la ciudad y
la construyen cada día con su trabajo y sus
ilusiones. Y no siempre lo ha sabido ser.
A veces se ha hablado de la inmigración
como de un hecho patógeno, doblemente patógeno. Problema en el origen, es decir, la pobreza,
la marginación, la represión social y política que
obligava a la gente a marchar. Y problema en el
país receptor, que se veía afectado en su cohesión interna, en sus equilibrios, en su cultura,
por el alud de los que llegaban. •
Con el primer aspecto estamos de acuerdo.
La emigración de andaluces, extremeños y murcianos, de aragoneses y castellanos, de gallegos y
asturianos, y otros, es un indicador de gravísimos problemas y de grandes injusticias en los
países de origen. La emigración obligada es un
fenómeno muy general que han conocido todas
las épocas y todos los países. Pero no es justa.
No es una expresión de libertad, pues la libertad
sería tener la posibilidad de quedarse o irse.
Cuando la emigración se convierte en necesidad
no hay libertad ní justicia.
No queremos tampoco negar los problemas
generados por la inmigración en las tierras de
llegada. Mal podríamos hacerlo desde el ayuntamiento de una ciudad que debe el 90 % de su
crecimiento a la inmigración.
Una ciudad que durante los años sesenta
recibió 100.000 inmigrantes cada año, sin planificación urbana ni recursos económicos suficientes para construir la ciudad que los recién llegados necesitaban. Una ciudad que está rodeada
de pueblos que han visto cómo su población se
doblaba o triplicaba en pocos años sin que pudieran hacer frente a las necesidades de vivienda, de equipamientos, de servicios, etc. Piensen
que Cornellà de Llobregat tenía unos 10.000
habitantes en 1950 y que en estos treinta años ha
pasado a tener 100.000, o sea que no se ha
multiplicado por dos ni por tres, sino por diez.
También faltaba, en aquella época, la voluntad política de las instituciones públicas para
enfrentarse a estos problemas. La voluntad política que nace de la legitimidad y de la representatividad, de sentirse voz e instrumento de unos
ciudadanos libres y responsables. No era éste el
caso hace unos años, cuando Barcelona, su entorno y, menos, pera también de manera importante, toda Cataluña, recibieron el alud inmigratorio. Los nuevos ayuntamientos, democráticos,
han habido de afrontar en este sentido una
herencia dificil.
Cierto es que la población que acababa de
llegar no hablaba catalán, ni conocía nuestra
cultura. Venía con su lengua, que también es
nuestra, y con su cultura, que hoy también es
nuestra. Claro que hubiera sido mejor que entonces, como hay ahora, hubiese encontrado
escuelas en catalán, y televisión y prensa. Habría
sido mejor, sobre todo para ellos, para los recién
llegados, que han tenido que pagar un precio
doble: tener que abandonar su tierra y muchos
elementos de su cultura, los más ligados a su
�W.1!11:2,.
país de origen, y el de encontrarse en un país que
le acogía, pero con trabajos mal pagados, en
periferias urbanas marginales y que hablaba en
otra lengua.
Los que llegaron como inmigrantes, sin embargo, pronto se convirtieron en ciudadanos de
Cataluña, trabajando, viviendo e incluso aprendiendo la lengua, o haciendo que la aprendiesen
sus hijos. Hoy, en el área metropolitana de.
Barcelona un 50 % de las familias son de habla
castellana, un 25 % mixtas y un 25 % de habla
catalana. Pero sólo un 7 % de los ciudadanos de
Barcelona y su entorno, es decir, el ámbito de la
CMB, declara no entender el catalán. Es el resultado de un esfuerzo de todos, y muy especialmente, me parece a mí, en estos últimos años, de
los ayuntamientos y de la Generalidad, de la
escuela, de los medios de comunicación, pero
sobre todo es un esfuerzo de los ciudadanos de
Cataluña nacidos en otras tierras.
Este esfuerzo se ha hecho viviendo y trabajando en Cataluña, os decía hace un momento, y
luchando en Cataluña. No ha sido fácil adquirir
la ciudadanía. Hubo que luchar para construirse
una casa, para tener escuelas y transportes, para
urbanizar el barrio, para lograr espacios colectivos. Y se dieron cuenta, todos nos dimos cuenta,
de que todo era muy difícil, más difícil porque
nos faltaban derechos que nos protegieran y
libertad para actuar. Y no encontrábamos ante
nosotros unas autoridades políticas que nos representasen. Incluso el afán, plenamente justificado, de reunirse para hacer revivir la cultura de
origen por parte de andaluces, asturianos o gallegos, tropezaba con prohibiciones constantes.
Entendimos que muchos de sus problemas
tenían causas políticas, o mejor dicho, que sin
un sistema político y democrático no se podían
integrar plenamente en Cataluña, ni tampoco
conservar lo que deseaban conservar de su identidad original. Y se encontraron, y nos encontramos, con los catalanes nacidos aquí, que queríamos lo mismo.
También de alguna forma nosotros, algunos
de nosotros, fuimos a Andalucía, y a Castilla, a
conocer de cerca lo que pasaba en la España
profunda que se empobrecía enviando a su gente
más joven y emprendedora. Así hablaba aquí el
presidente de nuestra comunidad el día que se
inauguró este ciclo de conferencias y que algunos recordaréis. Pero, sobre todo, nos acercamos
a los que habían venido aquí, para ayudarnos
mutuamente a construir un país más solidario,
tolerante y libre.
El Once de Setiembre o el día de San Jorge
han sido y son fiestas de todos, de los que hemos
nacido en Cataluña y de los que han venido de
fuera, jóvenes y mayores. Pero si hoy podemos
vivir estas fiestas en libertad, con autonomía y
con un grado de civilidad superior al pasado, lo
debemos también y mucho a los que han trabajado y luchado en Cataluña, aunque no hayan
nacido en ella y, hayan llegado sin conocer su
lengua.
Cataluña, Barcelona, no están, ni han sido
nunca amenazadas por la llegada e instalación
en nuestro país de aquellos que han venido a
vivir y a trabajar aquí. No hay una cultura
catalana eterna a la que tiene que integrarse el
inmigrante, si no quiere quedar marginado. La
cultura de nuestro país, como la realidad de
nuestras ciudades, es abierta y es dinámica. Se
va haciendo con las aportaciones de todos en
dos lenguas, aunque consideremos nosotros que
la lengua propia de Cataluña, no la más propia,
la lengua propia de Cataluña, es el catalán, y
también incorporando algunos rasgos culturales
que vienen de fuera y que nos enriquecen a todos.
Igualmente, los que quieran venir a Cataluña
tienen que saber que el catalán no es una amenaza para ellos. Pienso que toda normalización
lingüística se tendría que remachar con una
campaña valiente contra los temores que nuestra
particularidad engendra fuera de nuestra tierra,
por la dificultad que puede entrañar el aprendizaje de la lengua catalana. El catalán se aprende
fácilmente, pero no basta que lo sepamos nosotros, tenemos que explicarlo, tenemos que convencer de ello a todo el mundo. Tenemos pues,
que combatir la falacia de que el catalán es una
barrera. No lo es.
Me gustaría dirigirme, aunque fuera idealmente, a los emigrantes para decirles: Vosotros,
ciudadanos de Barcelona, que no habéis nacido
en ella, sois doblemente barceloneses, doblemente catalanes. Lo sois porque vivís aquí y lo
sois porque os ha costado mucho llegar hasta
aquí, hasta ser y sentiros plenamente barceloneses, con el mismo derecho y con las mismas
posibilidades que los catalanes de nacimiento.
Pero sois barceloneses, sois catalanes, de una
manera especial. Sin renunciar del todo a ser
castellanos, andaluces, gallegos, aragoneses o asturianos o vascos. Y está bien que sea así. Os
hace más completos a vosotros y nos enriquece a
nosotros. Y nos ayuda a ser más solidarios y a
recibir la solidaridad de los pueblos de España.
Ésta es la realidad.
Quisiera hacer un recordatorio de lo que me
ha parecido que ha sido una ruptura de tópicos,
como un resultado, también importante, de este
ciclo de conferencias. Me he referido antes a lo
que considero un enfoque equivocado por lo que
se refiere a aquel sentimiento nacional que se
define en base a un agravio. En este sentido, este
ciclo de conferencias ha servido para explicitar
que las diferentes comunidades autónomas se
enfrentan a un problema grave en lo que se
refiere a la financiación que proviene del gobierno central.
Y aquí lo decía, hace poco, dos semanas, el
presidente de Extremadura, quien decía a sus
propios ciudadanos: «No basamos, decía él,
nuestra identidad, la vuestra, puramente en la
referencia al exterior, al enemigo exterior, en los
obstáculos que se nos han puesto como país.
Veamos nosotros mismos dónde tenemos los
errores y tratemos de, a partir de aquí, progresar
y crecer.» Esto es lo que decimos nosotros también.
Como Vds. saben, el sistema de financiación
de las comunidades autónomas se reguló por la
LOFCA o Ley Orgánica de Financiación de las
�Comunidades Autónomas, que estableció, ahora
se cumplen cinco años, un sistema transitorio.
La diferencia fundamental entre este sistema
transitorio y el proyecto o el proyectado sistema
definitivo, consiste en que los recursos se calculaban anteriormente mediante el costo efectivo
de los servicios traspasados. En cambio, ahora
se calcularán aplicando criterios como la población, el coeficiente de esfuerzo fiscal en el impuesto sobre la renta, así como la relación inversa de la renta-real por habitante de la comunidad
autónoma en relación con el resto de España, es
decir, lo que se conoce como pobreza relativa.
En el fondo de las diversas propuestas no
solamente se debate hasta qué punto se descentralizan los recursos del gobierno central, sino
también de qué capacidad de gestión sobre tales
recursos gozarán los gobiernos autónomos.
La financiación autonómica presenta, actualmente, dos problemas básicos ligados a la desigualdad de recursos entre comunidades autónomas que tienen las mismas competencias y a ta
dependencia financiera respecto al gobierno central.
La solución a la desigualdad de los recursos
tendrá que pasar por un incremento de la financiación y por el reparto discriminado a favor de las
regiones y nacionalidades con un nivel más bajo.
Para eliminar la excesiva dependencia financiera del Gobierno central habrá que tener en
cuenta las aportaciones de los ciudadanos de los
territorios respectivos, especialmente a través de
los impuestos de mayor rendimiento: IRPF e
IVA. Por otra parte es inevitable la articulación
de subvenciones generales a través de un fondo
de subvenciones.
También es ineludible considerar la revisión
del sistema de financiación autonómico conjuntamente con el sistema de financiación de los
ayuntamientos. Los ayuntamientos de aquí somos conscientes de que no hace ni siquiera dos
años tuvimos la garantía de que una vez que se
hubiera llegado a un sistema de financiación
definitivo de las comunidades autónomas, seria
posible, por parte del Estado, ir hacia una revisión también definitiva del sistema de financiación municipal. Y por la parte de nuestra comunidad autónoma, al establecimiento de un fondo
autonómico de cooperación local. Y en aquel
momento se hizo depender precisamente de
esto, de la solución del sistema de financiación
autonómico. Pues muy bien, estamos todos es:
perando remachar el clavo de lo que es la auto`
nomía de nuestro sistema administrativo público, a través repito, del sistema definitivo de
financiación autonómica, y también de la aparición, entonces, de un sistema de subvenciones
desde el Estado y desde las comunidades autónomas a los ayuntamientos.
En definitiva, la cuestión de la financiación
autonómica va más allá de los problemas estrictamente técnicos y nos sitúa ante los grandes
problemas políticos que tenemos planteados.
Nos sitúan ante un reto de estado que pondrá de
manifiesto nuestra capacidad para transformar
un estado tradicionalmente centralista en un
estado autonómico.
Barcelona tiene que ser solidaria con los ciudadanos que la hacen cada día, que viven en
élla, que trabajan en élla, que a élla vienen cada
día o muy a menudo porque es la ciudad-capital
del área metropolitana y de Cataluña.
Hoy, a medio camino entre un pasado recien. te y un presente todavía dificil, con una democracia joven, una crisis económica larga y un
futuro esperanzador, definido ya por proyectos e
ilusiones que movilizan recursos y esfuerzos,
estamos obligados, pero también preparados,
para establecer unos acuerdos de solidaridad
con el conjunto de Cataluña, con el entorno
metropolitano y con los barrios de Barcelona.
Un compromiso de solidaridad con Cataluña:
institucional y político, pero también cultural y
moral. Barcelona asume su capitalidad y es plenamente consciente de que, si bien es una fuerza
decisiva para Cataluña, no tendría sentido ni
viabilidad, si no se mantiene firmemente integrada en Cataluña.
En esta ocasión, y una vez más, quiero afirmar nuestra voluntad sincera de cooperar con
todas las instituciones catalanas, con la Generalidad, con los ayuntamientos y las diputaciones.
Y lo hago con la convicción de que tenemos que
construir el país entre todos y que podemos
definir y realizar conjuntamente los grandes proyectos comunes. Y eso vale para los Juegos
Olímpicos y para la lengua, para la convivencia
libre y segura y para la reconstrucción y modernización de la economía y la tecnología. Los
valores de progreso, de libertad y tolerancia, de
integración, de solidaridad, una vez más tienen
que ser valores comunes.
Un acuerdo de solidaridad con la ciudad
metropolitana, extramuros municipales, con los
municipios vecinos, ayer víctimas de Barcelona
y hoy hermanos que conviven libremente en la
misma casa. No hace falta dar garantías, la
práctica de estos años es aleccionadora.
Barcelona ha defendido, en la Corporación
Metropolitana de Barcelona, la existencia y la
presencia de todos los municipios, de todos los
alcaldes. Y la aplicación de una política de reequilibrio territorial y de redistribución social.
Nos sentimos, por lo tanto, solidarios del déficit
de Badalona, de Sant Adrià o de l'Hospitalet, de
Montcada, Ripollet o Cerdanyola. Y sabemos
que los problemas del Baix Llobregat son también nuestros problemas. Y nos sentimos solidarios porque los hemos creado entre todos, estos
problemas. Sabemos que el crecimiento que antes he citado, galopante, de la zona del contorno
de nuestra ciudad, de nuestra ciudad central, se
ha debido justamente a la capacidad de crecimiento que esta ciudad central provocó sobre su
territorio circunvecino. Hoy no nos podemos
desentender de este tipo de situaciones, ni de la
solución de los problemas creados.
Hemos crecido juntos, aunque los costes y los
beneficios no se han repartido igualmente, ni
entre grupos sociales ni en su territorio. Hoy
somos una unidad de trabajo, de consumo, de
vida social hasta cierto punto. Somos una ciudad de muchos municipios, una realidad pluri-
municipal y por lo tanto descentralizada. Tene-
�mos que mantener esta diversidad municipal e
incluso descentralizar más el municipio central,
que es Barcelona. Y ya lo estamos haciendo.
Pero no podemos ni debemos renunciar a la
posibilidad de planificar conjuntamente, de redistribuir mejor las actividades y recursos, de
ayudar a las zonas más problemáticas. Y esta
posibilidad, en un marco democrático, requiere
una institución política representativa de una
entidad local que represente a los municipios y
los ciudadanos que son el sustrato comunitario y
la razón de ser de la institución.
Y un compromiso de solidaridad, una vez
más, con nosotros mismos, con Barcelona, con
todos los barrios. El proyecto de la Barcelona de
1992 sólo se hará con la ilusión, con la participación activa y consciente de todos los ciudadanos. Y para que esto sea posible es necesario
dirigirse a todos y cada uno de los ciudadanos,
es preciso relacionarse, como ayuntamiento, con
todas las entidades y todos los grupos, y promover que se hagan otros nuevos.
Y esto no se puede hacer únicamente desde el
Ayuntamiento, desde un organismo central. la
Barcelona solidaria tiene que ser necesariamente
una Barcelona descentralizada, próxima a todos
los ciudadanos. Es una labor iniciada, y más
aún, ya muy consolidada, aunque no esté acabada del todo. La Barcelona de 1992 se hará con
diez distritos, representativos, eficientes y abiertos a la participación de todos.
Esta Barcelona, en la medida que es solidaria
con Cataluña, con su entorno metropolitano,
con sus barrios y todos sus ciudadanos, puede y
debe serlo también con el conjunto de los pueblos de España. La solidaridad, como la libertad
y la tolerancia, es ilimitada, no se puede tener
para con unos cuantos solamente. Y cuando se
niega a alguien se acaba negándola a todos.
Si somos y sabemos ser solidarios entre nosotros, abiertos y tolerantes, lo seremos también
con los demás. Creo que a lo largo de la historia
hemos aprendido a serlo y ahora estamos demostrando que somos una ciudad y un país
abiertos y solidarios con el mundo, con Europa,
con el Mediterráneo y con América, y muy
especialmente con España. Y también hemos
aprendido que cuando existen circunstancias
políticas que lo hacen posible, como ahora. es
decir, cuando hay libertad, democracia y autonomía, desde España también se sabe ser solidario con nosotros.
— Yo espero, quiero esperar, que se hayan acabado las tentaciones fratricidas, los fantasmas de
los enemigos exteriores, los falsos enfrentamientos entre pueblos, entre ciudades. No ha y, no
debe haber, conflictos entre España, o Castilla,
o Andalucía, y Cataluña. Y tampoco, que nadie lo piense, entre Cataluña y Barcelona, o
entre la Barcelona del centro y la Barcelona de
la periferia. La política, la cultura de la solidaridad es para unirnos. Que es lo que estamos
haciendo.
Mientras otros se pueden preguntar y se han
preguntado, históricamente, por qué tantos forasteros habían venido a Cataluña e incluso si
eso era bueno o no lo era, si era intencionado o
no lo era; mientras algunos viajaban por España
para despejar esas incógnitas, otros aquí, juntamente con esos forasteros que ya habían llegado,
construíamos -me atrevo a decir- las bases del
edificio de la democracia y de la autonomía.
Y eso, evidentemente, se hacía en la calle, se
hacía en la clandestinidad, se hacía en la universidad y en las fábricas, y en el exilio.
Todos fuimos necesarios, seguramente, seguramente, unos y otros. Los que viajaban y se
preguntaban y los que aquí trabajaban, y que a
veces con acento, que no era un acento de la
tierra, el Once de Setiembre, cuando era difícil,
cuando la polícia obligaba a correr, estaban en la
calle de Alí Bey, delante del monumento a Casanova.
Pero hemos llegado a 1986 y estamos pensando en 1992, estamos pensando en el futuro y
tenemos que hacer una composición de lugar.
Ayer mismo, en Sevilla, capté en algún momento los límites y la fragilidad del empuje solidario.
Asistí a una encuesta de la TV en la que se
preguntaba a los jóvenes por lo de Sevilla en
1992, si sería bueno. Todos contestaban que sí.
Les preguntaban por lo de Barcelona y también
respondían todos que sí, que era bueno. En
cambio, entre los mayores ya no había tanta
mayoría. Por qué? Porque tenían más presente
el peso, la losa de un pasado que no ha sido un
pasado de solidaridad, que no ha sido un pasado
de amabilidad de unos con otros, que no ha sido
un pasado, digo, de coherencia. En Sevilla, unos
decían: «Los catalanes sí que lo saben hacer
bien, nosotros no.» Animados además, por una
cierta prensa que unos días antes había publicado, no sin una sutil intención que no comparto
-y que creo que se debe criticar- el titular
«Barcelona'92 - Sevilla O».
Venía a decir sutilmente que esta incapacidad
local se enfrentaba a una teórica omnipotencia
de los catalanes, y seguramente indicaba con
sutileza que en el futuro eso requería una respuesta, una respuesta de enfrentamiento, una
respuesta -una vez más- de agravio, en este caso
de allí para acá. Y esto pesa. Este tipo de pensamiento pesa todavía.
Otro factor que pesaba sobre esta generación
mayor es que en 1929 no fue un éxito la exposición de Sevilla. Y yo fui ayer a esa ciudad
creyendo que de alguna forma tenía que explicar
que si bien en L929 un dictador nos había
arrebatado una parte d. nuestra exposición universal para llevarla por decreto a Sevilla, esta
vez no ocurriría así. También tenía que decir
que estábamos dispuestos incluso a perdonar un
error histórico. Pues bien, yo estaba equivocado.
Porque el error no fue ése, justamente. Las cosas
no fueron así. En Sevilla la exposición de 1929
fue un fracaso, y lo fue, como decía alguno de
aquellos señores, porque seguramente no hubo
capacidad de organización, pero también porque Barcelona atrajo mucha más atención. Incluso me decían hoy que los catalanes tenemos
siempre la idea de que Barcelona fue la primera
ciudad que trajo al arquitecto francés Forestier
para diseñar jardines, junto con Nicolau Rubió,
�en Montjuïc, y que luego ambos proyectaron el
Parque de María Luisa de Sevilla. Me decían
también que nosotros interpretábamos que habíamos permitido que los arquitectos trabajasen
en Sevilla después de haberlo hecho en Barcelona. Pues bien, fue al revés. Primeramente trabajaron en Sevilla y luego fueron atraídos a Barcelona para que proyectasen los jardines de
Montjuïc, o su mitad, porque la otra mitad la
estamos apenas comenzando ahora nosotros.
Y estas cosas del pasado pesan y se deben
tener en cuenta. Y yo creo que la composición
de lugar que nos tenemos que hacer hoy, en
1986, después de este ciclo, después de haber
oído a los diecisiete presidentes de comunidades
autónomas, todos, sin que haya faltado ni uno,
es, repasar lo que cada uno dijo y preguntarnos:
¿Qué dijo Cataluña? Cataluña dijo sí, pero solidaridad hacia nosotros también. Cataluña pidió
solidaridad, y también dijo que nosotros fuimos
los que indicamos primero a España cual había
de ser el camino del desarrollo económico a
finales del siglo XIX.
Y ¿qué dijo Euzkadi? Euzkadi dijo: «Queremos un pacto de estado», que se anunció en esta
sala. Fue aquí, en el Salón de Ciento, donde el
presidente Ardanza anunció su oferta de un
pacto de estado. Y dijo claramente que Euzkadi
no había votado la Constitución, que se había
abstenido. Y dijo claramente también que el
Estatuto de Euzkadi sí que había sido votado y
aprobado y que además era un estatuto ilimitado, con una cláusula que decía que la letra del
estatuto no agotaba toda la virtualidad de los
derechos históricos del pueblo vasco. Y eso está
escrito. Lo que hace que con un estatuto todo lo
que se consigue —decía él— sea siempre algo que
ya estaba en el estatuto y no constitu' a ninguna
victoria ante una cierta opinión en el País Vasco. Y también que todo lo que no se consigue es
algo –dice la opinión, una cierta opinión importante en el País Vasco– que en Euzkadi ya se
espera de fuera.
Y hemos oído a Galicia, hace muy poco. El
presidente de la Xunta explicaba cómo no solamente cl inicio del galleguismo se produce en
Cataluña, sino que incluso hay una relación
entre el catalanismo, una parte del catalanismo
histórico y este galleguismo. Y citó unas frases
de Cambó en las que este político confiesa su
catalanismo a partir de haber escuchado no sé si
a Castelao o a Otero Pedravo. Por lo tanto. Lon
una coincidencia incluso física. en Barcelona se
produce una alimentación mutua entre regionalismos, en este caso, o entre nacionalismos. Y
como que el estatuto de Galicia se redactó en
Montserrat, se llama Estatuto de Montserrat.
Hubo un momento en que Cataluña era la capital de las tres comunidades autónomas, en plena
guerra civil.
Hoy me atrevería a decir que Cataluña es,
moralmente, un poco la capital de las comunidades autónomas. Los presidentes han venido aquí
con humildad, pero con su orgullo, para pasar su
examen de autonomía, y perdonadme el juego
de palabras. Han venido con este espíritu. Tarradellas primero y Pujol después, son para to-
dos ellos una referencias inevitables, obligadas,
de respeto, de autoridad como se dice en derecho y en literatura. Son autoridades que hay que
citar y respetar.
Pasemos a otras comunidades, aunque rápidamente y sin citarlas a todas.
Cuando el presidente de Andalucía se presenta aquí, habla en un Salón de Ciento absolutamente lleno, más que hoy. El nombre de Andalucía comunica electricidad en esta sala y todo el
público se identifica con aquel nombre. Hay
algo más que una mera descentralización regional provincial, producida por una ley. Hay un
sentimiento.
Lo que seguramente es cierto es que en Andalucía, como alguien decía ayer en Sevilla, se
puede ser no autonomista sin que pase nada. Se
puede ser andaluz, andalucista, por decirlo de
alguna manera, y no ser autonomista, y no pasa
nada. ¿Por qué? Porque en la tradición histórica
de Andalucía su relación con lo que llamamos
España no es conflictiva, sino que justamente
España es la prolongación natural política de
aquella Andalucía.
Y hemos oído a Valencia hablar con vigor y
con una gran corrección. No se puede decir que
Valencia sea un fenómeno sencillo, ni mucho
menos. Ni que sea reducible a una categoría de
clasificación.
Y hemos oído a las Islas Baleares y las Canarias con toda su singularidad. Y Navarra con sus
derechos forales. Y Madrid con su acento de
distrito federal, que pide perdón pero que ya se
afirma cono ciudad orgullosa que es sede de la
democracia y que lo demuestra con hechos.
Y hemos oído a Asturias y Aragón, y a Cantabria y Castilla-León. Castilla-León, la nacionalidad castellana, que dirían tantos y tantos, como
Anselmo Carretero, por ejemplo, comunidad
que en cierta manera ha sido devorada por la
propia nacionalidad mayor, la española.
El presidente de Castilla-La Mancha nos dijo:
«Somos hijos de la razón, somos hijos de la
Constitución. no del sentimiento», pero también
dijo: «Cuando yo he ido a tal pueblo, los ciudadanos me han dicho que yo era el primer político que se acercaba por allí desde Romanones.»
,Qué significa esto? Significa que, efectivamente. el ejercicio legitima esa autonomía, aunque
sea el fruto de un cálculo jurídico o político, hijo
de la razón, hijo de la Constitución.
Hemos oído como el presidente de la comunidad autónoma de Extremadura decía a sus conciudadanos: «No dependáis, no estéis pendientes de lo que dicen de vosotros o del exterior.
Mirad hacia dentro y ved lo que podéis hacer
hacia afuera.»
Hemos oído palabras similares al presidente
de la Rioja y al de Murcia, a todos.
Y yo pregunto: ¿No podemos construir entre
todos la España de la diversidad, como decía el
presidente de la Xunta de Galicia? ¿No es Barcelona la referencia ciudadana de esta España de
las Españas? ¿Es que esto no nos da primero un
atractivo y un derecho, pero también un compromiso y una obligación para con los pueblos
de España que tenemos que saber desarrollar?
�Muchos dicen: «Cataluña adentró. Catalanes,
Cataluña, seamos nosotros mismos.» Y yo estoy
de acuerdo. Creo que nuestro amor por la patria,
por la nuestra, es físico, como lo es el de cada
uno por la suya. Lo llevamos dentro. Está programado con nuestro cuerpo y quedará en nuestros huesos, en nuestras cenizas, en nuestra tierra, en nuestro mar. Lo llevamos dentro. La luz,
los olores, los contornos, los vientos, los colores,
hasta los alimentos que comemos, son los nuestros.
La luz del Penedès; la luz de Tarragona por la
tarde, en invierno, sólo puede ser la luz de
Tarragona; es incomparable, y cuando una lo ve,
cuando uno la siente, sabe que está en su casa,
porque ve aquella luz.
Y de los olores se podría decir lo mismo.
Cuando uno percibe la alfalfa del Ampurdán o
los viñedos del Penedès, sabe que está en casa.
Con los ojos cerrados, sin oír –si uno es sordo–,
también sabe que está en casa.
Y con los contornos se diría lo mismo. Unos
son quebrados y otros son suaves, como los del
Ampurdán, la Selva y otras muchas comarcas.
Otros contornos son duros, pero cuando uno los
ve, sabe que está en su casa.
Y con la música de la palabra pasa lo mismo.
Aun sin entender las palabras, oímos su música
de la palabra de Cataluña. Y sabemos que estamos en casa.
Y lo mismo con la música de los instrumentos y con los vientos. Los vientos que hay aquí
son los que aquí. No son exactamente los que
hay en otro lugar. Levante, lebeche, mediodía,
jaloque, tramontana, poniente, gregal, son nuestros vientos.
Pero justamente somos un pueblo demasiado
sensible para amar solamente nuestros vientos;
demasiado exigente para beber sólo nuestra
agua, que además es poca. No somos un pueblo
conformado con lo que da de sí un país tan
pequeño como es el nuestro. No nos conformamos. Se equivocará quien piense que esto es un
factor puramente estético, o poético, y políticamente poco relevante. Se equivocará.
Cataluña se despertará una y otra vez, osadamente, queriendo más.
Pero no más independencia, sino más interdependencia. Más dominio, más cado, más
ayuda, más amistad, más riqueza. Más libertad
real, tangible, diaria.
La grandeza de nuestro pueblo, decía ayer, proviene de vivir desnudos de estado. Pero eso no
nos hace menos ambiciosos, sino más.
Yo creo que Barcelona ha demostrado que
suspira por representar el conjunto, por representar Cataluña, por representar España, y durante estos días lo hemos vivido. Yo digo que
nos dejen representar y se sentirán pagados. Que
confíen en nosotros, que no desconfien tanto
unos y otros, Que no nos tutelen en nombre de
otros, digamos «menos afortunados», que teóricamente «no nos podrían seguir» en nuestro
camino hacia adelante.
Ya nos seguirán, pues tienen autonomía para
hacerlo. Ya les esperaremos, si es preciso.
Ayer fui a Sevilla justamente para decir esto.
Y también a ver que no haya ningún tutelador
más, que quede claro, que sobrecompense, que
sobredimensione lo que teóricamente nosotros
mismos nos tomamos de nuestra parte.
Y nosotros mismos también tendríamos que
ser exigentes con nosotros, y dejar de pensar que
nosotros, solos, nos podemos salvar. Nosotros
solos no vamos a ninguna parte. Ningún país del
mundo de nuestro tamaño puede hoy ir a ninguna parte, a no ser, claro está, que se prefiera una
vida pastoril, a no ser que se prefiera una vida
que no es la vida que nuestros conciudadanos
quieren.
Ahora tenemos una gran oportunidad de cara
al futuro. Veremos si esa oportunidad no resulta
ahogada por el espíritu del negocio; veremos si
nos anima el espíritu de empresa en el sentido
más amplio. El deseo de arriesgarse colectivamente, en grupo. de pensar con ambición y al
mismo tiempo con rigor, corriendo un riesgo
calculado. Si lo sabemos hacer, podremos seguir
hablando de solidaridad.
Si no lo sabemos hacer, no habrá nada para
repartir. No habrá nada más que nostalgia, y los
restos de nuestro patrimonio histórico, que es
mucho y muy importante. Y con este patrimonio podemos ir tirando durante muchos años.
Pero en este país, ¿quién se contorma con sólo ir
tirando? Afortunadamente, sólo una minoría, a
pesar del paro.
La mayoría de los barceloneses quieren ganar
más y quieren ser más solidarios. Es nuestro
destino, ¿no?
Pues asumámoslo. asumámoslo.
Muchas gracias.
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
09.01. Activitat de representació (com a Alcalde)
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1982-1997
Description
An account of the resource
Aquesta sèrie agrupa els documents sorgits de la funció representativa de l'exercici del càrrec d'Alcalde de Barcelona.
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
3977
Title
A name given to the resource
Conferencia pronunciada por el Alcalde de Barcelona en la clausura del ciclo "Barcelona Solidària", Excm. Sr. D. Pasqual Maragall i Mira
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Maragall, Pasqual, 1941-
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
Textual
Spatial Coverage
Spatial characteristics of the resource.
Saló de Cent
Language
A language of the resource
Castellà
Subject
The topic of the resource
Catalanisme
Espanya plural
Autonomia
Nacionalisme
Territoris
Model social
Espanya
Solidaritat
Congressos i conferències
Type
The nature or genre of the resource
Conferència
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
1987-01-06
Provenance
A statement of any changes in ownership and custody of the resource since its creation that are significant for its authenticity, integrity, and interpretation. The statement may include a description of any changes successive custodians made to the resource.
Aquest document forma part del fons municipal de l’Ajuntament de Barcelona (productor de la documentació) i és còpia digital de l’original custodiat a l’Arxiu Municipal Contemporani de Barcelona.
EAD Archive
The Encoded Archival Description is a common standard used to describe collections of small pieces and to create hierarchical and structured finding aids.
Level
The hierarchical level of the materials being described by the element (may be other level too).
Document
Discursos i conferències